Το τάνγκο – ή τανγκό, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται – είναι ένα από τα πιο γνωστά είδη χορού παγκοσμίως. Η πρώτη γενιά μουσικών που ασχολήθηκαν με το τάνγκο ονομάζονταν Guardia Vieja (Norese, 2002). Ερωτικές μελωδίες, πάθος, ζευγάρια αγκαλισμένα να γίνονται ένα και να αφήνονται σε αυτό το έντονο συναίσθημα που τους κατακλύζει είναι εικόνες πολύ γνώριμες, όταν κάποιος ακούει αυτήν την λέξη.
Η αρχή του υπολογίζεται τον 19ο αιώνα σε οίκους ανοχής και φτωχικές γειτονιές του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή (εξ ου και η πληρέστερη ονομασία του ως «Αργεντίνικο Τάνγκο»). Όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν ένας χορός μεταξύ ανδρών και δεν υπήρχε ερωτισμός. Ήταν ο τρόπος τους να μπορέσουν να προσεγγίσουν και να κατακτήσουν μια γυναίκα, κυρίως στα πλαίσια των οίκων ανοχής (Λούκος, 1997), διότι δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες της εποχής να έρθουν σε τόσο στενή σωματική επαφή με άντρα που δεν είχαν παντρευτεί.
Το γεγονός ότι ήταν ένας «αντρικός» χορός βελτίωνε πολύ την τεχνική των χορευτών κι έτσι, η συνολική εικόνα ήταν ιδιαιτέρως εντυπωσιακή! Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί: «Γιατί να χορεύεται ανάμεσα σε άντρες;» Και η απάντηση είναι η εξής: εκείνοι ήταν περισσότεροι αριθμητικά από τις γυναίκες. Έτσι, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να τις εντυπωσιάσουν και να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους άντρες. Μάλιστα, με το πέρασμα των χρόνων, που επήλθε η απενοχοποίησή του και εισήχθη σε πιο «ευυπόληπτα» μέρη, ήταν ένας τρόπος να γοητεύσουν οι άντρες τις πιθανές συζύγους τους.
Η εκμάθηση του χορού γινόταν από άντρα σε άντρα. Αρχικά, ο μαθητευόμενος παρακολουθούσε τους υπόλοιπους χορευτές κι έπειτα, έπαιρνε τον ρόλο της ντάμας που αφηνόταν στον καβαλιέρο. Όταν αποκτούσε πια την απαιτούμενη εμπειρία, μάθαινε τον χορό σε άλλον άντρα. Αυτή η διαδικασία μπορούσε να διαρκέσει και έναν χρόνο μέχρι να μπορέσει ο καβαλιέρος να νιώσει σιγουριά και να ζητήσει από μία ντάμα να χορέψουν.
Η κατακραυγή δεν άργησε να έρθει λόγω του προκλητικού ύφους του χορού, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση της Αργεντινής να τον απαγορεύει. Πολλοί χορευτές και μουσικοί έμειναν καλλιτεχνικά άστεγοι. Το καταφύγιό τους έγινε η ήπειρος της Ευρώπης στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκεί, ο χορός πήρε άλλα χαρακτηριστικά, πιο οικεία στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, και αγαπήθηκε πολύ κυρίως στην Γαλλία και ειδικότερα, στο Παρίσι. Λόγω των διαφοροποιήσεων στις κινήσεις το τάνγκο στην Ευρώπη ονομάστηκε «Ευρωπαϊκό Τάνγκο ή διεθνές τάνγκο».
Σήμερα, ο καθένας μπορεί να έρθει σε επαφή είτε με το Αργεντίνικο είτε με το Ευρωπαϊκό Τάνγκο και να ανακαλύψει μόνος του τις ομορφιές και τις διαφοροποιήσεις του κάθε είδους. Ό,τι κι αν αποφασίσει, στο τέλος αυτό που θα του μείνει είναι το πάθος που χαρακτηρίζει αυτόν τον χορό και η επιθυμία του να γίνει κοινωνός της φιλοσοφίας του. Γι’ αυτό, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εγγραφείτε στην πιο κοντινή σας σχολή χορού και να αφεθείτε…!
Βιβλιογραφία:
Thompson R. (2006), Tango the Art History of Love, Knopf Doubleday Publishing Group.
Collier, Cooper, Azzi & Martin (1995), Tango! The Dance, the Song, the Story, Thames and Hudson, Ltd.
Denniston C. (2003), Couple Dancing and the Beginning of Tango, ανακτήθηκε 20 ∆εκεµβρίου 2012 από http://www.history-of-tango.com/couple-dancing.html.
Norese, M. R., (2002), Contextualization and analysis of tango. Its origins to the emergence of the avant-garde. University of Salamanca.
Λούκος Χ. (1997), Κοινωνική Ιστορία του Τάνγκο από τις Υποβαθμισμένες Συνοικίες του Buenos Aires στα σαλόνια της Ευρώπης, Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Δικτυογραφία:
https://www.athensvoice.gr/culture/book/20499_noima-toy-tangko
Εικόνες: bharath reddy
