Ο Δημήτρης Καλλιβωκάς με υποδέχτηκε στο αρχοντικό του στη Κηφισιά. Ένα σπίτι φιλόξενο, με κήπο και φως. Με το που με αντίκρισε, όρμησε πάνω μου και με αγκάλιασε σαν να με γνώριζε χρόνια. Η συνάντηση μας είχε κάτι το διαφορετικό. Δεν μπορώ να περιγράψω τη ζεστασιά, τη γλύκα και την οικειότητα που γέννησε αυτός ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που συνάμα είναι η ζωντανή ιστορία του παλιού καλού Ελληνικού κινηματογράφου, με ρόλους και συνεργασίες που αποτέλεσαν σταθμοί και που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Κοιτάζοντας τον, πότε διέκρινα τον παραλίγο σύζυγο της Μίκας, τον Μίκη από το Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια και πότε τον Ιάσων Παγκιναρόπουλο, τον διαπρεπή δικηγόρο από το Η δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα. Άλλοτε, παρατηρούσα τον πάμπλουτο Ελληνοαμερικάνο, τον Τζιμ Κούφο από τη Παριζιάνα και άλλοτε τον εμίρη Μοχάμετ Αμπντάλα από το Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι. Κυρίες και κύριοι, ο σπουδαίος ηθοποιός φιλοξενείται στο yourearticles.
-Γεννηθήκατε τέλη Ιούλη του 1930. Υπάρχει κάτι που θυμάστε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στην οδό Μαιζώνος. Θυμάμαι έντονα τον πατέρα μου ο οποίος ήταν γιατρός. Είχε μια μεγάλη αγωνία να φροντίσει την οικογένεια του, όλους εμάς.
-Ζήσατε τα χρόνια της Κατοχής. Πως τα αναλογίζεστε;
Πείνα, άγρια πείνα. Βλέπεις εδώ τα πόδια μου; Τώρα υπάρχει κρέας. Τότε, υπήρχαν μόνο δυο κόκκαλα. Έμοιαζαν με καλάμια. Παιδί ήμουν και έλεγα από μέσα μου: «Θεέ μου! Πότε θα μεγαλώσω και εγώ, να φορέσω μακρύ παντελόνι για να κρύψω τα πόδια μου;».
-Ξέρω πως μεγάλη σας αγάπη όταν είσαστε παιδί ήταν ο Καραγκιόζης.
Τον αγαπούσα τον Καραγκιόζη. Θυμάμαι ήμουν δέκα χρονών. Πήγαινα και αγόραζα τα υλικά και κατασκεύαζα ο ίδιος τις φιγούρες. Ζητούσα από την μητέρα μου ένα σεντόνι, τοποθετούσα από πίσω ένα κερί και έφτιαχνα το δικό μου Θέατρο Σκιών. Μετά μάζευα όλους τους γείτονες στην αυλή και έπαιζα παραστάσεις. Και για τη προσπάθεια μου ζητούσα κάτι δεκάρες για εισιτήριο.
-Σας άρεσε η ζωγραφική;
Καθόμουν και έκανα ότι διάβαζα. Στη πραγματικότητα όμως εγώ έφτιαχνα ζωγραφιές κάτω απ’ τα μαθήματα και τις ασκήσεις των καθηγητών. Ο πατέρας μου, όταν βρισκόταν σπίτι, το καταλάβαινε αυτό. Έβγαινε από εκεί που καθόμουν, κάνοντας ότι δήθεν πήγαινε στο δίπλα δωμάτιο και σε ανύποπτο χρόνο έμπαινε αιφνιδιαστικά και με έπιανε επ’ αυτοφώρω.
-Από τον τρόπο που μιλάτε για εκείνον, καταλαβαίνω πως σας αγαπούσε. Αντέδρασε όταν του ανακοινώσατε πως θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Πολύ. Δεν ήθελε καθόλου να το ακούσει. Με τίποτα! Για το λόγο αυτό με έστρεψε να σπουδάσω στη Καλών Τεχνών. Θυμάμαι μου έλεγε: «Καλύτερα να γίνεις ζωγράφος παρά ξυρισμένος». Λέγοντας ξυρισμένος εννοούσε ηθοποιός. Τότε, ήταν ένα παρατσούκλι για τους ηθοποιούς επειδή ερμήνευαν και γυναικείους ρόλους.
-Φοβόταν λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν οι ηθοποιοί εκείνα τα χρόνια;
Φυσικά! Οι ηθοποιοί τότε ήταν όπου γης και πατρίς. Δαν έπαιζαν κάπου μόνιμα. Κυριαρχούσαν τα μπουλούκια, οι περιπλανώμενοι θίασοι.
-Είχατε καλή σχέση με τους γονείς σας;
Είχαμε μια αγαπημένη σχέση. Τους αγαπούσα και με αγαπούσαν. Όπως και τον αδερφό μου που ήταν μεγαλύτερος από εμένα. Ήταν στοργικοί μαζί μου αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις αυστηροί.
-Οι γονείς σας έστρεψαν στη Καλών Τεχνών. Παρόλα αυτά, η ηθοποιία κυριαρχούσε στο μυαλό σας;
Ναι, δεν έφευγε με τίποτα. Ήθελα να γίνω ηθοποιός οπωσδήποτε. Για το λόγο αυτό δεν πολυασχολούμουν. Δεν ετοίμαζα πολλά έργα τα απογεύματα όταν πήγαινα στη σχολή. Αυτό, το αντιλήφθηκε η μητέρα μου και το ανέφερε στο πατέρα μου. Έπειτα από μια κουβέντα που κάναμε, του το έκανα σαφές ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που να με αφορά πέρα από το θέατρο. Και αποφάσισε να με γράψει σε δραματική σχολή.
-Στο Εθνικό Θέατρο σωστά;
Σωστά. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και περίμενα. Ένας από τους λόγους που βρέθηκα εκεί, ήταν ο Δημήτρης Ροντήρης, ο οποίος δίδασκε στη σχολή. Όμως, τον καιρό που είχα δώσει τις εξετάσεις μου, έτυχε να μάθω από τον Αρτέμη Μάτσα ότι τον Δημήτρη Ροντήρη τον εκδίωξαν για κάποιους πολιτικούς λόγους και είχε βρεθεί στο Ωδείο Αθηνών. Και για να μαθητεύσω δίπλα στον Ροντήρη, έδωσα εξετάσεις και μεταπήδησα στο Ωδείο Αθηνών.
-Στο Ωδείο Αθηνών εκτός του Ροντήρη ποιοι άλλοι ήταν οι δάσκαλοί σας;
Ο Αιμίλιος Βεάκης και ο Γιάννης Σιδέρης.
-Και οι τρεις τους ήταν ιερά τέρατα του θεάτρου. Ποιον νιώθατε πιο κοντά σας ως διδάσκοντα λόγω της προσέγγισης του;
Τον Ροντήρη.
-Ο Βεάκης;
-Ο Αιμίλιος Βεάκης υπήρξε για μένα ο μέγιστος ηθοποιός.
-Κάποια παράσταση που είχατε παρακολουθήσει στην αρχή της καριέρας σας και σας ταρακούνησε;
Μόλις που είχα τελειώσει τη σχολή. Είχα δει τον Οιδίποδα Τύραννο που τον ανέβασε και τον ερμήνευσε ο Αλέξης Μινωτής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Μινωτή, ερμηνεύοντας τον ήρωα, να βγάζει τη κραυγή «Ω Κιθαιρώνα». Αυτός ο αντίλαλος…
-Πρόσφατα, τιμηθήκατε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους συναδέλφους σας, για την προσφορά σας στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Τα συναισθήματα σας;
Το χάρηκα πολύ. Είδα και αρκετούς παλιούς μου συναδέλφους. Ξέρεις, λόγω ηλικίας είμαι μακριά από το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση. Οπότε, ήταν εξαιρετικά ευχάριστη η συνάντηση.
-Είστε ευτυχισμένος για τη ζωή που ζήσατε;
Είμαι. Έζησα αρκετά και περιμένω την αποχώρηση.
-Αυτό το έχετε αναφέρει σε παλαιότερη συνέντευξη σας. Δεν φοβάστε τον θάνατο;
Δεν με απασχόλει καθόλου. Οι άνθρωποι είμαστε από αστρόσκονη. Από εκεί ήρθαμε, εκεί θα επιστρέψουμε.
-Η συμβουλή που θα δίνατε σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να δουλεύει ασταμάτητα.
-Τι σας έρχεται στο νου όταν λέτε το όνομα Δημήτρης Καλλιβωκάς
Δεν το λέω. Προσπαθώ να το κρύβω.
-Κύριε Καλλιβωκά σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ. Να είσαι πάντα καλά.
Φεύγοντας, ρίχνω μια ματιά στη πορτοκαλιά που είναι φυτεμένη κοντά στη πόρτα του σπιτιού του. «Κόψε και πάρε ένα πορτοκάλι για το δρόμο. Είναι νόστιμα» μου λέει χαιρετώντας με χαμόγελο. Καθώς προχωρώ, κλείνοντας τη ψηλή καγκελόπορτα πίσω μου, γυρίζω και ρίχνω μια τελευταία ματιά. Μου έρχεται στο νου το My Way του Φρανκ Σινάτρα.
And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I’ve traveled each and every highway
But more, much more than this
I did it my way…
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Δημήτρης Καλλιβωκάς – Bιογραφικό: εδώ
Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις: εδώ
