Your e-articles

Ο Λουκάς Αναγνωστόπουλος εμφανίστηκε στη «λογοτεχνική πιάτσα» πρόσφατα, νιώθοντας πλέον πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Έχει καταθέσει μέχρι στιγμής δύο ποιητικές συλλογές και ένα φιλοσοφικό δοκίμιο χτίζοντας τη δικιά του ιδιαίτερη σχέση – δεσμό φιλίας και εκτίμησης – με τις αναγνώστριες και αναγνώστες του, ενώ «θα μπορούσε να τον διαβάζει μόνο η μάνα του» όπως δηλώνει χαριτολογώντας. Σήμερα θα τον γνωρίσουμε και εμείς μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε με αφορμή την κυκλοφορία της νέας του ποιητικής συλλογής «Μετέωρη εποχή» τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Γράφημα.

–Αρχικά ώστε να σας γνωρίσουμε, θα θέλατε να μας αφιερώσετε ένα από τα ποίηματά σας που σας αντιπροσωπεύει;

–Αγαπημένη συνήθειά σας για να χαλαρώνετε;

Στην καθημερινότητά μου είναι η ανάγνωση βιβλίων και περίπατοι-βόλτες με την οικογένεια. Όταν είναι εφικτό, να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση, να πάω σε μια εικαστική έκθεση. Στις διακοπές μου αρκεί να είμαι σε μια παραλία και να χαζεύω την θάλασσα. Γαληνεύει η ψυχή μου.

–Όλοι έχουμε τα αναγνώσματα μας, εσάς ποιοι ποιητές και συγγραφείς σας προσδιορίζουν περισσότερο; Ξεχωρίζετε κάποια έργα τους;

Καβάφης, ο Ρίλκε, ο Γουίτμαν, ο Ρεμπώ από ποιητές. Παπαδιαμάντης, Μπόρχες στα διηγήματα, Ντοστογέφσκι, Τολστόι, Θερβάντες στα μυθιστορήματα. Καστοριάδης, Λιαντίνης σε δοκίμια. Έχω αδικήσει πολύ κόσμο που δεν αναφέρω αλλά θα γεμίζαμε όλη την συνέντευξη με ονόματα. Σχετικά με βιβλία, μόνο από αυτούς που ανέφερα η συλλογή είναι τεράστια. Ας την αναζητήσει ο κάθε ενδιαφερόμενος.

–Στην υπό έκδοση ποιητική σας συλλογή «Μετέωρη εποχή» διακρίνεται μία νοσταλγία και ένας ρομαντισμός για καιρούς περασμένους, είστε άνθρωπος που ζει με αναμνήσεις καθώς σας απογοητεύει το σήμερα;

Είμαι στα 42 μου χρόνια. Αν αρχίζω να ζω από τώρα με αναμνήσεις, τότε έχω πρόβλημα. Καταρχάς χαίρομαι και σας συγχαίρω για την εμπεριστατωμένη σας ματιά στην συλλογή μου. Εκτιμώ ιδιαίτερα τους καλούς αναγνώστες. Είμαι ρομαντικός γενικά, όχι όμως από άγνοια γεγονότων, προσώπων ή της καθημερινότητας. Δεν ζω σε συννεφάκι.
Είμαι ρομαντικός γιατί πιστεύω ότι βήμα το βήμα, γενιά με τη γενιά μπορεί να καλυφθεί η απόσταση από αυτό που είμαστε σήμερα, μέχρι τα εξαιρετικά πλάσματα που μπορούμε να γίνουμε, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, η εναλλακτική είναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο και να εξαφανιστούμε.

–Σε πολλά ποιήματά σας βλέπουμε την έντονη επιθυμία για ζωή. Ποια είναι για εσάς η ιδανική ζωή ;

Η εποχή είναι απογοητευτική διότι είμαστε η πρώτη γενιά μετά τον πόλεμο που ζούμε με όρους οικονομικούς, ποιότητας ζωής, ελπίδας χειρότερους από την προηγούμενη. Είναι φανερό και σε παγκόσμιο επίπεδο πως υπάρχει μια επιδείνωση της ζωής και επιστροφή σε καταστάσεις ξεχασμένες. Η απάντηση σε αυτή την πρόκληση δεν είναι μια αδιέξοδη νοσταλγία του τύπου «κοίτα πώς ήμασταν παλιά» αλλά το γόνιμο σμίξιμο καλών ιδεών και πρακτικών από παλιά με τη σημερινή γνώση και τις ανάγκες. Η εποχή είναι μετέωρη. Επιβάλλεται γερό σκοινί για να μην πάμε στο γκρεμό.

–Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το βιβλίο. Ποίηση διαβάζουν ακόμα λιγότεροι πιστεύοντας πως απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς και όχι σε όλους. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό και πώς μπορεί να αλλάξει;

Ας πούμε μερικές αλήθειες. Το βιβλίο ήταν πάντα υπόθεση των λίγων στη χώρα μας ακόμα και σε καλύτερες οικονομικές συνθήκες, από τη σημερινή. Πολύ περισσότερο η ποίηση που αντιμετωπίζεται από μεγάλο μέρος του κοινού με δυσπιστία. Δεν είναι τυχαία η φράση «τι θέλει να πει ο ποιητής».

–Η ζωή είναι ποίηση; Πώς θα ήταν να ζούσαμε σε μία κοινωνία χωρίς λογοτεχνικές ανησυχίες;

Η ζωή είναι ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, τραγούδι, θέατρο, κινηματογράφος, γλυπτική. Είναι και λογαριασμοί, χρέη, υποχρεώσεις, κοινωνικές και επαγγελματικές συναναστροφές. Η ζωή είναι τα πάντα και τίποτα, ανάλογα με τη ματιά και τις πράξεις μας. Ναι, έχω γνωρίσει ανθρώπους που έχουν τα φτερά της ποίησης στην ψυχή τους και έχω ζήσει στιγμές, όπως όλοι μας, άφατης ποιητικής ομορφιάς.
Μια κοινωνία χωρίς λογοτεχνικές ή καλλιτεχνικές ανησυχίες δεν θα μπορούσε να σταθεί μια μέρα. Οι πρωτόγονοι που έδιναν αγώνα για την επιβίωση σχεδίαζαν έργα στις σπηλιές. Στην πορεία ξεπήδησαν τα τραγούδια, οι μύθοι, το θέατρο, η ποίηση. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει μόνο με το ψωμί και τα καλώδια των υπολογιστών. Εξασφαλίζουν την επιβίωση αλλά σ’ αυτόν τον κόσμο δεν ήρθαμε μόνο για την επιβίωση. Η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα είναι η απάντηση στην αέναη αναζήτηση του ανθρώπου για την ομορφιά απέναντι σε μια ζωή γεμάτη κόπους και πόνους.

–Tι γεύση έχει αφήσει μέχρι τώρα η συνολική σας εκδοτική παρουσία;

Με δεδομένο, ποια είδη έχω γράψει και ότι δεν ανήκω στη γνωστή «λογοτεχνική πιάτσα», θα μπορούσε να με διαβάζει μόνο η μάνα μου. Ευτυχώς, δεν συμβαίνει. Με τα χρόνια, έχουν χτιστεί δεσμοί φιλίας και εκτίμησης με αναγνώστριες και αναγνώστες και τους ευχαριστώ θερμά για την αγάπη και τη στήριξή τους. Δεν έχω παράπονο λοιπόν, κάθε άλλο.

–Τελειώνοντας αυτή την συνέντευξη θα θέλαμε να μάθουμε, ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;

Στην χρονική διάρκεια 3 ετών, εκδόθηκαν δυο ποιητικές συλλογές και ένα δοκίμιο. Έφτασε η ώρα να ασχοληθώ με τα διηγήματα που λατρεύω. To υλικό υπάρχει. Να είμαστε καλά, το 2023 θα ξεκινήσω να τα γράφω και θα φανερώσει ο χρόνος αν αξίζουν και πότε θα βγουν.

Θερμές ευχαριστίες κ. Δόλγυρα για τις εξαιρετικές σας ερωτήσεις και εύχομαι σε σας και τους υπόλοιπους συντελεστές του καλού ιστότοπου, μια γεμάτη και δημιουργική προσωπική και συγγραφική πορεία.

Βιογραφικό: O Λουκάς Αναγνωστόπουλος είναι 42 χρονών, από τη Λαμία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα από το 1997. Παντρεμένος, πατέρας δυο παιδιών, έχει σπουδάσει οικονομικά, είναι απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και εργάζομαι στο Δημόσιο.
Λογοτεχνικά, έχουν εκδοθεί ένα δοκίμιο, μια ποιητική συλλογή και σε λίγες μέρες εκδίδεται μια νέα. Έχει συμμετοχές σε ομαδικές ποιητικές ανθολογίες, αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά και είναι συνιδρυτής στο λογοτεχνικό ιστότοπο «Μεταξύ μας». Τέλος, είναι μέλος των Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων και του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης.

Εργογραφία:

Συλλογικό έργο
Ένα τέλος… ή μια νέα αρχή; (Ελληνοεκδοτική / Αθήνα, 2010) Ο ρόλος και η λειτουργία των πειραματικών σχολείων στη δημόσια εκπαίδευση: Πρακτικά συνεδρίου ΕΛ.Μ.Ε. Προτύπων