Σεμίνα Διγενή: «Ζούμε στην εποχή που η πραγματικότητα φτιάχνεται στο μοντάζ των ειδήσεων»

Με τη Σεμίνα Διγενή συναντιόμαστε για δεύτερη φορά. Αφορμή είναι το τελευταίο της βιβλίο, «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού», ένα μυθιστόρημα της πραγματικότητας, ένα ντοκουμέντο όπως μου δήλωσε και η ίδια, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Συζητώντας για το βιβλίο αρχίσαμε να ξετυλίγουμε τις μνήμες και τις μυρωδιές των παιδικών της χρόνων, τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, τη διαδρομή στη δημοσιογραφία, τον παράξενο κόσμο της πολιτικής αλλά και τον αναβρασμό που επικρατεί εντός και εκτός συνόρων. Σήμερα, την φιλοξενώ στο yourearticles.

-Γεννηθήκατε στην Αθήνα. Ποιες είναι οι μνήμες και οι μυρωδιές των παιδικών σας χρόνων;

Είναι όλα αυτά που περιγράφω στο τελευταίο μου βιβλίο «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού». Αυτά που σημάδεψαν τη μεθοριακή ζώνη της παιδικής κι εφηβικής μου γεωγραφίας, είναι ο Βοτανικός κι ο Κολωνός. Πρωταγωνιστούν πρόσωπα και γεγονότα που δε θα ξεχάσω ποτέ, ιδιαίτερα οι περιπέτειες της γενιάς των Βουτσαράδων, (του σογιού μου) με τους ισχυρούς άντρες, τις μοιραίες γυναίκες, τους φτωχοδιαβόλους, τα αδίστακτα αφεντικά, τις σκληρές πεθερές, τους επαναστάτες, τα κορίτσια-θύματα και τους τυχοδιώκτες… Κομμάτια σκηνικού μιας ασπρόμαυρης εποχής, που ζωντανεύει πάντα, μπροστά στα μάτια του κοριτσιού, (που έχω πάντα μέσα μου), στο πιο φαντασμαγορικό σινεμασκόπ.

–Σπουδάσατε Πολιτικές Επιστήμες στη Σιένα και Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία στη Ρώμη. Τι αποκομίσατε;

Το μέγα μάθημα της επιβίωσης. Το στοίχημα για εμένα τότε, ήταν να καταφέρει ένα κορίτσι στα 20 του, χωρίς βοήθεια από πουθενά, (παρά μόνο το πενιχρό χαρτζιλίκι που κέρδιζε από τη δουλειά της ανταποκρίτριας σε μια εφημερίδα κι ένα περιοδικό), να σπουδάσει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, σε μια ξένη χώρα.

–Πώς μπήκε το μικρόβιο της δημοσιογραφίας; Τα στοιχεία της που σας κέρδισαν;

Νόμιζα πως με αυτήν τη δουλειά θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο. Ότι γράφοντας, θα αποκτούσα δύναμη να πολεμήσω την αδικία και την εκμετάλλευση.

-Συναντήσατε δυσκολίες;

Κυρίως δυσκολίες συνάντησα σε αυτήν την πορεία. Μιλάμε για επαγγελματικό ξεκίνημα στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ερασιτεχνικά έγραφα σε περιοδικό από τα 16 μου. Οι νεαρές δημοσιογράφοι τότε ήταν κάπως σαν …εξωγήινα πλάσματα. Έπρεπε να αποδείξουν με χίλιους τρόπους την αξία τους.

-Τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν σήμερα έναν άξιο δημοσιογράφο ;

Ζούμε στην εποχή που η πραγματικότητα φτιάχνεται στο μοντάζ. Όπου τα δελτία ειδήσεων θυμίζουν περισσότερο trailers πολιτικής επιστημονικής φαντασίας, παρά ρεπορτάζ. Όλα σχεδιασμένα για έναν σκοπό, για να πειστεί ο θεατής ότι η κυβέρνηση κάνει «ό,τι μπορεί» για εκείνον, ότι το κάνει και καλά και μάλιστα βραβεύεται γι αυτό! Οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν σε αυτή την παρωδία ενημέρωσης, που πουλάνε κατασκευασμένες «ειδήσεις», εξυπηρετώντας τους εργοδότες τους και την άρχουσα τάξη, δεν αξίζουν αυτόν τον τίτλο.

-Υπάρχουν άξιοι δημοσιογράφοι σήμερα;

Φυσικά υπάρχουν, μόνο που το σύστημα δεν τους σηκώνει. Πολύ σπάνια ευδοκιμούν σε ένα στημένο παιχνίδι και πάλι όχι για πολύ.

-Είναι δικαιολογημένο που ο κόσμος δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη;

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αναλυτής για να καταλάβει πώς λειτουργεί η σημερινή ενημέρωση. Δεν μιλάμε πια για ειδήσεις – μιλάμε για παραγωγές εντυπώσεων, σκηνοθετημένες εικόνες πολιτικής «κανονικότητας», με μόνο στόχο να πειστεί ο λαός ότι όλα βαίνουν καλώς. Έστω κι αν τα τρένα συγκρούονται, τα δάση καίγονται, οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά, οικογένειες ξεσπιτώνονται, νέοι άνθρωποι δολοφονούνται και η κοινωνία βράζει.

Η ενημέρωση έχει μετατραπεί σε μηχανή πολιτικής διαχείρισης εντυπώσεων και πολλοί δημοσιογράφοι σε διαχειριστές κρίσεων, όχι αναλυτές ή ελεγκτές της εξουσίας.

–Οι δημοσιογράφοι των οποίων το έργο θαυμάσατε;

Το πρώτο εφηβικό ίνδαλμα ήταν ο Χέμινγουει. Μελετώντας αργότερα, τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, ανακάλυψα πόσο σπουδαίοι άνθρωποι πέρασαν απ αυτήν τη δύσκολη δουλειά, όπως ο Καραγιώργης, ο Βιδάλης, ο Φίτσος, ο Καραντώνης, ο Καραντινός κα.

–Είστε χορτάτη μετά από μια λαμπρή πορεία τόσων δεκαετιών;

Δεν είμαι σίγουρη πως αυτή είναι η σωστή λέξη. Η δουλειά αυτή είναι μια διαρκής πείνα. Για την αλήθεια, για την είδηση, για το παρασκήνιο, για το νόημα και την αποκωδικοποίηση των γεγονότων…

–Έχετε δοκιμαστεί σε αρκετούς τομείς της δημοσιογραφίας. Από έντυπα μέσα και ραδιόφωνο μέχρι τηλεόραση και διεύθυνση τηλεοπτικού προγράμματος καναλιού. Σε ποιον από όλους αντιπροσωπεύεται εκατό τοις εκατό η Σεμίνα Διγενή;

Στο γράψιμο είμαι απολύτως ο εαυτός μου και αυτό επιτέλους, το απολαμβάνω γράφοντας τα αρκετά τελευταία χρόνια στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη.

-Ο επαγγελματισμός και η καριέρα που δημιουργήσατε σας στέρησαν σε προσωπικό επίπεδο; Καταφέρατε να τα φέρετε σε ισορροπία;

Νομίζω ναι, ελπίζω δηλαδή πως ναι. Μόνο τα παιδιά μου μπορούν να απαντήσουν σ αυτό το ερώτημα.

– Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού, το τελευταίο σας βιβλίο που συνοδεύεται από διθυραμβικές κριτικές και σχόλια, ποια ανάγκη το γέννησε;

Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού είναι η ιστορία μιας πολύ παράξενης οικογένειας. Πρωταγωνιστούν πρόσωπα που σημάδεψαν την περίοδο 1958 -1980 και κυρίως η ιδιαίτερα σκληρή και αυστηρή γιαγιά Ασημίνα που μοιάζει λίγο με τη Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα. Υπάρχουν φορές, όταν θυμώνω, που μου θυμίζω πολύ τη γιαγιά μου και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω. Όλα μου τα χρόνια, προσπαθώ να μη της μοιάσω, να μη κάνω τα λάθη που έκανε και κυρίως, να μη ταλαιπωρήσω τόσους ανθρώπους γύρω μου. Ήταν η πρώτη μορφή εξουσίας που συνάντησα στη ζωή μου και στην οποία πήγα κόντρα από παιδί. Από την άλλη, με έμαθε-με έναν τρόπο- να αντιστέκομαι. Δεν με χτύπησε ποτέ, ούτε μου κακομίλησε, ήταν όμως ψυχρή και απόμακρη. Δεν μου έδινε την παραμικρή σημασία και αυτό ήταν για εμένα ένας τρόπος να ξεφεύγω και να γνωρίσω όλο τον Βοτανικό, περπατώντας. Κατά μια έννοια, της χρωστάω πολλά γιατί με βοήθησε να γίνω ένας δυνατός, ένας ανθεκτικός άνθρωπος. Μέσα μου, είναι ολοζώντανοι όλοι οι άνθρωποι που σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας και ο καθένας με τον δικό του τρόπο με καθόρισε. Απαιτούσαν όμως χρόνια τώρα, να βγουν από μέσα μου. Και επιτέλους βγήκαν.

-Πιο πολύ ντοκουμέντο ή μυθοπλασία;

Ο δημοσιογραφικός μου εαυτός με βοήθησε πολύ και μου έδωσε το υλικό και την αντοχή, για να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Τελικά, δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτήν. Δεν τα πάω πολύ καλά με την μυθοπλασία. Θέλω να έχω πάρε -δώσε με την πραγματικότητα, με την αλήθεια. «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού» είναι ένα μυθιστόρημα της πραγματικότητας, ένα ντοκουμέντο.

-Το πρώτο συναίσθημα που νιώσατε μόλις το ολοκληρώσατε;

Η αίσθηση που νιώθει μια γυναίκα βγαίνοντας από την αίθουσα τοκετού. Με απασχολούσε πολύ καιρό το θέμα αυτού του βιβλίου. Υπολόγισε μόνο πως αυτή η «κύηση» ήταν μακροχρόνια, κράτησε σχεδόν 50 χρόνια!

–Στη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου αναφέρατε ότι «όλα αυτά που περιλαμβάνονται στο βιβλίο είναι πράγματα που πρώτα με διέλυσαν και μετά γράφτηκαν. Πρόσωπα, γεγονότα και συμπτώματα μιας εποχής». Έτσι γίνεται πάντα; Πρώτα διαλυόμαστε και μετά δημιουργούμε ενώνοντας τα κομμάτια μας ένα προς ένα;

Γίνεται και έτσι. Έζησα περιπετειώδη παιδικά κι εφηβικά χρόνια, μέσα σε έναν ιδιαίτερα ζωηρό οικογενειακό περίγυρο. Σημασία έχει πως άντεξα…

-Τι σημαίνει για εσάς το ΚΚΕ;

Σημαίνει πολλά και σημαντικά. Το αγαπάω πολύ το κόμμα μου και τους ανθρώπους του και κυρίως σέβομαι την ιστορία του και τις θυσίες αίματος των μελών του. Πάνω από 100 χρόνια είναι το μόνο κόμμα δίπλα στον λαό και στους αγώνες του για μια καλύτερη ζωή με ευκαιρίες για όλους, με ισότητα και ανθρωπιά. Ποτέ δεν ξεπουλήθηκε, ποτέ δεν έβαλε ψευτοδιλήμματα, ποτέ δεν εξαπάτησε το λαό. Το ΚΚΕ είναι η νησίδα εντιμότητας στον ωκεανό της πολιτικής διαφθοράς και της σαπίλας.

-Έχετε δώσει τις δικές σας μάχες με το κόμμα αυτό και για το κόμμα αυτό. Ποια συναισθήματα κυριαρχούν μέσα σας;

Της ευθύνης, αλλά και της χαράς. Βρίσκομαι στη σωστή πλευρά.

-Πολιτικά, επικρατεί ένας αναβρασμός. Πώς ερμηνεύετε τη τρέχουσα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα;

Ζούμε τα χρόνια που τα πολεμικά μέτωπα πυκνώνουν, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κλυδωνίζονται, οι συμφωνίες σπάνε και οι αντιθέσεις οξύνονται. Η αντιλαϊκή πολιτική κλιμακώνεται, ακριβώς γιατί οι αυτοί που κυβερνούν υπηρετούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Τώρα όμως είναι και η ιστορική στιγμή, που η ανησυχία -ακόμα και ο φόβος- μπορούν να γίνουν δύναμη, οργάνωση κι αγώνας. Για να μπορέσουν οι λαοί να ζήσουν με ειρήνη και ευημερία.

Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες την κυβέρνηση της ΝΔ, στην προσπάθειά της να συγκρατήσει τη φθορά που καταγράφει, να υποδύεται ότι μοναδικό της μέλημα είναι να προσπαθεί να επιλύσει τα προβλήματα του λαού. Παρουσιάζει μάλιστα ως επιτυχία τα πλεονάσματα της ελληνικής οικονομίας που δημιουργήθηκαν από τη φοροληστεία και την άγρια οικονομική επίθεσή της στον λαό. Ματωμένα δηλαδή πλεονάσματα, από τα οποία η μερίδα του λέοντος θα πάει και πάλι στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων και των ΝΑΤΟϊκών δαπανών. Έχουν το θράσος να παρουσιάζουν ως «παροχή» το ένα ενοίκιο τον χρόνο κι αυτό για λίγους. Για να μη μιλήσουμε για το αίσχος των πλειστηριασμών και των εξώσεων, που όλοι μαζί, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, κανόνισαν να ξεπουληθούν οι περιουσίες του λαού, ακόμα και η πρώτη κατοικία.

Έχουν το θράσος να παρουσιάζουν ως «παροχή» το επίδομα των 250 ευρώ το χρόνο στους συνταξιούχους, όταν η κυβέρνηση της ΝΔ και οι προηγούμενες πετσόκοψαν τις συντάξεις. Ακόμα διατηρείται η κλοπή της 13ης και 14ης σύνταξης. Ακόμα είναι σε ισχύ ο ληστρικός νόμος Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι ο κ. Μητσοτάκης θα καταργούσε.

-Στη πρώτη μας συνέντευξη σας ρώτησα για τη τραγωδία των Τεμπών. Μου είχατε πει χαρακτηριστικά ότι «έστελναν τον κόσμο σαν πρόβατο σε σφαγή, στο σύμπαν μιας ρώσικης ρουλέτας, ώσπου κάποια στιγμή η σφαίρα θα τον πετύχαινε». Οι σκέψεις σας δυο χρόνια μετά και έπειτα από τα αποδεικτικά στοιχεία και τις αποκαλύψεις που ολοένα ξεφυτρώνουν;

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε δηλώσει πως δεν θα επιδιώξει να κάνει συμψηφισμό ή συναλλαγή με άλλα κόμματα για το έγκλημα των Τεμπών, γιατί θεωρεί πως το έγκλημα είναι διαχρονικό. Έχουν ευθύνη και συμμετείχαν η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ακολουθώντας μία προδιαγεγραμμένη πολιτική που οδηγούσε στο έγκλημα. Αυτή η πολιτική που εφαρμόστηκε σχετιζόταν με τα συστήματα ασφαλείας, τις τέσσερις συμβάσεις που «έτρεχαν» και ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Το ΚΚΕ, ξεκινά τη διερεύνηση από την εποχή της διάσπασης του ΟΣΕ σε πολλές εταιρείες, της απελευθέρωσης του σιδηροδρόμου και της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ που είχε ως αποτέλεσμα την κακοσυντήρητη υποδομή και την τραγική έλλειψη προσωπικού. Εκτιμάμε ότι υπάρχουν ποινικές ευθύνες κακουργηματικού χαρακτήρα για τον Κώστα Καραμανλή και για τον Χρήστο Σπίρτζη, ενώ ευθύνες υπάρχουν επίσης και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί ο κ. Τριαντόπουλος δεν ενεργούσε χωρίς την άμεση συμμετοχή του πρωθυπουργού.

–Πώς εισπράττετε την ιστορία των δασμών στην εποχή του Τραμπ; Τι θα φέρει στη παγκόσμια σκακιέρα;

Η βασική κόντρα είναι η εξής: η πρωτοκαθεδρία στη διεθνή αγορά, στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η Αμερική νοιάζεται για την προώθηση των δικών της προϊόντων, για τους δικούς της μονοπωλιακούς ομίλους, κόντρα στα ευρωπαϊκά και τα κινεζικά μονοπώλια. Έχουμε να κάνουμε με έναν πραγματικό πόλεμο, σε μια εποχή μεγάλης όξυνσης ανταγωνισμών ανάμεσα στα διάφορα κράτη και τις συμμαχίες τους. Τα μεγάλα μαχαίρια έχουν βγει ήδη και σίγουρα θα υπάρξουν πολλές επιπτώσεις από αυτήν την πολιτική των ΗΠΑ, την οποία και θα πληρώσουν οι λαοί της ΕΕ και φυσικά κι εμείς. Η ακρίβεια πχ. θα εκτοξευτεί κι άλλο.

–Πόσο σας ανησυχεί όλο αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη;

Κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στη γενοκτονία. Μετά το βομβαρδισμό σχολείων, νοσοκομείων, καταυλισμών προσφύγων, τη δολοφονία χιλιάδων αμάχων και παιδιών στη Γάζα, οι χασάπηδες του Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ολοκληρώνουν το έγκλημά τους με τη λιμοκτονία του λαού της Παλαιστίνης. Είναι σε εξέλιξη μία πρωτοφανής ανθρωπιστική κρίση. Όλη η ανθρωπότητα οφείλει να ανησυχεί και να κινητοποιηθεί. Από τον Μάρτη, η «πολιτική λιμού» του Ισραήλ έχει προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 326 Παλαιστινίων, κυρίως λόγω έλλειψης τροφίμων, νερού και ιατρικής περίθαλψης. Με εξοργίζει επίσης που ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, δήλωσε υποκριτικά στο «Associated Press» πρόσφατα, ότι επιθυμεί τον τερματισμό του «εφιάλτη» στη Γάζα, ενώ η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και αρνείται να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, παρά την απόφαση της Βουλής το 2015.

–Για την ακροδεξιά στροφή της Ευρώπης, τι λέτε;

Ας σκεφτούμε πρώτα, πως η ακροδεξιά αξιοποιήθηκε προεκλογικά ως μπαμπούλας, κυρίως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για να «ξεπλυθεί» και να ανακάμψει στη συνείδηση του λαού, αν και τελικά τα εθνικιστικά κόμματα δεν κατέγραψαν τις επιδόσεις που περίμεναν. Το ζήτημα είναι ότι τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις ενισχύονται από την απογοήτευση και τη δυσαρέσκεια που δημιουργεί στον κόσμο, η αντιλαϊκή πολιτική. Οι δυνάμεις αυτές παίζουν το γνωστό ρόλο της «χρυσής εφεδρείας» για το κεφάλαιο, απέναντι στο εργατικό – λαϊκό κίνημα, ακόμα και ως κυβερνητική εναλλακτική. Αυτό που τρέφει την ακροδεξιά και το φασισμό, ήταν και είναι πάντα το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το κυνήγι της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

-Έχετε αναλογιστεί την επιρροή της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας; Χάνουμε την κοινωνικότητα μας;

Η κοινωνικότητα μας δεν χάνεται εξαιτίας της τεχνητής νοημοσύνης, χάνεται επειδή η τεχνητή νοημοσύνη ενσωματώνεται σε μια κοινωνία που ήδη προωθεί τον ατομικισμό, την αποξένωση του ανθρώπου από τη δημιουργική του φύση, την απομόνωση και τον ανταγωνισμό, σε βάρος της συλλογικότητας και της ανθρώπινης επικοινωνίας. Στον καπιταλισμό, η τεχνητή νοημοσύνη αντικαθιστά ανθρώπους στις δουλειές για να αυξηθεί το κέρδος των λίγων, όχι για να ελαφρύνει την εργασία των πολλών. Τα social media, οι ψηφιακοί βοηθοί και οι αλγόριθμοι που «προβλέπουν τις ανάγκες μας» δεν φτιάχτηκαν για να χτίσουν κοινότητες, αλλά για να ελέγχουν και να καταναλώνουμε περισσότερο. Όταν η τεχνολογία διαμορφώνεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου, η κοινωνικότητα γίνεται εμπόρευμα. Αντίθετα, σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη μονότονη, αλλοτριωτική εργασία, να του δώσει περισσότερο χρόνο για δημιουργία, συλλογική ζωή, μόρφωση και πολιτισμό. Η τεχνολογία δεν θα αντικαθιστούσε την κοινωνικότητα – θα την ενίσχυε. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός προς όφελος των πολλών, όχι του κέρδους. Άρα, δεν φταίει η τεχνητή νοημοσύνη αυτή καθαυτή για την απώλεια της κοινωνικότητας. Φταίει το ποιος την ελέγχει, για ποιο σκοπό και σε ποιο κοινωνικό σύστημα.

-Τι άνθρωπος είναι η Σεμίνα Διγενή;

Ένας άνθρωπος που αγωνίζεται χρόνια να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερος.

-Τι είναι η ευτυχία;

Μπορεί να μην έμαθα ακόμη τον ορισμό της ευτυχίας, αλλά ο Αϊνστάϊν πρότεινε, πως αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από έναν στόχο, όχι από ανθρώπους ή αντικείμενα.

-Το προσωπικό σας καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;

Η λογική μου.

-Ο μεγάλος σας φόβος;

Ο ίδιος με αυτόν του Αστερίξ: Μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.

-Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε;

Δεν θα άλλαζα κάτι. Ίσως να βελτίωνα κάπως τα σκηνικά.

-Τα όνειρα σας για το μέλλον;

Επειδή το μέλλον έχει τον τρόπο να καταφτάνει απροειδοποίητα, θεωρώ τα όνειρα περιττά.

–Η συμβουλή που θα δίνατε σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;

Αποφεύγω τις συμβουλές. Προτιμώ τα παραδείγματα.

-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν λέτε το όνομα Σεμίνα Διγενή;

Το επόμενο στοίχημα.