Πόσοι έχουμε βρεθεί σε τοξικές σχέσεις, σε στιγμές και μέρες που αναρωτιόμαστε τι είναι το ιδανικό για εμάς; Πόσες φορές έχουμε ακούσει τα θέλω μας και πόσες τα έχουμε βάλει στην άκρη για να ικανοποιήσουμε τους άλλους; Όλα αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά πραγματεύεται το βιβλίο που θα γνωρίσουμε. Ο τίτλος του «Η ευτυχία είναι γένους θηλυκού» από την Στέλλα Καραμπακάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δέκα κεφάλαια που στο κάθε ένα η συγγραφέας αναφέρεται σε πράγματα που είναι μέρος της ζωής μας όπως «Η αρχή μια σχέσης» και «Το τέλος», ο γάμος, η συγκατοίκηση, η σχέση με τον εαυτό μας, πράματα που όλοι οι άνθρωποι έχουν σκεφτεί έστω και μία φορά στη ζωή τους.
Η συγγραφέας μέσα από το χιούμορ και ρητά από αγαπημένες προσωπικότητες όπως ο Σαίξπηρ, ο Τολστόι, ο Νίτσε γράφει με απλό και περιπαικτικό τρόπο για τον ρεαλισμό που κρύβεται πίσω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Για τις περιστάσεις που δεν είναι ροζ καρδούλες και συννεφάκια. Επίσης θίγει και το θέμα της κακοποίησης που δυστυχώς διέπει πολλές σχέσεις. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι σαν μια θεραπευτική συνεδρία, μια συζήτηση με έναν φίλο.
Αναφέρεται στον άνθρωπο και στην ελευθερία, στην αναζήτηση συντρόφου. Με γλώσσα απλή χωρίς βερμπαλισμούς και με μικρά κεφάλαια μέσα στα οποία υπάρχουν ερωτήματα όπως «Πότε και πού θα γνωρίσεις καινούργιο κόσμο;» που δεν κουράζουν τον αναγνώστη, συνθέτουν ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Σίγουρα μέσα στις σελίδες του θα ανακαλύψετε και θα βοηθηθείτε.
Ακολουθεί η συνέντευξη με την Στέλλα Καραμπακάκη.
-Μεταφράστρια, σεναριογράφος, συγγραφέας, επιμελήτρια. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτές τις ιδιότητες.
Είναι ιδιότητες που έχουν όλες τους σχέση με τη γραφή και για αυτό τις αγαπώ. Τα τελευταία χρόνια τα κομμάτια της μετάφρασης και της επιμέλειας έχουν πάει πίσω, ασχολήθηκα με αυτά πιο πολύ στα πρώτα μου βήματα. Ήρθε κάποια στιγμή που έπρεπε να κάνω μια επιλογή, για να μείνει περισσότερος χώρος για τα σενάρια και τη συγγραφή που εκφράζουν περισσότερες πλευρές μου, αφού έχουν πιο έντονο το δημιουργικό στοιχείο. Η συγγραφή έχει το θετικό πως μπορείς να «στήσεις» κάτι ολοδικό σου από το μηδέν, να του δώσεις εξολοκλήρου τη χροιά και το ύφος που θέλεις και έχεις φανταστεί, ενώ το τηλεοπτικό σενάριο, σου δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθείς στο ευρύ κοινό και να δεις τα κείμενα και τις ιδέες σου να παίρνουν ζωή, κυριολεκτικά. Τα θεωρώ μεγάλες καλλιτεχνικές προκλήσεις και τα δύο και χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να τα συνδυάζω.
-Τι αγαπάτε και τι σας φοβίζει;
Αγαπώ τη ζωή: Το κρασί και τους καλούς φίλους, τα ανοιξιάτικα βράδια που μυρίζουν γιασεμί, τις βόλτες στα Εξάρχεια, τα φαρδιά αντρικά σακάκια, τα αέρινα τούλια, τα φυτά εσωτερικού χώρου, το τραγούδι και τη μουσική. Την αγαπώ τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα με φοβίζει και πάρα πολύ. Ο χρόνος που φεύγει, οι άνθρωποι που χάνονται, το μέλλον που ενώ μπορεί να κρύβει τις μεγαλύτερες χαρές, είναι πιθανό να κρύβει και φοβέρες απώλειες και απερίγραπτο πόνο. Ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο «φύλλο» που σου θα τύχει στην τράπουλα κι αυτό είναι μαγικό και τρομαχτικό ταυτόχρονα.
-Τι σας εμπνέει;
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με εμπνέουν οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους. Οι φιλικές, οι οικογενειακές, και, φυσικά, οι ερωτικές. Κάθε είδους σχέση είναι για μένα πηγή έμπνευσης. Λατρεύω να τις ζω, αλλά και να τις «μελετάω» ως εξωτερικός παρατηρητής. Μέσα από τις σχέσεις εξελισσόμαστε, αλλάζουμε, γινόμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Είναι εκπληκτικό το πόσο έντονα καθορίζουν τη ζωή και τα θέλω μας, τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας, οι άνθρωποι με τους οποίους θα έχουμε την τύχη ή την ατυχία να συσχετιστούμε.
Ταυτόχρονα με εμπνέει η Αθήνα, και κυρίως το κέντρο της, στο οποίο μεγάλωσα. Οι γκρίζες πολυκατοικίες που μένουν πάντα ίδιες, τα μαγαζιά και τα μπαρ που αλλάζουν συνεχώς και νέα στέκια ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά, αλλά κυρίως οι άνθρωποι, που ζούνε σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή, ο καθένας τη δική του πραγματικότητα, τα δικά του άγχη, θέλω και όνειρα, με τους δικούς του εκπληρωμένους ή ανεκπλήρωτους έρωτες. Είναι μοναδικό να μπορείς να βολτάρεις στο κέντρο και να βλέπεις ψήγματα από τη ζωή τους στα μπαλκόνια με τα φωτάκια, στα παράθυρα με τις κλειστές ή τις ορθάνοιχτες κουρτίνες.
-Έχετε κάποιο motto;
Πιστεύω πως τα motto είναι για να αλλάζουν, για να εκφράζουν συγκεριμένες ανησυχίες σε συγκρεκριμένες περιόδους της ζωής μας. Ως άνθρωπος που εξελίσσεται διαρκώς νομίζω έχω «απαλλαγεί» πια από την ανάγκη να έχω ένα και μόνο motto. Θα έλεγα πως δεν έχω κανένα ή πως κάθε μέρα έχω κι ένα άλλο.
-Να περάσουμε και στο «Η Ευτυχία είναι γένους θηλυκού» που αναφέρεται στις σχέσεις με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας και στην εύρεση της ευτυχίας. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε για το συγκεκριμένο θέμα;
Νομίζω πως η ανάγκη όλων των ανθρώπων, και ιδίως των γυναικών, που ταλαιπωρούνται πολύ, από μικροαστικά κατάλοιπα, οικογενειακή καταπίεση και κοινωνικά στερεότυπα που τις εγκλωβίζουν, είναι να βρούνε την ευτυχία. Η ανάγκη αυτή, για την εύρεση της ευτυχίας, με οδήγησε στο να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο, ταυτόχρονα με την άποψη μου, πως καμιά φορά, η ευτυχία είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Αρκεί να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που βλέπουμε τα πράματα για να μπορέσουμε αντιληφθούμε όλα τα όμορφα που έχει να μας δώσει η κάθε μέρα.
Το βιβλίο αυτό δεν είναι ένας οδηγός, μια λίστα με κανόνες που αν τους ακολουθήσει κανείς θα βρει όντως την ευτυχία. Δεν είναι ένα αλάθητο «λυσάρι». Είναι περισσότερο ένας κώδικας «απενοχοποίησης» που μας δείχνει πως δεν υπάρχει ένας και μόνο τρόπος για να είσαι ευτυχισμένος, υπάρχουν χιλιάδες.
Ταυτόχρονα είναι και μια μορφή απενοχοποίησης για την ευτυχία που, ίσως, είχαμε αλλά τη «χάσαμε». Η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα που κάνει κύκλους, δεν μένει ποτέ σταθερό… μπορεί να τη βρούμε, να τη χάσουμε κι ύστερα να τη βρούμε ξανά… Να αλλάξουμε γνώμη και να τα ξαναπιάσουμε όλα από την αρχή.
Το «Η Ευτυχία είναι γένους θηλυκού» είναι ένα βιβλίο για τη σύγχρονη γυναίκα, που ψάχνει πώς να γίνει ευτυχισμένη, με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
-Τι είναι για εσάς ευτυχία και ευτυχισμένη σχέση;
Για μένα ευτυχία είναι να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Να μην χρειάζεται να κρύβω τις παραξενιές και τις ιδιαιτερότητές μου. Να είμαι αποδεκτή από τους ανθρώπους που αγαπώ, χωρίς να χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις. Να έχω την ψυχική δύναμη να απορρίπτω όσα δεν ταιριάζουν σε μένα, βγάζοντας τη γλώσσα σε μια κοινωνία που προσπαθεί να τους βάλει όλους σε καλούπια.
Αυτά ζητάω και από μία σχέση, για να μπορώ να είμαι ευτυχισμένη. Να είμαι και να νιώθω ελεύθερη. Δύσκολο πράμα να νιώθεις «ελεύθερος» όντας σε σχέση, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Αλλά είναι σίγουρα κάτι που για μένα είναι προτεραιότητα.
-Αντιμετωπίσατε δυσκολίες κατά τη συγγραφή του;
Ναι, αρκετές, και δεν νομίζω να το έχω πει για άλλο βιβλίο αυτό. Ήθελε έρευνα, δεν είναι ένα θέμα για το οποίο μπορείς να γράψεις χωρίς να το μελετήσεις, χωρίς να το προσεγγίσεις με σοβαρότητα και υπευθυνότητα από διαφορετικές πλευρές. Χρειάστηκε να διαβάσω φιλοσοφία, ψυχολογία, αλλά και να «προσαρμόσω» το ύφος γραφής μου, που συνήθως έχει ένα έντονο χιουμοριστικό και σατιρικό στοιχείο, που δεν ήταν το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση.
-Μέσα σε πόσο χρόνο ολοκληρώσατε τη συγγραφή του;
Το ξεκίνησα το 2020 κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας και το τελείωσα την ίδια χρονιά. Υπήρχε αρκετός ελεύθερος χρόνος για να γραφτεί, καθώς τότε είχαν παγώσει όλες οι άλλες δουλειές που έκανα και μπορούσα να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε αυτό. Στις Εκδόσεις Λυκόφως ήθελαν να στραφούνε στο συγκεκριμένο είδος και έκριναν πως μπορώ να το υποστηρίξω και να δώσω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πράγματι, το βιβλίο βγήκε ακριβώς όπως είχαμε φανταστεί και συζητήσει, αλλά δεν νομίζω πως θα μπορούσα να το έχω ολοκληρώσει χωρίς όλον αυτόν το «πολύτιμο» χρόνο που μου προσέφερε η συγκεκριμένη περίοδος.
-Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Ετοιμάζω ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό από όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, σε ένα είδος που δεν έχω δοκιμάσει να γράψω ξανά. Είναι μια συνεργασία που νομίζω θα κάνει την έκπληξη και τη βλέπω σαν ευκαιρία, να βγω λίγο από τα «δοκιμασμένα» όρια μου, και να κάνω κάτι άλλο.
Ταυτόχρονα συνεχίζω, με μεγάλη χαρά, και στο χώρο του τηλεοπτικού σεναρίου. Φέτος κλείνει ένας κύκλος για μένα, με τη σειρά «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» στην ΕΡΤ και περιμένω με ανυπομονησία τον επόμενο.
-Κλείνοντας, θα θέλατε να μοιραστείτε μια ευχή με τους αναγνώστες μας;
Το αναμενόμενο, θα ήταν να τους ευχηθώ να βρούνε την ευτυχία. Επειδή όμως αυτό είμαι σίγουρη πως το εύχονται ήδη για τον εαυτό τους, εγώ θα ήθελα να τους ευχηθώ να ταξιδεύουν. Μέσα από βιβλία, μουσικές κι ανθρώπους. Για μένα τα πιο όμορφα ταξίδια, δεν είναι τόποι και προορισμοί, είναι οι άνθρωποι. Τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη μαγεία ενός νέου ανθρώπου που μπαίνει στη ζωή μας και της δίνει λίγο από το χρώμα του.
Διαβάστε περισσότερα άρθρα για βιβλία εδώ
