Σταύρος Νικολαΐδης, ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην θεατρική παράσταση: «Ο παππούς έχει πίεση» η οποία παίζεται στο θέατρο: Ελληνικός Κόσμος. Σήμερα σε μία αποκλειστική συνέντευξη στο yourearticles.
-Ξεκινήσατε την πορεία σας ως ηθοποιός και γίνατε ευρέως γνωστός από την τηλεόραση. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε αρχικά στον χώρο της υποκριτικής;
Από μικρός στο Βύρωνα εκδήλωσα τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες σε διάφορα είδη, όπως συναυλίες, καταγκιόζη και τελικά δημιουργία θεατρικής ομάδας, με την οποία μάλιστα βραβευτήκαμε σε πανελλήνιο διαγωνισμό. Προφανώς μου πέρασε το μικρόβιο ο πατέρας μου που ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά δεν τον άφησαν. Λάτρευε όμως το θέατρο κι έχω δει από μικρός σημαντικές παραστάσεις με μεγάλους ηθοποιούς.
-Ο ρόλος του Μιχάλη Ρούπακα στα Εγκλήματα σας καθόρισε καλλιτεχνικά για μια περίοδο. Σας έχει δυσκολέψει αυτή η ταύτιση ή τη βλέπετε ως ευλογία;
Ο κόσμος έχει την τάση να ταυτίζει τους ηθοποιούς με τον ρόλο που τους γνώρισε. Σε όλους μας ακόμα λένε για τα Εγκλήματα. Δεδομένου ότι η πλειονότητα δεν πάει θέατρο, του μένουμε στο μυαλό από τις επαναλήψεις. Αυτό όταν αποτυπώνεται με αγάπη και σεβασμό, μόνο καλό μπορεί να είναι. Τώρα όσον αφορά τους ανθρώπους της δουλειάς, επειδή είμαστε και η χώρα της ταμπέλας, ναι αυτή η ταύτιση μπορεί να σε δυσκολέψει καμιά φορά.
-Πώς νιώθετε όταν βλέπετε σήμερα τη γενιά του streaming να ανακαλύπτει ξανά τις παλιές τηλεοπτικές σειρές, όπως τα Εγκλήματα;
Το να σε ανακαλύπτουν νέοι άνθρωποι, με όποιο τρόπο κι αν γίνεται, είναι όμορφο. Ούτε εμείς ζούσαμε την χρυσή εποχή του σινεμά και τον ανακαλύψαμε μέσα από ένα νέο για εκείνη την εποχή μέσο, την τηλεόραση, αλλά όπως ξέρετε ανατραφήκαμε με αυτούς τους ηθοποιούς και γίνανε σημείο αναφοράς.
-Έχετε ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία. Τι σας προσφέρει αυτό το κομμάτι της τέχνης σε σύγκριση με την υποκριτική;
Λατρεύω την δημιουργία μιας παράστασης. Από μικρός προσπαθούσα να μαθαίνω όλες τις πλευρές και να έχω άποψη, σε σημείο να γίνομαι κι εκνευριστικός, αλλά τώρα πια μπορώ να σου πω ότι μάλλον με ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο κι απ’ το να παίζω ο ίδιος. Συμβαίνει κάτι περίεργο με μας τους ηθοποιούς, (ειδικά πριν τα κινητά κλπ) δεν μπορούσαμε να βλέπουμε τη δουλειά μας. Δεν μπορούσαμε να χαρούμε το αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης όμως απολαμβάνει στο έπακρο την δημιουργία του και είναι ωραίο να ξέρεις ότι όλο αυτό που απολαμβάνει το κοινό, το έχεις στήσει εσύ κομμάτι-κομμάτι.
-Αν μπορούσατε να επιλέξετε έναν ρόλο, θεατρικό ή τηλεοπτικό, που θα θέλατε να ενσαρκώσετε στο μέλλον, ποιος θα ήταν και γιατί;
Δεν έχω να σας πω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο, θα ήθελα όμως πολύ να δοκιμαστώ σε αρχαία τραγωδία. Κάτι που ξέρω ότι στη χώρα μας δυστυχώς, δεν θα γίνει ποτέ, γιατί όπως προείπα είμαστε η χώρα της ταμπέλας και πρέπει να γίνουν πολύ ιδιαίτερες συνθήκες για να συμβεί κάτι τέτοιο. Αντί να σκεφτούν την έκπληξη, μένουν στην ταμπέλα και στην πεπατημένη λύση. Αυτός κάνει για δράμα, αυτός για κωμωδία, τέλος!
-Πιστεύετε ότι η ελληνική τηλεόραση έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια ή παραμένει εγκλωβισμένη σε παλιές συνταγές επιτυχίας;
Σε επίπεδο παραγωγής έχει εξελιχθεί πάρα πολύ η τηλεόραση και οι δουλειές που γίνονται πια, άνετα μπορούν να συγκριθούν με ξένες παραγωγές χωρών που έχουν πολύ μεγαλύτερη αγορά και άρα δαπανούν και περισσότερα χρήματα. Ωστόσο σε επίπεδο σεναρίων εκτός εξαιρέσεων δύσκολα θα δεις κάτι διαφορετικό και καινούργιο. Μια στο τόσο, κάποιος θα κάνει την έκπληξη θα κάνει και την επιτυχία και μετά για τα επόμενα χρόνια όλοι ακολουθούν την ίδια συνταγή. Για παράδειγμα, έκαναν την έκπληξη οι «Άγριες μέλισσες» βλέποντας επιτέλους ένα σήριαλ μιας άλλης εποχής με κουστούμια σκηνικά και λοιπά και ξαφνικά γέμισε η τηλεόραση με σήριαλ εποχής. Συνέβαινε και παλιότερα αυτό και θα συμβεί και στο μέλλον μετά την επόμενη έκπληξη που θα γίνει επιτυχία.
-Ποια είναι η άποψή σας για τη σύγχρονη ελληνική κωμωδία; Υπάρχει κάτι που σας λείπει από τα παλαιότερα χρόνια της τηλεοπτικής παραγωγής;
Ποια κωμωδία; Βλέπετε εσείς κωμωδία στην τηλεόραση; Αυτό είναι το θέμα που μου παραπονιέται και ο κόσμος, ότι έχει γεμίσει τηλεόραση με δράματα, φόνους, απιστίες και λοιπά. Εκεί που παλιά το βαρύ μας πυροβολικό ήταν οι κωμωδίες, τώρα ξαφνικά ψάχνεις να τις βρεις με το φανάρι. Και δεν καταλαβαίνω το γιατί, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να γελάσει για να ξεφύγει. Αυτό είναι λοιπόν που μου λείπει, η ίδια η κωμωδία.
-Τι θεωρείτε πως σας έχει διδάξει η πορεία σας στον χώρο της τέχνης για τη ζωή γενικότερα;
Τίποτα δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Η επιτυχία είναι πρόσκαιρη, γι’αυτό κρατά το κεφάλι χαμηλά, όσο ψηλά κι αν νομίζεις ότι έφτασες. Ολοι είμαστε αναλώσιμοι και αντικαταστάσιμοι, όταν έρθει η ώρα. Κι όταν έχεις κατακτήσει μια θέση, όποια κι αν είναι αυτή, να την χαίρεσαι! Να μην απογοητεύεσαι και να προσπαθείς να την κρατήσεις. Ακόμα και εικοστός να είσαι, αν είσαι ανάμεσα σε 100, δεν είναι κάτι ασήμαντο. Υπάρχουν 19 πιο πάνω από σένα, αλλά και 80 πιο κάτω. Κι ότι καμία φορά, η δυσκολία, όσο κι αν μας χαλάει, μπορεί τελικά να μας οδηγήσει σε έναν δρόμο καλύτερο και σημαντικότερο. Αυτό είναι και το μήνυμα της παιδικής παράστασης που θα κάνω το καλοκαίρι.
-Αν μπορούσατε να δώσετε μία συμβουλή σε έναν νέο ηθοποιό που ξεκινά τώρα, ποια θα ήταν αυτή;
Όλα αυτά που είπα στην προηγούμενη απάντηση, συν το ότι δε βλάπτει καμιά φορά να έχουμε λίγο περισσότερο σεβασμό στους παλαιότερους. Οι σημερινοί νέοι έχουν ένα τσαμπουκά, που είναι καλό γιατί ξεκαθαρίζουν από την αρχή τα όρια τους. Αλλά έχουν και μία γενικότερη απαξίωση για οτιδήποτε παλαιότερο και δεν καταλαβαίνουν ότι πάντα οι νέοι πατάνε πάνω σε κάτι παλαιότερο, για να δημιουργήσουν κάτι νέο.
-Ποια είναι τα επόμενα σας βήματα; Υπάρχουν νέα σχέδια είτε στην υποκριτική είτε στη σκηνοθεσία που μπορείτε να μας αποκαλύψετε;
Εδώ και δύο χρόνια κάνω δικές μου θεατρικές παραγωγές, που σκηνοθετώ κιόλας, σε συνεργασία με δήμους και περιφέρειες της χώρας. Πέρυσι και πρόπερσι κάναμε μία πολύ πετυχημένη περιοδεία με το δικό μου έργο «Στους 2 τρίτος… χωρεί!» πηγαίνοντας σύνολο σε 35 πόλεις, + Κύπρο + στην ομογένεια της Γερμανίας, σε Μόναχο και Στουτγκάρδη. Φέτος ανεβάζω μία πολύ ωραία κωμωδία με ένα απρόσμενο και συγκινητικό φινάλε, τις «καραμέλες ούζου» του Γιάννη Γαλανόπουλου και την παιδική παράσταση ο «Καλόκαρδος και η Ατυχία» της βραβευμένης Κύπριας συγγραφέως Μάρως Κουσσάπα, που περνάει στα παιδιά το πολύ όμορφο δίδαγμα που ανέφερα πιο πάνω.
Σταύρος Νικολαΐδης – FB: εδώ
Σταύρος Νικολαΐδης – Ιnstagram: εδώ
Σταύρος Νικολαΐδης (βιογραφικό): εδώ
Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΙΕΣΗ (Ελληνικός Κόσμος – ΘΕΑΤΡΟΝ): εδώ
Διαβάστε ακόμα περισσότερες αποκλειστικές συνεντεύξεις: εδώ
