Με τη Δανάη Παπαδοπούλου συνομιλώ για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά, αφορμή ήταν η Μικρή Λίμνη, η ολοκληρωμένη της δισκογραφική κατάθεση που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο από την FMRecords και παρουσιάστηκε επίσημα τον Ιανουάριο που μας πέρασε σε μια μοναδική συναυλία στο IlionPlus. Μέσα από ανορθόδοξες δικές μου ερωτήσεις αλλά ξεχωριστές δικές της απαντήσεις έγινε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης του δίσκου. Με μεγάλη χαρά, τη φιλοξενώ στο yourearticles.
-Πρόσφατα, κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη σου δισκογραφική κατάθεση, η Μικρή Λίμνη. Πως γεννήθηκε η ιδέα για τον δίσκο αυτό;
Ο δίσκος αυτός πήρε δύο χρόνια να ολοκληρωθεί. Ξεκίνησε από το πρώτο single, το Αγάπης Ιστορία και μέχρι να ηχογραφήσω το δεύτερο, είχα ήδη αποφασίσει ότι θα ήθελα να επιχειρήσω ένα άλμπουμ μέσα στο οποίο να μπορώ να εκθέσω πολλές διαφορετικές πλευρές μου που είναι όλες, εξίσου, κομμάτια μου.
-Η διαδικασία με την οποία δομήθηκε ο δίσκος από την αρχή μέχρι το τέλος του;
Η διαδικασία ήταν αργή γιατί η παραγωγή κοστίζει αρκετά και δεν υπήρχε η δυνατότητα να μπούμε στούντιο και να τα κάνουμε όλα με τη μία. Εξάλλου, μαζί με το Ρένο Παπασταύρο που επιμελήθηκε την παραγωγή, πήραμε το χρόνο μας και κάθε κομμάτι το σκεφτόμασταν, το σχεδιάζαμε και το ονειρευόμασταν ένα ένα. Μέσα σε αυτό το διάστημα μοιράστηκα μαζί του πολλά τραγούδια μου αλλά τελικά καταλήξαμε μαζί στα συγκεκριμένα 10 σιγά σιγά και σε μεγάλο βαθμό ενστικτωδώς. Για μένα ήταν σημαντικό να φτιάξω ένα άλμπουμ που θα χώραγε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις διάφορες μουσικές μου προσωπικότητες, οι οποίες όμως θα είχαν συνοχή μεταξύ τους.
-Τα συναισθήματα σου όταν τον άκουσες ολοκληρωμένο για πρώτη φορά;
Όταν άκουσα το δίσκο ολοκληρωμένο ένιωσα πολύ περήφανη που κατάφερα να πετύχω τους στόχους μου, κάπως «με άκουσα» μέσα σε όλο αυτό και με αναγνώρισα. Ένιωσα ικανοποίηση που όλη αυτή η πραγματικά σκληρή δουλειά έφερε ένα αποτέλεσμα προσεγμένο και άξιο και που τελικά, αν δε το είχα γράψει εγώ και το άκουγα στο ραδιόφωνο πιστεύω ότι θα μου άρεσε πολύ.
-Υπάρχει κάποιο τραγούδι του δίσκου που το φυλάς λίγο πιο κοντά στη καρδιά σου;
Νομίζω πως το Γυναίκες Είμαστε είναι πιο κοντά στην καρδιά μου, γιατί οι στίχοι του με αγγίζουν πάρα πολύ, τους νιώθω τόσο δικούς μου σα να τους έγραψα εγώ. Το νόημα τους, οι σχέσεις μεταξύ γυναικών, οι φιλίες, οι οικογενειακοί δεσμοί, ακόμα και οι συνεργασίες με άλλες γυναίκες, ήταν κάτι που πάντοτε έπαιζε πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου. Όσες φορές το έχω τραγουδήσει σε ζωντανές εμφανίσεις (ειδικά σε ντουέτο) πραγματικά το λέω και ανατριχιάζω.
-Με ποιο τρόπο υφαίνεται μια Αγάπης Ιστορία;
Κάθε ιστορία αγάπης είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Η καθεμία χαράζει το δικό της δρόμο. Αλλά και η ίδια αγάπη ακόμα αλλάζει πορεία και χαρακτήρα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η συγκεκριμένη ιστορία αγάπης είναι μία πιο σκοτεινή περίπτωση, είναι μια «άλλη» αγάπη όπως λέει και το ρεφρεν, αυτή που πλέκεται όταν υπάρχει και τρίτο πρόσωπο, εκεί που δε θα έπρεπε να γεννηθεί.
-Ποιο σώμα είναι αυτό που θα φορέσει την Μεταξωτή Αγάπη;
Η Μεταξωτή Αγάπη είναι μία φανταστική αγάπη, δεν έχει σώμα και δε φοριέται από κανέναν. Είναι μια αγάπη που γεννήθηκε στην απουσία του Άλλου, γι’ αυτό και είναι κάτι τόσο φευγαλέο όσο το μετάξι που γλιστράει από τα χέρια μας, αλλά και τόσο όμορφο και ακριβό, αφού υπάρχει μόνο στη φαντασία και δεν πραγματώνεται, δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
-Πότε είπες τελευταία φορά Εγώ Απέχω;
Έμαθα να απέχω μέσα από δύσκολα μαθήματα της ζωής, όταν άρχισα να γνωρίζω πραγματικά ποια είμαι και τι θέλω. Σαν χαρακτήρας άργησα πολύ να μάθω να λέω όχι και να απομακρύνομαι από νοσηρές καταστάσεις και ακόμα παλεύω να το εφαρμόζω εκεί που χρειάζεται, να οριοθετούμαι και να παίρνω αποστάσεις όταν πρέπει.
-Υπήρξε στιγμή στη ζωή σου που έπρεπε να Έχεις Φύγει;
Υπήρξε μία σχέση στη ζωή μου από την οποία θα έπρεπε να είχα φύγει πολύ νωρίς, αλλά καθυστέρησα πολύ να βρω το κουράγιο. Ίσως να είναι και το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου που μετανιώνω, γιατί μέχρι στιγμής δεν έχω μετανιώσει κανένα από τα λάθη μου, καμία από τις επιλογές μου. Ότι έχω κάνει με έχει οδηγήσει στο σημερινό μου εαυτό τον οποίο αγαπώ και αποδέχομαι, με όλη του την παρελθοντική πορεία.
-Αλήθεια, τι θα πει Γυναίκες Είμαστε;
Η κάθε γυναίκα μπορεί και οφείλει να φτιάχνει μόνη της την ταυτότητα της. Δεν υπάρχει γενικός κανόνας που ορίζει την έννοια γυναίκα. Και εδώ να ξεκαθαρίσω ότι δε συμφωνώ καθόλου με το κριτήριο μήτρας, γιατί δε πιστεύω ότι για να θεωρείσαι γυναίκα πρέπει να διαθέτεις γυναικεία ανατομία. Νιώθεις γυναίκα; Είσαι γυναίκα, τελεία και παύλα. Αν υπάρχει κάτι όμως το οποίο μοιράζονται όλες οι γυναίκες, είναι μία μακρά ιστορία αδικίας, κακοποίησης, πόνου και μιζέριας και αυτή η ιστορία βρίσκεται χαραγμένη στη συλλογική μας μνήμη. Αυτό μας δένει και θα πρέπει να μας δένει σε ένα κοινό αγώνα για ενδυνάμωση, ίσες ευκαιρίες και ίση μεταχείριση.
-Έχεις πάρει στα χέρια σου Βελόνα και Κλωστή;
Φυσικά, όλοι πρέπει να μπορούν να μπαλώσουν μια τρυπούλα όταν χρειάζεται…
-Τι μπορεί να συμβεί όταν φτάσει Η Καρδιά στο Μηδέν;
Μπορεί να σπάσει το κοντέρ, να εκραγεί και να ζητήσει να αλλάξουν όλα έτσι ώστε να κάνει χώρο στη χαρά, την ανάταση της ψυχής και την ελευθερία.
-Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου Πόσο Μ’ Αγάπησες;
Το ρωτάω κάθε βδομάδα στην ψυχοθεραπεία εδώ και πολλά χρόνια! Είναι παράξενο, αλλά πάντα πίστευα ότι αγαπώ τον εαυτό μου. Μα όσο καιρό κάνω ψυχοθεραπεία όλο ανακαλύπτω με ποιους τρόπους ΔΕΝ αγαπώ τον εαυτό μου. Είναι μία διαρκής πορεία, αυτή της αυτογνωσίας και της αυτοφροντίδας.
-Πώς φαντάζεσαι μια όμορφη γιορτή;
Τη φαντάζομαι με λίγους φίλους και πραγματικά αγαπημένους, αληθινούς. Πάντοτε με καλό κρασί και ωραίες γεύσεις, ζεστά χαμόγελα, γέλια μέχρι δακρύων, σφιχτές αγκαλιές. Ιδανικά στη φύση, με όργανα και μουσικές.
-Συναντάς έναν άγνωστο άνθρωπο στο δρόμο που κάτι σου θυμίζει. Θα του έλεγες Έλα Να…
Έλα να μου πεις ποιος είσαι…
-Κλείσε τα μάτια και φαντάσου ότι βλέπεις μια Μικρή Λίμνη. Άνοιξε τα. Ποια είναι η πρώτη φράση που σου έρχεται στο νου;
Σ’ ευχαριστώ που είσαι εδώ!
–Δανάη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Η Δανάη Παπαδοπούλου παρουσιάζει τον δίσκο της «Μικρή Λίμνη» : εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο: εδώ
