Το Netflix είναι η νέα ελληνική τηλεόραση των ‘90s με πολύ φανατισμό και λιγότερη ποιότητα (πχ, «Τόλμη και Γοητεία», «Ατίθασα νιάτα», κλπ). Υπάρχουν φυσικά και οι ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, όμως – στην πλειονότητά τους- οι σειρές και οι ταινίες αποτελούν ένα ευχάριστο «σκότωμα» της ώρας του θεατή στην βέλτιστή τους εκδοχή. Παράλληλα με αυτήν την πραγματικότητα, συμπορεύεται και ο φανατισμός των οπαδών, που δεν σηκώνουν καμιά αντίρρηση στην αποθέωση των ειδώλων τους και είναι έτοιμοι να «πολεμήσουν» γι’ αυτό (αυτό από μόνο του άλλωστε δεν λέει πολλά; ).
Θα παρουσιάσω λοιπόν οχτώ δημοφιλείς σειρές που σημείωσαν μεγάλη τηλεθέαση και παρουσιάστηκαν παραληρηματικά ως «διαμάντια». Για να εξηγηθώ, πέρασα και γω προσωπικά καλά με μερικές από αυτές, αλλά αυτό δεν τις καθιστά «αριστουργήματα», όπως διατείνονται οι … φανατικοί οπαδοί τους.
Adolesence: Τέσσερα μονοθεματικά επεισόδια που προσπαθούν να αγγίξουν την θεατρικότητα, αλλά δεν το καταφέρνουν. Πραγματεύονται ένα πολύ δυνατό θέμα που αγγίζει το κοινό (κυρίως λόγω προβολής), γίνεται μια δυνατή έναρξη για να καταρρεύσει το εγχείρημα σταδιακά ως το τέλος του. Κλισέ φράσεις, φλυαρία, επιφανειακή προσέγγιση πολύ σοβαρών ψυχικών διαταραχών και λίγο από την γνωστή συνταγή παρενόχλησης, ανάγκη αποδοχής, που σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την μετατροπή ενός εφήβου σε σφαγέα. Ο νεαρός πρωταγωνιστής θα μπορούσε να αναδείξει το ταλέντο του αν υπήρχε σοβαρό σενάριο και σκηνοθεσία (το λεξιλόγιό του σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει δεκατριάχρονο). Φυσικά η έλλειψη χαρακτήρων είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της σειράς.
Stranger Things: Να μια συμπαθητική σειρά με την οποία πέρασα καλά, ίσως γιατί δεν διαθέτει την σοβαροφάνεια της πρώτης. Ωραία μουσική, νοσταλγική αναδρομή στο παρελθόν και αγαπητοί σχετικά χαρακτήρες. Μια όμορφη παιδική περιπέτεια για να περάσει ο θεατής την ώρα του, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αν και κάποιοι, προσπά-θησαν να αποδώσουν βαθύτερα νοήματα περί κατάθλιψης, λυπάμαι αλλά η σειρά είναι αυτό που είναι: μια συμπαθητική περιπέτεια. Και φυσικά δεν είναι κακό αυτό, στην τελική ο θεατής αναζητά την αποφόρτιση από την πιεστική καθημερινότητα. Το κακό αρχίζει όταν προσπαθούν κάποιοι να την επιβάλλουν ως κάτι που δεν είναι.
Anorthodox: Μια σειρά που μοιάζει με πολλές άλλες της πλατφόρμας. Προσπαθεί να θέσει σοβαρά θέματα της ατομικής ελευθερίας και των αν-θρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά όλο αυτό σύντομα καταρρέει για να κλείσει όπως όπως σε ένα προχειροφτιαγμένο φινάλε, με όλα τα θέματα ανοιχτά. Αυτή η επιφανειακή προσέγγιση δυστυχώς αποτελεί κοινοτοπία της πλατ-φόρμας, σαν να μην γίνεται καθόλου σοβαρή εργασία στις δημιουργίες, αλλά εκτελούνται πρόχειρες συνταγές τηλεθέασης για μη απαιτητικούς θεατές.
The Haunting of Bly Manor: Μετά την εξαιρετική πρώτη παραγωγή (πρό-τυπο στους μονολόγους περί θανάτου και στην σκηνοθεσία), έρχεται αυτό το κακέκτυπο, που προσπαθεί να ακολουθήσει την συνταγή της επιτυχίας αλλά μάταια. Ξεκινά με μια αντιγραφή του «Στριψίματος της Βίδας», φλυα-ρεί και απλώνεται ανούσια για να καταλήξει σε μια ιστορία αγάπης (; ), μάλ-λον ούτε και οι συντελεστές γνώριζαν που το πήγαιναν. Διατηρείται το μυστηριώδες γοητευτικό κλίμα της πρώτης παραγωγής και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά γυρίσματα για να γεμίσουν τον χρόνο αναίτιων επεισοδίων. Γιατί;
The Witcher: Μια επική περιπέτεια με ωραία σκηνικά, ένα παραμύθι για μεγάλους για να περάσει κάποιος όμορφα τα βράδια του. Μην γελιόμαστε όμως, το ίδιο γινόταν και με τις περιπέτειες του Ηρακλή του Ιόλαου και της όμορφης Ζήνας στα ‘90s!
Yellowstone: Αν κάποιος αντέξει τα πρώτα χαοτικά και φλύαρα επεισόδια της σειράς, η πλοκή μετά «δένει» καλύτερα και οδεύει προς μια κατεύθυνση (συνήθως οι σειρές του Netflix ακολουθούν την γραμμή «λίγο απ’ όλα»). Ωστόσο, είναι τόσο υπερβολικοί οι χαρακτήρες – κυρίως της Μπεθ- που μοιάζουν καρικατούρες. Στο τέλος συνειδητοποιεί ο θεατής πως εκθειάζονται ένα μάτσο δολοφόνοι για την απόκτηση ενός ανεδαφικού οράματος ιδιοκτησίας, γεγονός απάνθρωπο και ανήθικο.
The Queen’s Gambit: Μια καλογυρισμένη σειρά με ωραία σκηνικά και μια δυνατή και πανέξυπνη ηρωίδα στην προσπάθειά της να αλλάξει ριζικά την ζωή της. Στήνεται για άλλη μια φορά μια ευφυής ιδέα, η σκακιστική αναμέτρηση και ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης, για να οδηγηθεί σε ένα ανολο-κλήρωτο τέλος, που αφήνει την αίσθηση του ανικανοποίητου στον θεατή. Η γνωστή εκρηκτική έναρξη που υπόσχεται πολλά και τελικά καταλήγει κλισέ και επιφανειακή. Μόνο η ερμηνεία της ηρωίδας σώζει κάπως την κατάσταση. Γιατί;
Dark: Να μια ενδιαφέρουσα σειρά με εκπληκτικά σκηνικά, ερμηνείες, ένταση και έναν ωραίο γρίφο προς επίλυση! Φυσικά η παρουσία του Mads Mikkelsen είναι καταλυτική. Επίσης, η εικόνα του παιδιού με το κίτρινο α-διάβροχο μπροστά στην σκοτεινή τρύπα του δάσους μας στοιχειώνει ακόμη. Ώσπου ήρθαν άλλοι δύο κύκλοι, αναίτιοι και χαοτικοί . Λες και η ποιότητα μιας σειράς ανεβαίνει αν εξαντλήσεις τον θεατή σε επιτηδευμένα μπλεγμένο σενάριο που υπονοεί κάτι δήθεν σπουδαίο, αλλά στην ουσία περιπλέκει ανούσια την υπόθεση. Έτσι καταρρέει για άλλη μια φορά μια ωραία ιδέα, που σχεδόν κανείς δεν κατάλαβε ακριβώς τι έγινε προκειμένου να προβληματιστεί και να ταυτιστεί. Γιατί;
Για μια στιγμή σκέφτηκα να αναφέρω το «Μαέστρο», αλλά πραγματικά δεν βαρεθήκατε να βλέπετε τις σεξουαλικές ορέξεις ενός μεσήλικα με μια μαθήτριά του; Τα είπε κάποτε και η Βουγιουκλάκη σε περασμένες εποχές. Ευτυχώς.
Σειρές – Netflix : εδώ
Διαβάστε περισσότερα άρθρα: εδώ
