Ευτυχία! Τι ωραία τι γεμάτη νοήματα, τι μεγαλοπρεπής λέξη! Την ακούμε και ένα συναίσθημα αγαλλίασης μάς κατακλύζει, μια αίσθηση απόλυτης χαράς, ικανοποίησης, γαλήνης, ισορροπίας και πληρότητας, ενώ ένα χαμόγελο ασυναίσθητα σχηματίζεται στο πρόσωπό μας. Από την άλλη, η λέξη επάγγελμα μάς δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα που συνήθως περιέχουν βάρος, άγχος, αγώνα, ανταγωνισμό, αγωνία, ανησυχία και ανασφάλεια.
Πώς λοιπόν θα μπορούσε ποτέ η δεύτερη λέξη, δηλαδή το επάγγελμα, να οδηγεί στην πρώτη λέξη, την ευτυχία;
Το πρόβλημα συνήθως δεν κρύβεται στις λέξεις, αλλά στο νόημα που τις προσδίδουμε και στον τρόπο που τις προσεγγίζουμε. Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια άκρως καπιταλιστική κοινωνία όπου το επάγγελμα είναι άμεσα συνυφασμένο με την χρηματική απολαβή. Όσο πιο πολλά χρήματα μάς αποφέρει μια εργασία, τόσο πιο μεγάλο κύρος αποκτά στην κοινωνία και τόσο αυξάνεται η τάση των ανθρώπων να την επιλέγουν άκριτα για την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Στον αντίποδα, όσο περισσότερο απολαμβάνουμε μια εργασία τόσο αυτή αποκτά ασυναίσθητα στο μυαλό μας τον χαρακτήρα του χόμπι και όχι της επαγγελματικής ταυτότητας, ακόμα και αν αυτή μας αποφέρει τα προς το ζην. Πόσο εύκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτά τα στερεότυπα και να δούμε την επαγγελματική μας αποκατάσταση με άλλα μάτια;
Δεδομένου ότι η εργασία μας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού και της ταυτότητάς μας, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη ότι το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών ωρών μας το αφιερώνουμε στην εργασία, μήπως το να αρχίζουμε να επιλέγουμε επάγγελμα με βάση περισσότερο ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι πλέον ανάγκη παρά προτίμηση και επιλογή, σε μια εποχή όπου η απογοήτευση και η κατάθλιψη κορυφώνονται;
Σήμερα, οι περισσότεροι νέοι αποκαθίστανται επαγγελματικά με βάση την σχολή που θα περάσουν η οποία βασίζεται στην συμπλήρωση μηχανογραφικού προσαρμοσμένη στα μόρια που «πιάνει» ο υποψήφιος, ακόμα κι αν αυτό οδηγεί σε σπουδές ιχθυοκαλλιέργειας έναν υποψήφιο που έχει αλλεργία στα ψάρια! Κάτι σαν ΠΡΟΠΟ δηλαδή. Βασίζουμε όλο το μέλλον μας, όλη την καθημερινότητά μας, την μετέπειτα εμπειρία μας, την καθημερινότητά μας και εν τέλει την ευτυχία μας στην τύχη! Να γιατί τόσοι λίγοι άνθρωποι σήμερα λαμβάνουν ικανοποίηση από το επάγγελμά τους. Πόσες είναι οι πιθανότητες να κερδίσετε εξάλλου τον πρώτο αριθμό του λαχείου; Και πόσοι από εμάς θα τον κερδίσουν; Τόσοι ακριβώς θα ευτυχήσουν, θα ευδοκιμήσουν και θα λάβουν ικανοποίηση από ένα επάγγελμα που απλά τους έτυχε. Στους υπόλοιπους έτυχε, αλλά δεν πέτυχε.
Ευτυχώς, τα καλά νέα είναι ότι παραμένει στο χέρι μας ο τρόπος επιλογής του επαγγελματικού μας μέλλοντος και της εν γένει ευτυχίας μας. Σίγουρα οι οικονομικές απολαβές αποτελούν μείζονος σημασίας κριτήριο, καθώς το επάγγελμά μας οφείλει αρχικά να μας συντηρήσει πρακτικά. Αν όμως δεν συνυπολογίσουμε και άλλους παράγοντες ειδικής βαρύτητας για τον καθένα από εμάς θα καταλήξουμε να φυτοζωούμε περιφερόμενοι ως σκλάβοι φέροντας στους ώμους μας το δυσβάσταχτο βάρος μιας πάλαι ποτέ πολύφερνης εργασιακής θέσης. Σημασία δεν έχει μόνο η άνετη ζωή που βρίθει πληθώρας υλικών αγαθών, η οποία εύκολα συνηθίζεται και υποτιμάται, αλλά και μια ζωή γεμάτη νόημα.
Work and Life Balance
Καλώς ή κακώς το νόημα πηγάζει από το έργο και την συμμετοχή. Η αίσθηση ότι στην εργασία που βρίσκομαι απαντώνται οι αξίες μου, συναντώνται τα ενδιαφέροντά μου και καλλιεργούνται οι δεξιότητές μου σε συνδυασμό με την αίσθηση της παραγωγής έργου, της ενεργούς συμμετοχής, πρωτοβουλίας και αυτενέργειας είναι αυτά που μας δίνουν την αίσθηση της αξίας, της ηθικής ικανοποίησης και της απόδοσης. Έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε, να ανήκουμε, να συμμετέχουμε σε έναν σκοπό και να αφήνουμε το προσωπικό μας αποτύπωμα.
Από την άλλη, θέλει προσοχή να μην υπερβάλλουμε και το παρακάνουμε και ενώ ναι μεν βρούμε και ακολουθήσουμε την κλίση μας και το ειδικό πεδίο δράσης που μας ταιριάζει, να αποφύγουμε να πέσουμε στην πλέον συνηθισμένη παγίδα ακολουθώντας το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων του ενθουσιασμού και της αδρεναλίνης και αφομοιωθούμε και αφοσιωθούμε απόλυτα, μονοδιάστατα και αποκλειστικά στο επαγγελματικό μας όνειρο. Ναι, κατά το μάλλον θα πετύχουμε, όμως πολύ σπάνια θα συναντήσουμε την ευτυχία που επιδιώκουμε στην ζωή, αν στον τελικό απολογισμό δεν υπάρχει ισορροπία και διάκριση.
Είτε στην μια είτε στην άλλη περίπτωση της υπερβολής είναι σχεδόν αδύνατο η ιδανική και μοναδική επαγγελματική μας ταυτότητα και κλίση να αποτελεί προϊόν τύχης. Χρειάζεται αυτοπαρατήρηση, αυτογνωσία, πίστη, θάρρος, κόπος, επένδυση στο όραμα.
Να γιατί πολλοί άνθρωποι βολεύονται στον βούρκο της συνήθειας. Θέλει θάρρος να μετατοπίσεις το σκεπτικό σου πέραν των τετριμμένων και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Είναι δυσκολότερο να ανοίγεις δρόμους και να κατακτάς κορυφές αντί να μπεις στο πρώτο λεωφορείο που θα περάσει με προορισμό αυτόν που εξυπηρετεί το δρομολόγιο των πολλών. Μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να ξεπεράσεις όλες τις ταμπέλες, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που σου καλλιεργήθηκαν και να κάτσεις με βάση τα δικά σου μοναδικά δεδομένα να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι.
Ναι, πράγματι έχει ειδική δυσκολία, εξ ου και η μοναδική ανταμοιβή που παρέχει στους λίγους παράτολμους που θα ανακαλύψουν τα δικά τους μοναδικά μονοπάτια. Όμως, όσο μοναδικός είναι ο καθένας μας, τόσο μοναδική είναι η πορεία και ο δρόμος για την πραγματική του ευτυχία. Ξέρω, έχεις κουραστεί με τόσα βάσανα, διάσπαση, υπερφόρτωση, υπερκατανάλωση, υπερπληροφόρηση και υπερπροσπάθεια – σημεία των καιρών μας – και το μόνο που εύχεσαι είναι να έρθει μαγικά ένας βαρκάρης να τραβήξει το κουπί για εσένα.
Δεν ακούγεται άσχημο, όμως αναλογίστηκες ποτέ προς ποιον προορισμό θα πλεύσει ο βαρκάρης; Τον δικό σου η τον δικό του;
Βιβλιογραφία – Δικτυογραφία
Dalat, Y., (2004), Τα μυστικά της επαγγελματικής επιτυχίας, Εκδόσεις Κριτική.
Pawel, M., (2020), Η τέχνη να παίρνεις αποφάσεις, Εκδόσεις Ψυχογιός.
Κωνσταντοπούλου, Δ., (2019), Συμβουλευτική Σταδιοδρομίας, Εκδόσεις Γρηγόρη.
Ζηκούλης, Χ., (2020), Γνωρίζω το επάγγελμα που θα διαλέξω;, Εκδόσεις
Κεντρική-Διάθεση Bookstation.gr
https://www.semifind.gr/news/view/Nea/6618/Epaggelmatiki-epityhia-kai-prosopiki-eytyhia-symvadizoyn
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
