«Η Βίλα (ο δρόμος που δεν πήραν)» -του Guillermo Calderon (κριτική)

Worth Your Click

«Η Βίλα (ο δρόμος που δεν πήραν)» -του Guillermo Calderon (κριτική)

Είδαμε πριν μερικές εβδομάδες την παράσταση «Η Βίλα (ο δρόμος που δεν πήραν)», που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, με μια μικρή περιοδεία σε επιλεγμένα μέρη της Ελλάδος. Ύστερα, θα συνεχίσει ξανά το ταξίδι της στο Σύγχρονο Θέατρο στην Αθήνα. Σήμερα αποτυπώνουμε εδώ, όλα όσα μας έκανε να νιώσουμε, καθώς είναι μονόδρομος το να βγεις από την αίθουσα με μάτια γεμάτα δάκρυα.

Ο τίτλος της παράστασης, αναφέρεται στη Βίλα Γκριμάλντι. Υπήρξε χώρος βασανιστηρίων και δολοφονιών στη Χιλή, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Φτάνοντας στο σήμερα, τρεις γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, που ακούνε όλες στο όνομα «Αλεχάντρα», συναντιούνται σ’ ένα άδειο δωμάτιο, καθώς καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον αυτής της Βίλας. Δηλαδή, αν θα μείνει ένα ερείπιο και θα ξεχαστεί, αν θα γίνει χώρος μνήμης αποτυπώνοντας όσα συνέβησαν εκεί ή αν θα γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Καθεμία με τη δική της άποψη. Καμιά τους όμως, δε γνωρίζει ότι εν τέλει η άποψη θα ‘ναι κοινή… Γιατί κάτι τις ενώνει. Ένα προσωπικό, αλλά και ταυτόχρονα, τραυματικό βίωμα.

Στην αρχή, το έργο μοιάζει χαοτικό. Η γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων προσγειώνονται πάνω σου, σαν απανωτά χαστούκια. Έπειτα… σιωπή. Σιωπή, γιατί καταλαβαίνεις. Σιωπή, γιατί το αίμα παγώνει. Σιωπή, γιατί «υπάρχουν γυναίκες που…», με άπειρες επιλογές συμπλήρωσης. Σιωπή, γιατί είναι το ελάχιστο που οφείλουμε σε όλα εκείνα τα θύματα αυτής της βίλας.

Η επιλογή του απλού σκηνικού, με μόνο μερικά στοιχειώδη αντικείμενα να βρίσκονται πάνω, που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λιντζέρης, δίνει στο θεατή, όσο μπαίνει στην αίθουσα, πολλά και διαφορετικά συναισθήματα για το τί θα αντικρίσει. Κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι ταιριάζει απόλυτα στην παράστασή μας, διότι τελικά, το κοινό αποχωρεί προβληματισμένο και με ανάμεικτα συναισθήματα.

Οι ερμηνείες των κοριτσιών, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Λίλα Μπακλέση και Αγγελική Πασπαλιάρη, είναι καθηλωτικές, παρόλο τη δυσκολία που υπάρχει στο κείμενο. Οι ίδιες, δεν παίζουν απλά. Καταθέτουν την ψυχή τους πάνω στο σανίδι, σε κάθε φράση του έργου. Κάτι το οποίο μεταδίδεται και σε εμάς αυτομάτως. Στα σημεία που τα λόγια περισσεύουν, παίζουν με το βλέμμα και τα μάτια. Αυτό, ελάχιστοι καταφέρνουν.

Το έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο, αφού η σκηνοθέτης Λητώ Τριανταφυλλίδου, επιλέγει στο τέλος της παράστασης, να συνδέσει αυτά που έγιναν τότε με το σήμερα. Με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι γυναίκες.

Τα λόγια παραμένουν φτωχά, γιατί όσα και να δουν τα μάτια, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να τα αποτυπώσουν οι λέξεις.

Παράσταση εμπειρία… για όλους μας.