21 Ιουλίου 1928, ο Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτονεί πυροβολώντας στην καρδιά του ενώ βρίσκεται ουσιαστικά σε απομόνωση στην Πρέβεζα από την κυβέρνηση λόγω της συνδικαλιστικής του δράσης. Ένα άδοξο τέλος για έναν ποιητή που θα μείνει δοξασμένος για καιρό.
Θεωρείται ως ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Πολλά έχουν γραφτεί για τον ποιητή και πεζογράφο Καρυωτάκη με σημαντικότερο τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Πολυδούρη καθώς ο ίδιος δεν επιθυμούσε να καρποφορήσει λόγω του προβλήματος υγείας του, έπασχε από σύφιλη μία περίοδο που φυσικά δεν ήταν ιάσιμη.
Το πώς ο ποιητής κόλλησε παραμένει ακόμα και σήμερα ένα από τα μυστήρια γύρω από την ζωή του. Οι περισσότεροι το αποδίδουν στις συχνές ερωτικές του περιπτύξεις με ιερόδουλες.
Πολλοί χαρακτηρίζουν τον Καρυωτάκη μίζερο, μισάνθρωπο με μία απαξίωση για την ζωή. Η αλήθεια είναι εντελώς αντίθετη καθώς ο ίδιος φαίνεται να επέλεξε την αυτοκτονία έχοντας πλήρως την συνείδησή του και βλέποντας το άδοξο τέλος του να διαγράφεται καθαρά μπροστά του. Ευστοχότερο θα ήταν λοιπόν να του αποδώσουμε θάρρος την έσχατη στιγμή να επιλέξει να «φύγει» με τους δικούς του όρους, παρά την κατάθλιψη από την οποία ίσως έπασχε, το πρόβλημα της ανίατης ασθένειας ήταν το επικυρίαρχο της ζωής του.
Προκειμένου να γίνει η ταφή του η οικογένειά του φαίνεται να χρησιμοποίησε ως επιχείρημα για την αυτοκτονία λόγω διανοητικής διαταραχής αποτέλεσμα της σύφιλης. Κάτι που φυσικά δεν επαληθεύεται από το σημείωμα – αυτοκτονία που άφησε ο ίδιος από το οποίο διαφαίνεται πλήρης διαύγεια:
«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Υ.Γ. Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».
Αυτός ήταν ο ποιητής και πεζογράφος Κ. Καρυωτάκης, ο οποίος σπούδασε νομικά, εργάστηκε ως Δ.Υ., γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1896 στην Τρίπολη και απεβίωσε 21 Ιουλίου 1928 στην Πρέβεζα σε ηλικία 32 ετών, αυτοκτονώντας.
Πληροφορίες από: mixanitouxronou.gr
