Η Φάλαινα του Ντάρεν Αρονόφσκι αποδίδει μία ωμή πραγματικότητα, με γεύση γλυκό τριαντάφυλλο. Αντιμετώπισα την ταινία, από την οπτική ενός θεατρικού έργου, όπως άλλωστε είναι αφού πρόκειται για το θεατρικό έργο του Σάμουελ Χάντερ.
Ο οποίος δέχθηκε να το διασκευάσει κινηματογραφικά, διατηρώντας την εξέλιξη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Το σπίτι δηλαδή του Τσάρλι, ενός μοναχικού άντρα που έχει παραμελήσει τον εαυτό του, λόγω ενός χαμού αγαπημένου του προσώπου. Από τον χαρακτήρα του Τσάρλι, πηγάζει η αισιοδοξία και η καλοσύνη. Μέχρι την τελευταία σκηνή παραμένει φωτεινός, μην αποδεχόμενος το γεγονός του να μη νοιάζεσαι.
Στην πρώτη σκήνη βλέπουμε τον Τσάρλι, να παθαίνει μία κρίση και ως από μηχανής θεός εμφανίζεται ο Τόμας. Μέσω του Τόμας, προσεγγίζεται την θρησκεία εξηγώντας το κατά πόσο η ψυχή του ανθρώπου σχετίζεται με το πνεύμα, όπως επίσης το πόσο μπορεί να βοηθήσει η πίστη έναν άρρωστο άνθρωπο. Ο Τόμας κατά κάποιο τρόπο, αποδίδει τον ρόλο του μεσολαβητή, του αγγελιοφόρου της είδησης, καθώς λόγω αυτού εξελίσσονται οι χαρακτήρες αποκαλύπτοντας στοιχεία του εαυτού τους, βοηθώντας έτσι τον θεατή να καταλάβει το δέσιμο που έχουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους.
Έπειτα στην σκηνή βγαίνει η Λιζ, η οποία παρουσιάζεται ως σωτήρας και βοηθός του Τσάρλι, παρέχοντας τους τις πρώτες βοήθειες, τον φροντίζει και το κυριότερο του κάνει λίγη παρέα. Η Λιζ αντιπροσωπεύει την αποδοχή του θανάτου. Έχοντας βιώσει και η ίδια μία απώλεια, πλέον δεν πιστεύει στην σωτηρία του ανθρώπου.
Προς την μέση του έργου εμφανίζονται τα κύρια πρόσωπα του έργου, πρώτα η κόρη του Τσάρλι Έλλη και ύστερα η πρώην γυναίκα του Μάρι. Η Έλλη είναι αντιδραστική, βγάζοντας διαρκώς θυμό και νεύρα. Δεν τα πηγαίνει καλά στο σχολείο και η σχέση με την μητέρα της δεν είναι ότι καλύτερο. Νιώθει προδομένη από τον πατέρα της, έχοντας βιώσει εξαιτίας του την εγκατάλειψη. Παρόλα αυτά παραμένει μαζί με τον Τσάρλι, με κίνητρο τα χρήματα που της προσφέρει σε συνδυασμό με την μαθητική βοήθεια που θα της παρέχει κάνοντας της τις εργασίες της αλλά φαίνονται πως θέλει να τον γνωρίσει καλύτερα παίρνοντας μαζί του ποιοτικό χρόνο.
Η Μάρι παρουσιάζεται για να φέρει την αποκορύφωση του έργου, μεταφέροντας την συζυγική εγκατάλειψη όπως επίσης τον φόβο της ανίκανης μητέρας. Δεν επιθυμεί το κακό του Τσάρλι. Εμφανίζεται για να δώσει επεξήγηση, στο πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να μείνει μόνη της με ένα παιδί έχοντας παράλληλα το χρέος να απολογείται για αυτό. Το βάρος λοιπόν αυτό, την έκανε να μην μπορεί να παρέχει στην Έλλη, ένα σωστό μεγάλωμα.
Όλοι οι χαρακτήρες δένουν ομοιόμορφα μεταξύ τους, βοηθώντας ο ένας τον άλλον να δραματοποιηθεί και να οδηγηθεί στην αγαλλίαση. Κατά την διάρκεια της ταινίας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ομοφυλοφιλία, την εγκατάλειψη, την θρησκεία, την πιστή και την απιστία, δίχως να νιώθουμε άβολα. Αποδίδονται αρμονικά προωθώντας μόνο την εξέλιξη και τίποτα παραπάνω.
H επιστροφή του ηθοποιού Μπρένταν Φρέιζερ στην μεγάλη οθόνη, αξίζει την επιβράβευση ενός Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.
Περισσότερα για την ταινία: εδώ
Διαβάστε περισσότερα άρθρα: εδώ
