Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι ένας καλλιτέχνης που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο. Έχει προσεγγίσει τα έργα των σπουδαιότερων θεατρικών συγγραφέων της παγκόσμιας δραματουργίας, σε μια πορεία που αγγίζει τα πενήντα χρόνια στο σανίδι. Φειδωλός στο σινεμά και ακόμα πιο πολύ στη τηλεόραση, δηλώνει πως συμπεριφέρθηκε με συνέπεια προς τον εαυτό του χωρίς να έχει κάνει καλλιτεχνικές επιλογές απλά και μόνο για τα χρήματα. Τον συνάντησα ένα μεσημέρι σε ένα καφέ κοντά στη Πλατεία Βικτωρίας με αφορμή τον Θείο Βάνια, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί φέτος στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Εδώ, όσα μου εμπιστεύτηκε για το yourearticles.
-Γεννηθήκατε στην Αθήνα και μεγαλώσατε στη Νέα Σμύρνη. Ποιες είναι οι αναμνήσεις των παιδικών σας χρόνων;
Η Νέα Σμύρνη ήταν ένα προάστιο γεμάτο χωματόδρομους, πλατείες και σπίτια με κήπους. Καμία σχέση με τη Νέα Σμύρνη του σήμερα με τις πολυκατοικίες. Τα σπίτια μας ήταν ανοικτά και υπήρχε ζεστασιά. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν φωτεινά, ακόμα και αν υπήρχαν ορισμένες σκιές…
-Ο μπαμπάς σας καταγόταν από τη Σέριφο. Τι θυμάστε από το νησί;
Στη Σέριφο πηγαίνω ακόμα. Δεν υπάρχει κάποιο οικογενειακό περιουσιακό στοιχείο βέβαια αλλά πηγαίνω και ξεκουράζομαι. Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό όταν ήμουν μικρός. Βρισκόμουν με τον πατέρα μου και μια θεία μου στη χώρα και ακούσαμε από μακριά μέσα στη νύχτα το καράβι να φεύγει. Αρχίσαμε να τρέχουμε για να το προλάβουμε κάνοντας διάφορα νοήματα και κουνώντας τα χέρια μας. Τελικώς, το καράβι ξεκίνησε. Επιβιβαστήκαμε σε μια βάρκα και το πήραμε στο κατόπι όπου ευτυχώς το καράβι σταμάτησε εν πλω και οι ναυτικοί μας επέτρεψαν να ανεβούμε και να ταξιδέψουμε. Δυστυχώς, σήμερα έχει χαθεί ο γραφικός χαρακτήρας του νησιού. Αυτό είναι το μόνο που με στενοχωρεί.
-Η σχέση σας με την θάλασσα;
Την αγαπώ τρομερά την θάλασσα. Θα ήθελα να βλέπω κάθε μέρα το δειλινό, ειδικά αυτό της Σερίφου και να κολυμπάω. Δεν είμαι δεινός κολυμβητής, αλλά μου αρέσει να μπαινοβγαίνω με μικρές βουτιές, να διαβάζω βιβλία στην αμμουδιά . Η θάλασσα αποτελεί έναν από τους καλύτερους συντρόφους για να ανοίγει η σκέψη μου.
-Έχετε σπουδάσει νομικά. Τι αποκομίσατε;
Σπούδασα νομικά και για τρία μαθήματα δεν πήρα ποτέ το πτυχίο μου.
-Το μετανιώσατε;
Όχι, αν και είναι ωραίο να ολοκληρώνεις τα πράγματα που ξεκινάς. Είναι μια ωραία επιστήμη η οποία όσο και αν σας φανεί παράξενο με βοήθησε στο θέατρο. Απαιτεί ακρίβεια στις λέξεις, των οποίων και αναδεικνύει την δυναμική τους. Με μια λάθος λέξη ένας νόμος μπορεί να πάει από τη μια άκρη στην άλλη. Έτσι είναι και το θέατρο. Το κακό είναι πως αν είχα πάρει το πτυχίο θα είχα γίνει μόνιμος καθηγητής θεατρικών σπουδών και θα είχα λύσει πολλά οικονομικά μου προβλήματα..
-Έχετε φανταστεί πως θα ήταν η ζωή σας αν είχατε ακολουθήσει τον δρόμο της δικηγορίας;
Θα ήμουν ένας πολύ κακός δικηγόρος. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ καν το δικό μου δίκιο, πόσο μάλλον το δίκιο κάποιου άλλου. Και σκέψου επίσης ότι στόχος του δικηγόρου είναι να γλυτώσει πάση θυσία τον πελάτη του ό,τι και αν έχει κάνει αυτός. Νομίζω θα τα είχα παρατήσει. Αν δεν είχα ασχοληθεί με το θέατρο θα ήμουν πολύ δυστυχής.
-Γιατί το λέτε αυτό;
Δυσφορώ πολύ με την πραγματικότητα. Το θέατρο μου επιτρέπει την διαφυγή. Την χρειάζομαι για να λειτουργήσω. Το ένιωσα σε δύσκολες στιγμές, όπως με την περίοδο της πανδημίας. Χρειάζομαι κάτι δημιουργικό για να απασχολούμαι.
-Τι σας έστρεψε στην ηθοποιία;
Κάτι που με πλήγωνε διαρκώς στην πραγματικότητα. Μεταξύ μας, η πραγματικότητα και με πληγώνει, και με φοβίζει, και την βαριέμαι. Εγώ ήμουν ένα παιδί που πήγαινε κάθε μέρα σινεμά. Αυτό το παραμύθι της μεγάλης οθόνης με μάγευε από τότε ως σήμερα.
-Θέατρο πηγαίνατε;
Βέβαια. Είχα μαγευτεί όταν πρωτοείδα στα δεκατρία μου την Έλλη Λαμπέτη στην παράσταση Pepsie στο τότε Θέατρο Διονύσια και σημερινό Θέατρο Δημήτρης Χορν. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, μου άνοιξε ένας μοναδικός κόσμος μπροστά μου. Η Έλλη Λαμπέτη ήταν και είναι ο μεγάλος μου πνευματικός έρωτας. Επίσης, ξεχωριστά ένιωσα όταν είδα το Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός δια χειρός Καρόλου Κουν στο Υπόγειο Θέατρο. Εκεί, για πρώτη φορά είπα μέσα μου ότι αυτό ήθελα να κάνω.
-Αποφοιτήσατε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Πως αναλογίζεστε εκείνη τη περίοδο;
Ο Πέλος Κατσέλης ήταν ένας σπουδαίος παιδαγωγός. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα τη δασκάλα μου, την σπουδαία ηθοποιό Νίκη Τριανταφυλλίδη. Από εκείνη άρχισα να συνειδητοποιώ τη σπουδαιότητα και τις ανάγκες της υποκριτικής. Επίσης, από εκείνη απέκτησα τη συνήθεια να κουβαλάω ένα τετράδιο και να σημειώνω διαρκώς στις πρόβες, κάτι που κάνω μέχρι και σήμερα.
-Υπάρχει κάτι που σας είπε ο Πέλος Κατσέλης και το θυμάστε μέχρι σήμερα;
Στο πρώτο μάθημα μπήκε μέσα ο Κατσέλης και μας είπε: «Όσοι από εσάς είστε από φτωχή οικογένεια να φύγετε τώρα γιατί θα πεινάσετε». Εκείνη την στιγμή το παρεξήγησα. Στη πορεία κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Όταν είσαι μικρός νομίζεις ότι το θέατρο είναι φώτα, φλας και προβολή. Στη πραγματικότητα όμως είναι μια δύσκολη και απαιτητική τέχνη στην οποία ο φόβος του βιοπορισμού είναι διαρκώς αισθητός.
-Νιώσατε ανησυχία για τον βιοπορισμό σας όταν τελειώσατε τη Δραματική Σχολή;
Δεν πρόλαβα. Στάθηκα εξαιρετικά τυχερός. Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής των εξετάσεων που έδωσα αποφοιτώντας, ήταν η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Σταμάτης Φασουλής και ο Δημήτρης Καμπερίδης. Μου έκαναν πρόταση για να συμμετάσχω σε θίασο. Δέκα μέρες με το που τελείωσα τη σχολή άρχισα να δουλεύω. Από τότε μέχρι τώρα, αν εξαιρέσεις τα χρόνια που έκανα την στρατιωτική μου θητεία, δεν υπήρξε χρονιά που να μη κάνω θέατρο.
-Έχετε καλύψει μια θεατρική διαδρομή σχεδόν πενήντα ετών. Πως αισθάνεστε;
Αισθάνομαι αντιφατικά συναισθήματα. Ανάλογα με τη στιγμή που το σκέφτομαι. Άλλοτε, νιώθω πως είναι σαν να τέλειωσα χτες τη σχολή. Άλλοτε, μου φαίνεται εξαιρετικά μακρινό. Η αντίληψη για το χρόνο είναι σχετική εξάλλου. Κάποιες φορές νιώθω μια θλίψη μιας και καταλαβαίνω πως φτάνω στον επίλογο μου. Κάποιες άλλες νιώθω χαρά και ικανοποίηση επειδή ξέρω ότι συμπεριφέρθηκα με συνέπεια προς τον εαυτό μου, δεν έκανα κάτι για τα χρήματα και μόνο, ούτε προσέγγισα ανθρώπους μέσω των δημοσίων σχέσεων για να κερδίσω ρόλους. Υπάρχουν και φορές που νιώθω τσαντίλα που δεν έβγαλα λεφτά ενώ θα μπορούσα να βγάλω εύκολα χρήματα παίζοντας σε σαχλαμάρες, όπως έκαναν αρκετοί συνάδελφοί μου.
-Έχετε βιώσει την καλλιτεχνική πληρότητα με όσα έχετε παράξει;
Είχα την τύχη να παίξω σε σπουδαία θεατρικά έργα μεγάλων συγγραφέων. Μίλερ, Μπέκετ, Μάμετ, Άλμπι… Ήταν ένα δύσκολο και απαιτητικό ρεπερτόριο. Για αυτό είμαι περήφανος.
-Βγήκατε καλύτερος άνθρωπος μέσα από τη ζύμωση τρων ρόλων αυτών των έργων;
Καλύτερος δεν ξέρω αλλά σίγουρα αντιλήφθηκα βαθύτερα τη ζωή από τα έργα αυτά. Δεν γίνεται να μελετήσεις αυτά τα κείμενα και να μη σε επηρεάσουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος για μένα. Φυσικά, ήταν μεγάλη η χαρά και της συνύπαρξης και της συνεργασίας με καλούς συναδέλφους επί σκηνής.
-Δεν έχετε αναμετρηθεί με την κωμωδία.
Είναι δικό μου λάθος αυτό. Το άφησα μέσα στα χρόνια να συμβεί. Είτε οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που μου πρότειναν να ανεβάσω κάποιο δραματικό έργο είτε εγώ το διάλεγα, με αποτέλεσμα να μην ασχοληθώ με το είδος της κωμωδίας. Μακάρι να το φέρει η στιγμή να παίξω σε μια καλή κωμωδία.
-Προτιμάτε να μπαίνετε στο πετσί κόντρα ρόλων ή σας ενδιαφέρει να βρίσκετε κοινά σημεία με τους ήρωες που ερμηνεύετε;
Και από τα δύο. Βέβαια, οι κόντρα ρόλοι αποτελούν μεγαλύτερη πρόκληση μιας και ιντριγκάρουν τον ηθοποιό να βρει κοινά σημεία που δεν έχει μαζί τους. Αυτό είναι κάτι που ανακάλυψα διδάσκοντας σε μαθητές δραματικών σχολών εδώ και δεκαετίες. Το απόσταγμα μου είναι ότι τελικά οι άνθρωποι έχουμε τα πάντα μέσα μας.
-Ποιο είναι το mondus operandi σας για να κατανοήσετε και να ερμηνεύσετε έναν ρόλο;
Ακολουθώ τη συμβουλή της Νίκης Τριανταφυλλίδη όπως προανέφερα, έχω πάντοτε ένα τετράδιο μαζί μου και σημειώνω. Προσπαθώ να αναλύσω όσο πιο πολύ μπορώ το θέμα του έργου, γιατί γράφτηκε, ποιον αφορά… Από εκεί και πέρα, μετά την καταγραφή έρχεται η διαδικασία της πρόβας, η έμπρακτη υλοποίηση του θεατρικού έργου και του ρόλου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια συμβίωση με τον ρόλο.
-Είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και δάσκαλος. Κυριαρχεί κάποια ιδιότητα μέσα σας;
Παρότι είναι η πιο δύσκολη κατά τη δική μου γνώμη, νομίζω του ηθοποιού και ειδικά στο θέατρο. Το θέατρο κουβαλάει τη δυσκολία της επανάληψης. Κάθε μέρα ο ηθοποιός έχει να αντιμετωπίσει την πλήξη, την συνήθεια, το κακό κοινό. Ενώ στο σινεμά ή την τηλεόραση, παίζει τη σκηνή που του έχει δοθεί, γίνεται το cut κάποια στιγμή και πάει παρακάτω. Το θέατρο απαιτεί μια τρομερή πειθαρχία αλλά εμένα αυτό μου πάει περισσότερο.
-Η σχέση σας με τη συγγραφή;
Μου λείπει που δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ τώρα τελευταία με το θέατρο. Το γράψιμο ήταν ένα παράθυρο που άνοιξε στα παιδικά μου χρόνια, έκλεισε και άνοιξε ξανά την περίοδο της πανδημίας. Όταν ξεκίνησα να γράφω ξανά ένιωσα πολύ όμορφα με τον εαυτό μου. Και ένιωσα χαρά όταν τα βιβλία μου έλαβαν ανταπόκριση από τον κόσμο.
-Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας σκηνοθέτης
Η μεγαλύτερη δυσκολία του σκηνοθέτη έγκειται στο πως θα διαχειριστεί πολλές ανθρώπινες ζωές επί σκηνής. Είναι τεράστια η ευθύνη του. Νομίζουμε στο θέατρο ότι με τις λέξεις συνεννοούμαστε, ότι ερχόμαστε πιο κοντά. Κάποιες φορές οι λέξεις μας απομακρύνουν. Για παράδειγμα, άλλο εννοείς εσύ ως κόκκινο και άλλο εγώ. Το αποτέλεσμα μπορεί να διαφοροποιηθεί σε μια στιγμή. Ο σκηνοθέτης καρπώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας αλλά και της αποτυχίας.
-Θέατρο, κινηματογράφος και τηλεόραση. Τι σημαίνουν για εσάς;
Τα σέβομαι και τα τρία. Άσχετα αν αφιερώθηκα στο θέατρο. Είναι τρεις μορφές επικοινωνίας που αν αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα, όρεξη και γούστο παράγεται κάτι όμορφο. Αν όχι, τότε παράγεται κάτι απαίσιο.
-Ποια συνεργασία με σκηνοθέτη στο σινεμά ξεχωρίζετε;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Με όλους συνεργάστηκα αρμονικά. Είτε με κάποιους όπως ο Παντελής Βούλγαρης και ο Λάκης Παπαστάθης που κάναμε πιο πολλές ταινίες μαζί, είτε με άλλους που κάναμε λιγότερες όπως ο Νίκος Κούνδουρος ή ο Γιάννης Σμαραγδής. Το ζήτημα είναι ότι με όλους είχαμε μια κοινή συνισταμένη. Τον χρόνο. Αφιερώναμε χρόνο. Κάναμε αρκετές πρόβες για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Και αυτή αν μου επιτρέπεις να την αναφέρω, είναι μια ειδοποιός διαφορά από τη νεότερη γενιά. Σήμερα, υπάρχει η τρομακτική απαίτηση να γίνονται όλα πολύ γρήγορα.
-Έχει γίνει συζήτηση κατά καιρούς για τα καλά και τα κακά είδη στο θέατρο. Αποδέχεστε αυτή τη διάκριση.
Ναι, αλλά όχι προς τα είδη. Προς την αντιμετώπιση των ειδών. Δεν υπάρχει εξ ορισμού ένα κακό είδος στο θέατρο. Ο τρόπος που θα το κάνεις θα το ορίσει ως καλό ή κακό. Και η τραγωδία είναι υπέροχη, και η επιθεώρηση, και το μιούζικαλ.
-Φέτος, σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε στον Θείο Βάνια του Άντον Τσέχωφ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι σας έκανε να αναμετρηθείτε με τον σπουδαίο αυτό συγγραφέα;
Ο Τσέχωφ ήταν από τους αγαπημένους συγγραφείς της γενιάς μου, μαζί με τον Ερρίκο Ίψεν και τον Τένεσι Ουίλιαμς. Όλοι οι ηθοποιοί θέλαμε να παίξουμε σε έργα αυτών των συγγραφέων. Προσωπικά, όταν μου προτάθηκε από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να ανεβάσω μια παράσταση, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό ο Άντον Τσέχωφ. Είναι σπουδαίος. Θεωρώ ότι μαζί με τον Καβάφη που επίσης αγαπώ, έχει κάτι κοινό. Είναι και οι δύο μοναδικά απλοί και σύνθετοι ταυτόχρονα. Μιλάνε για τη ζωή με έναν επιφανειακά απλό τρόπο και από κάτω από τις λέξεις υπάρχει ένα τέτοιο βάθος και μια ποίηση μαγική. Έχουν γνώση, έγνοια και ανθρωπιά στο έργο τους. Ήταν ευλογία και πειρασμός να ασχοληθώ με τον Θείο Βάνια, να παίξω αλλά και να τον σκηνοθετήσω. Η παράσταση ήταν κόπος οκτώ μηνών. Τρεις μήνες οι πρόβες και άλλους πέντε που δούλεψα εγώ το έργο στο μυαλό μου αλλά και με σημειώσεις που κράτησα.
-Έχετε παίξει και παλαιότερα σε έργα του Τσέχωφ;
Ναι, στο Κύκνειο Άσμα και στον Βυσσινόκηπο.
-Τι σας κέντρισε στον Θείο Βάνια;
Υπάρχουν πολλά θέματα που υποβόσκουν. Τώρα τελευταία, έχω σταθεί σε μια φράση που λέει ο Θείος Βάνιας: «Αν γινόταν κανείς να ζήσει τα χρόνια που του απομένουν κάπως αλλιώτικα». Αυτό το κάπως αλλιώτικα με συγκινεί τρομερά. Έχει μέσα του κάτι συγκινητικό, κάτι ανθρώπινο αλλά συνάμα και κάτι αφηρημένο. Οι άνθρωποι ποθούμε ο καθένας ξεχωριστά ένα δικό του αλλού, κάτι που δεν έχουμε ζήσει και που δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να είναι. Η ζωή είναι απεριόριστη και εμείς ζούμε με συμβάσεις που μας περιορίζουν. Ο μέσος άνθρωπος για παράδειγμα έχει μια δουλειά, μια οικογένεια, μια καθημερινότητα. Μέσα του όμως φωλιάζει κάποιο όνειρο διαφορετικό από τη σύμβαση στην οποία λειτουργεί ο ίδιος και που θέλει να το πραγματοποιήσει. Ο Θείος Βάνιας συνοψίζει τον καημό της ανθρώπινης ψυχής που επιθυμεί αυτό το όνειρο.
-Οφείλουμε να το διεκδικούμε αυτό το όνειρο; Αυτή την επιθυμία για το αλλιώτικο; Ή να συμβιβαζόμαστε με ό,τι έχουμε;
Δεν υπάρχει πρέπει. Είναι μια ανθρώπινη συνθήκη κοινή και ανόμοια για τον καθένα ξεχωριστά.
-Τι σας ενοχλεί σήμερα στην ελληνική κοινωνία;
Όλα ξεκινάνε από την πολιτική. Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης παρακμής. Βιώνουμε έναν πολύ άγριο καπιταλισμό όπου το ζήτημα είναι να είσαι ωραίος με πολλούς κοιλιακούς, πλούσιος και διάσημος με εκατοντάδες followers στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ως κοινωνία είμαστε βουτηγμένοι άκριτα και αχόρταγα στην τεχνολογία η οποία μας χειραγωγεί πια σχεδόν όλους και βρισκόμαστε ταυτόχρονα μακριά από την τέχνη, την παιδεία, το διάβασμα και τον πολιτισμό. Είναι λυπηρό νέα παιδιά να στέλνουν ένα μήνυμα στο κινητό που αντί να γράφει «είμαι καλά» γράφει «κλ». Συρρικνώνεται η γλώσσα μας, η ομιλία μας. Δεν είναι αστείο αυτό.
-Πώς κρίνετε το πολιτικό σκηνικό της χώρας;
Έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση η οποία είναι αυτή που ξέρουμε και η αντιπολίτευση παραπαίει. Είναι τραγικό για μια δημοκρατία να μην υφίσταται άλλος πολιτικός λόγος πέρα από αυτόν της κυβέρνησης. Η αριστερά βιώνει από τις πιο δύσκολες στιγμές της. Έκανε τα λάθη της. Υπήρξε αναχρονιστική και δεν επικαιροποιήθηκε ποτέ στις νέες απαιτήσεις και στις νέες προκλήσεις που προέκυψαν και πλήρωσε το τίμημα.
-Η γνώμη σας για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Έχουν δυο όψεις. Από την μία πλευρά έδωσαν τη δυνατότητα σε ανθρώπους να εκφραστούν, να παρουσιάσουν το έργο τους, ο πλουραλισμός και η γνώση είναι διάχυτες στο διαδίκτυο. Από την άλλη πλευρά, έδωσαν τροφή σε μια υποτιθέμενη αίσθηση ελευθερίας, του να βγαίνω πίσω από ένα πληκτρολόγιο, να γράφω και να λέω ό,τι θέλω. Δεν είναι έτσι! Βγήκε πολύς λαϊκισμός, μεγάλη τοξικότητα και χολή.
-Σας απασχολεί το ζήτημα της τεχνητής νοημοσύνης;
Πολύ. Με τρομάζει αν ξεφύγει από τον έλεγχο και αντί να εξυπηρετήσει τον άνθρωπο, τελικά τον υποτάξει. Ανησυχώ. Ελπίζω να μη ζήσω τα χειρότερα.
-Πιστεύετε στον Θεό;
Ναι, έχω ανάγκη να υπάρχει Θεός. Στις πιο δύσκολες στιγμές μου θέλω να στρέφομαι εκεί.
-Τι άνθρωπος είναι ο Δημήτρης Καταλειφός;
Δεν ξέρω τι άνθρωπος είμαι. Μακάρι στο τέλος της ζωής μου να καταφέρω να πω ότι υπήρξα ένας «εντάξει» άνθρωπος που να μην έχει κάνει κακό σε κάποιον άλλον.
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε στη διαδρομή σας;
Ποτέ κανείς δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος με όλα. Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Όποιο δρόμο και να διαλέξεις, θα υπάρξουν ρωγμές. Αυτό που μου λείπει ορισμένες φορές είναι ένα παιδί. Από την άλλη, αν ήμουν εξαρτημένος και αφοσιωμένος σε αυτό, δεν θα είχα την ελευθερία να κάνω όσα έκανα καλλιτεχνικά.
-Αν ναυαγούσατε σε ένα ερημικό νησί ποιο αντικείμενο θα θέλατε να σας συντροφεύει;
Ένα τετράδιο με ένα μολύβι.
-Πως φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη;
Ήρεμη, χωρίς πόνο και χωρίς να ξέρω ότι θα είναι η τελευταία.
-Το καταφύγιο σας;
Εκτός από το θέατρο, να βλέπω σινεμά και να περνάω όμορφα με ορισμένους καλούς φίλους που έχω χρόνια.
-Ο μεγάλος σας φόβος;
Η αρρώστια και η ανημποριά. Θα ήθελα να φτάσω με αξιοπρέπεια στον θάνατο μιας και δεν πρόκειται να τον αποφύγω.
-Τι είναι ο έρωτας;
Ένα υπέροχο πράγμα που διαρκεί λίγο, είναι ασταθές, σε πηγαίνει σε ψηλές κορφές και σε ρίχνει από εκεί. Στη ζωή μου ήθελα πιο πολύ την σιγουριά της φιλίας, όχι την αβεβαιότητα του έρωτα.
-Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Να έχω υγεία και το μυαλό μου να δουλεύει. Θέλω να φύγω μαχητής.
-Η συμβουλή που θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Να έχει δίψα, περιέργεια και αγάπη για αυτό που κάνει.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Δημήτρης Καταλειφός;
Ένα ξανθό παιδάκι λίγο χαμένο μέσα στον κόσμο.
-Κύριε Καταλειφέ σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Δημήτρης Καταλειφός – βιογραφικό: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
