Έφη Γουντουδάκη: «Καμιά φορά, τις μεγαλύτερες αλήθειες μας, είναι ευκολότερο πρώτα να τις καταγράψουμε»

Σήμερα, θα αναφερθούμε σε ένα ιδιαίτερο βιβλίο βασισμένο σε αληθινές ιστορίες μίας κοινωνικής λειτουργού και θα συνομιλήσουμε με την συγγραφέα Έφη Γουντουδάκη.

– Κοινωνική λειτουργός με πολλά χρόνια στο χώρο. Όταν δεν εργάζεστε με τι ασχολείστε;

Λατρεύω τη μουσική, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν. Αγαπώ πολύ το διάβασμα, την κηπουρική, το περπάτημα και το τρέξιμο σε συστηματική βάση, καθώς και τους «πειραματισμούς» στην κουζίνα, (καινούριες αλλά και παλιές συνταγές). Επίσης, χαλαρώνω πολύ περνώντας ποιοτικό χρόνο με λίγους και καλούς φίλους και παρακολουθώντας με την κόρη και τον σύζυγό μου ταινίες και σειρές (ξένες).

– Τι αγαπάτε και τι σας φοβίζει;

Αγαπώ τα ταξίδια, την θάλασσα (χειμώνα καλοκαίρι) και απολαμβάνω τον ελεύθερο χρόνο με την οικογένειά μου. Με φοβίζει η απώλεια της υγείας τόσο της δικής μου αλλά και των αγαπημένων μου προσώπων.

– «Όσα ήθελα να πω». Τι σας ώθησε στην συγγραφή του έργου;

Λόγω της μεγάλης αγάπης μου για το επάγγελμα, υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου η ιδέα της συγγραφής ενός βιβλίου συναφούς με το αντικείμενο της δουλειάς μου. Σίγουρα, συγκεκριμένες συνθήκες και τυχαία γεγονότα όπως η στενή συνεργασία μου τα τελευταία χρόνια με τους φοιτητές-ριες του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας, συνέβαλαν, τελικά, στο να πάρω την απόφαση και ξεκινήσω την συγγραφή. Στόχος μου ήταν μέσα από τις ιστορίες μου να περιγράψω όσο το δυνατόν πληρέστερα το ρόλο και τις αρμοδιότητες του Κοινωνικού Λειτουργού σε όλα τα πλαίσια στα οποία έχω απασχοληθεί μέχρι σήμερα αναδεικνύοντας τις ιδιαιτερότητες αλλά και την σημαντικότητα του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Επίσης, η ανάγκη μου να διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα και τις προσωπικές «προκλήσεις» που αντιμετώπισα κατά την διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας, σίγουρα συνέβαλε σημαντικά στο να αναζητήσω διέξοδο στην συγγραφή. Καμιά φορά, τις μεγαλύτερες αλήθειες μας, είναι ευκολότερο πρώτα να τις καταγράψουμε, πιστεύω ότι λειτουργεί πιο «λυτρωτικά»… Είναι σημαντικό, ωστόσο, να αναφέρω πως η πολυετής εργασιακή εμπειρία μου έχει αποτυπωθεί μέσω των ιστοριών μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουν να επωφεληθούν από αυτή όχι μόνο οι συνάδελφοί μου, παλιοί και νέοι, αλλά και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

– Δώστε μας μια σύντομη περιγραφή ενός περιστατικού που σας συγκλόνισε.

Κατά την διάρκεια της 20ετούς μου πορείας ως Κοινωνικής Λειτουργού και λόγω της φύσης του συγκεκριμένου επαγγέλματος κλήθηκα πολλάκις να διαχειριστώ περιπτώσεις εξυπηρετούμενων-συμβουλευόμενων οι οποίες-οι με έφεραν αντιμέτωπη με δικές μου φοβίες, ανασφάλειες στερεότυπα και πένθη, με αναστάτωσαν και με οδήγησαν στην αναγκαία, σε αυτές τις περιπτώσεις, διαδικασία της εποπτείας. Το αντικείμενο του πλαισίου στο οποίο απασχολούμαι τα τελευταία 9 χρόνια, ωστόσο, (υποστήριξη γυναικών θυμάτων βίας-Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών) θεωρώ ότι είναι αρκετά  απαιτητικό και «ιδιαίτερο» (συγκριτικά με τα εργασιακά πλαίσια στα οποία απασχολήθηκα στο παρελθόν), καθώς συχνά καλούμαι να υποστηρίξω γυναίκες οι οποίες δέχονται στην καθημερινότητά τους βία τέτοιου βεληνεκούς, ώστε η πιθανότητα να χάσουν την ζωή τους (και να κινδυνεύσει και η ζωή των παιδιών τους, όταν έχουν) είναι ορατή και πολύ «αληθινή» πια (η καθημερινή επικαιρότητα μιλά από μόνη της)… Η υπαρκτή αυτή πραγματικότητα καθώς και το γεγονός ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο επαγγελματικός μου ρόλος, εκ των πραγμάτων και των συνθηκών περιορίζει σημαντικά την δυνατότητά μου για επαγγελματική παρέμβαση, ομολογώ ότι με επηρεάζει ποικιλοτρόπως ακόμα και σήμερα, παρά την πολυετή εμπειρία μου.

– Μιλήστε μας για τα τραγούδια που βάζετε στο τέλος κάθε ιστορίας.

Α! Τα τραγούδια! Για έναν άνθρωπο όπως εγώ, που ξυπνά, εργάζεται, γυμνάζεται, γράφει, διαβάζει και κοιμάται με μουσική εδώ και χρόνια, θα ήταν αδύνατο να μην βρει έναν τρόπο να την συμπεριλάβει στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια! Η ιδέα, ωστόσο, προέκυψε όταν έγραφα την ιστορία της Σοφίας (η οποία σχετίζεται με αβίωτο πένθος), καθώς εδώ και πολλά χρόνια ένα συγκεκριμένο δικό μου πένθος είναι συνυφασμένο με το τραγούδι του κ. Περίδη, οι στίχοι του οποίου χρησιμοποιήθηκαν τελικά στην συγκεκριμένη ιστορία. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι στίχοι είναι εκείνοι οι οποίοι «δίνουν φωνή» στις πρωταγωνίστριες και στον πρωταγωνιστή των ιστοριών μου, και αποτελούν, στην ουσία, όλα όσα φαντάστηκα ότι ένιωθαν ή ήθελαν να μου πουν. Αυτό στο οποίο προσέβλεπα ήταν να βρω έναν «εναλλακτικό» τρόπο ώστε να μιλήσω για την απαραίτητη ενσυναίσθηση και άλλες τεχνικές που χρησιμοποιούμε εμείς οι επαγγελματίες, χωρίς να καταφύγω σε επιστημονικούς όρους. Η μουσική, εξάλλου, για πολλούς από εμάς αποτελεί σαφώς μέσο έκφρασης, βοηθώντας μας τελικά να «συνδεθούμε» και με κάποιες «αθέατες» πλευρές του εαυτού μας, που δεν έχουμε, ίσως, αποδεχθεί ή κατανοήσει επαρκώς. Ο στόχος ήταν να μπορέσει το αναγνωστικό κοινό, επαγγελματίες και μη, μέσω της μουσικής να «συνδεθεί» με τα κείμενά μου με έναν διαφορετικό τρόπο και να δουν τις πρωταγωνίστριες και τον πρωταγωνιστή των ιστοριών μου μέσα από τα δικά μου μάτια. Με όποιον τρόπο λειτουργήσει τελικά αυτό για τον καθένα-καθεμία, ελπίζω και εύχομαι να τα έχω καταφέρει.

– Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον; Θα υπάρξει κι άλλο βιβλίο;

Στα άμεσα σχέδιά μου υπάρχουν εκπαιδεύσεις και επιμορφώσεις σχετιζόμενες με το  αντικείμενο της δουλειάς μου, καθώς και επίσημες παρουσιάσεις του βιβλίου μου σε φοιτητές-ριες των τμημάτων Κοινωνικής Εργασίας, αλλά και στο ευρύ κοινό στην Κομοτηνή, στην Καβάλα και στην Δράμα. Υπάρχει η ιδέα και το concept ενός νέου βιβλίου,  καθώς και η διάθεση για συγγραφή, προς το παρόν ωστόσο εκλείπει ο απαραίτητος χρόνος! Είναι σίγουρο, ωστόσο, ότι θα υπάρξει νέο βιβλίο, απλά όχι στο προσεχές μέλλον.

Άποψη:

Ελάτε να γνωρίσουμε ένα ξεχωριστό βιβλίο που περιέχει αληθινές ιστορίες όπως τις έζησε η συγγραφέας και κοινωνική λειτουργός Έφη Γουντουδάκη. Στο «Όσα ήθελα να πω» μας περιγράφει την εμπειρία από την δουλειά της μέσα από την ιστορία της μοναχικής Ευγενίας, ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες, της Σοφίας και του αγώνα της να ξεπεράσει το πένθος της, της Άννας και του γιου της Λουκά θύματα κακοποίησης, της Βικτώριας, της Χριστίνας, της Έλενας και της Αλεξάνδρας. Στον κάθε ένα έρχεται αντιμέτωπη με διαφορετικά ζητήματα. Κάθε κεφάλαιο έχει την δομή: αναφορά στο περιστατικό, τα συναισθήματα και τις σκέψεις της κοινωνικής λειτουργού, πληροφορίες για το φαινόμενο και τρόποι που μπορεί ένας άνθρωπος να βοηθηθεί με τηλέφωνα από δημόσιους φορείς. Επιπλέον αναφέρεται σε στίχους τραγουδιών που όπως αναφέρει στον πρόλογο αντιπροσωπεύουν τις καταστάσεις αυτές.

Η Έφη Γουντουδάκη συγκινεί με τον τρόπο γραφής της με γλώσσα απλή και μικρά κεφάλαια και περιγραφές που δεν κουράζουν, μοιράζεται την ιστορία της και μας συστήνει απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.

Σημαντικά τηλέφωνα και ιστοσελίδες:

Εθνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS (Το Χαμόγελο του Παιδιού): 1056  

Ευρωπαϊκή Γραμμή υποστήριξης Παιδιών (Το Χαμόγελο του Παιδιού): 116111

Γραμμή 11525 (Μαζί για το Παιδί)

Συνήγορος του Παιδιού: 800-11-32000

Γραμμή SOS (Συμβουλευτικά Κέντρα): 15900

Η Ειρήνη Λόκα γεννήθηκε το 2002. Τελειώνοντας το Λύκειο εισήχθη στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει παρακολουθήσει το διαδικτυακό Εργαστήρι Μικροδιηγήματος του Αλληλέγγυου Σχολείου της Ετεροτοπίας με εισηγητή τον συγγραφέα Γιάννη Φαρσάρη στο οποίο εκδόθηκε και μία συλλογή διηγημάτων στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη συμπεριλαμβανομένου και του μικροδιηγήματός της «Η συνεδρία», πλήθος webinars για την ψυχική υγεία και ένα σεμινάριο Filmmaking από το Skillbox. Παρακολουθεί μαθήματα νοηματικής γλώσσας από το ΚΕΝΓ. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διαδικτυακούς ιστότοπους και περιοδικά πολιτισμού: culturepoint.gr, Fractal κ.α.