«Προσπαθώντας να κατανοήσω τον εαυτό μου, τους ανθρώπους γύρω μου και τη φύση, σκέφτομαι… Σκέφτομαι και γράφω. Οι Δέκα Σελίδες είναι αφιερωμένες σε όλους εμάς, τους ονειροπόλους, ρομαντικούς, που δεν το βάζουν κάτω συνοδοιπόρους. Να μην ξεχνάμε τις Ιθάκες μας και ό,τι αυτές απλόχερα μας προσέφεραν», λέει η Σοφία Χανιωτάκη, στην εισαγωγή της πρώτης της ποιητικής συλλογής, που ονομάζεται «Δέκα Σελίδες». Μία πολύ ιδιαίτερη ποιητική συλλογή, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Βακχικόν», και σήμερα θα μιλήσουμε γι’ αυτή.
Ο τίτλος για εμένα, είναι ιδανικός, καθώς, είναι σα να πραγματεύεται σε μερικές σελίδες, τις σελίδες μιας ζωής. Σα να συμπληρώνονται και στις τέσσερις ενότητες, ζητήματα όλης μας της ζωής.
Στην πρώτη ενότητα, που ονομάζεται «Η αλήθεια είναι ο εχθρός της λήθης», αγγίζονται κυρίως τα κοινωνικά ζητήματα που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως ο πόλεμος, η βία, η προσφυγιά, οι άστεγοι, ακόμα και η κοινωνική κατακραυγή. Αναφέρεται σε αυτά, σα να θέλει να τα πολεμήσει με τη γραφή της, η οποία δεν προξενεί κακό στους γύρω. Ωστόσο, ίσως και να ‘ναι κάτι πιο ισχυρό από οποιοδήποτε όπλο, αφού βασίζεται στην αλήθεια που εκφράζει, -όπως λέει και στον τίτλο- έχοντας την, ως το πιο ισχυρό όπλο. Είναι ο τρόπος αντίδρασής της στο κατεστημένο και στις θλιβερές καταστάσεις. Στα μάτια μου, ξεχώρισαν από ‘δω τα ποιήματα «Συμβιβάσου», «Butterfly», «Γιατί;».
Στη δεύτερη ενότητα, προχωράμε σ’ ένα άλλο θέμα, εξίσου σημαντικό κομμάτι της ζωής όλων. Φέρει τον τίτλο «Μη με ρωτάς ο έρωτας τι είναι. Γίνε μαζί μου ποταμός, λίμνη, θάλασσα γίνε». Όπως γίνεται αντιληπτό, το θέμα εδώ είναι ο έρωτας και τα παρακλάδια του. Ποιήματα για αυτόν, την αγάπη, ακόμα και την απώλεια εκείνου. Θα έλεγα ότι είναι η αγαπημένη μου ενότητα, αφού τα ποιήματα δένουν πολύ ωραία το ένα με τ’ άλλο. Ξεκινάει στην αγάπη που υπάρχει, αρχίζοντας με τα όμορφα εκείνης, και καταλήγει στον πόνο που φέρνει πολλές φορές. «Φάρος», «Σ’ αγαπώ», «Θα μπορούσα για πάντα», «Λόγια», ονομάζονται μερικά από τα ποιήματα που κάνουν εδώ τη διαφορά.
Φτάνοντας στην τρίτη ενότητα, που λέγεται «Επιστροφή», επικεντρώνεται κυρίως στο «εγώ», και στις βαθιές εσωτερικές αναζητήσεις που βιώνει ο καθένας, στο πέρασμα των χρόνων. Αξιοσημείωτο είναι, ότι σε αυτή τη θεματική τοποθετεί και την οικογένεια, με το ποίημα «Πατέρας», τα συναισθήματα, με το «Μίσος», αλλά και τη συνθήκη της απόστασης με το «Με λένε απόσταση». Ένα «πρόβλημα», που μπαίνει στα σπίτια πολλών ανθρώπων καθημερινά, για πολλούς λόγους. Ξεχώρισα τα ποιήματα «Θέλω», «Πνοή», «Μίσος» και «Με λένε απόσταση».
Κλείνοντας, το τελευταίο μέρος της συλλογής, αναφέρεται σε ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ, για πολλές κοινωνίες. Διαβάζοντας τον τίτλο του «Ισχυρός ο νους που τη γνώση κι όχι τη γνώση κατέχει», το μυαλό μας δεν πάει ακριβώς σε τι γίνεται αναφορά. Συγκεκριμένα, θίγεται το θέμα των γυναικοκτονιών. Ένα ζήτημα που δυστυχώς, κατέληξε και αυτό στις σελίδες μιας ζωής, και δεν πρέπει κανείς να κλείνει τα μάτια ως προς αυτό. Εδώ, ξεχωριστή θέση κατέχουν, δύο δυνατά ποιήματα που τα λένε όλα μέσα σε μερικές σειρές. «Γυναικοκτονία» και «Η Ελλάδα της δημό-κτονίας».
Είναι αρκετές τελικά «Δέκα Σελίδες», να χωρέσουν μια ολόκληρη ζωή;
