Πρεμιέρα για τους «Αλιγάτορες», το έργο του Andrew Keatly (Γράφει η Ρένια Γαλιώτη)

Worth Your Click

Πρεμιέρα για τους «Αλιγάτορες», το έργο του Andrew Keatly (Γράφει η Ρένια Γαλιώτη)

Πρεμιέρα για τους «Αλιγάτορες», το έργο του Andrew Keatly, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά, στο Auditorium, στην καρδιά της Αθήνας. Γεμάτη αίθουσα, χαμηλός φωτισμός, ένας καθηγητής, μια κατηγορία και οι «αλιγάτορες» της κοινωνίας μας. Τίποτα δε με προετοίμασε για το ψυχικό βάρος που κουβαλούσε αυτή η ιστορία.

Ο Ντάνιελ Τέρνερ (Γεράσιμος Γεννατάς), ένας καθηγητής της διπλανής πόρτας, ήρεμος, ευφυής, με οικογένεια, παιδιά, φίλους και μια ζωή ισορροπημένη, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση από πρώην μαθήτρια του. Ήταν η βόμβα που ανατίναξε όλα όσα θεωρούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεδομένα. Κάπως έτσι οι θεατές πέφτουν μαζί του στον βούρκο της αμφιβολίας, της ενοχής, της κοινωνικής κρίσης, των fake ειδήσεων, του κουτσομπολιού και του φόβου. Και μέσα σε αυτόν τον βούρκο, όλοι μας γινόμαστε λίγο… αλιγάτορες.

Ο Γεράσιμος Γεννατάς κάνει ίσως μία από τις πιο ώριμες ερμηνείες της πορείας του. Δεν επιδεικνύει την ενοχή, την αφήνει να σε πνίξει μόνη της απ’ τις αποδείξεις κατά τη διάρκεια του έργου. Σε κάνει να θες να τον πιστέψεις και ταυτόχρονα να τον αμφισβητήσεις. Κι αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο: η αλήθεια δεν είναι ούτε μαύρη, ούτε άσπρη τελικά.

Η Φαίη Ξυλά, στον ρόλο της συζύγου, είναι ένα μικρό μάθημα υποκριτικής ευαισθησίας. Τα μάτια της μιλούν περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε να κάνει μια ολόκληρη σελίδα μονολόγου. Η πίστη της, η οργή της, το σιωπηλό της «δεν ξέρω τι να πιστέψω», όλα περνούν με λεπτομέρεια και ανθρωπιά. Είναι το στήριγμα που τρίζει συνέχεια, αλλά δεν καταρρέει.

Ο σκηνοθέτης, Γιάννης Λασπιάς, χειρίζεται την παράσταση με ακρίβεια. Η σκηνοθεσία του είναι σαν φωτογραφία με φιλμ: κάθε σκηνή έχει τον χρόνο της, το φως της, τη σιωπή της και τα χρώματα της. Δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να σε κάνει να νιώσεις το βάρος που υπάρχει στο έργο.

Ο ρυθμός ίσως σε κάποια σημεία να κυλάει λίγο πιο αργά, ειδικά στο πρώτο μέρος, αλλά μοιάζει με επιλογή: να σε φέρει σε άβολη θέση, να σε κάνει να ζήσεις το μαρτύριο της αναμονής για όλο αυτό.

Βγαίνοντας από την αίθουσα, ένιωσα ότι είχα δει κάτι που με ξεβόλεψε. Πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει ενδείξεις: «Άραγε το έκανε;» «Κι αν όχι;». Δεν ήξερα ποιον να πιστέψω, αλλά σίγουρα ήξερα πως έπρεπε να σκεφτώ. Και αυτό, για μένα, είναι επιτυχία. Δεν είχε καμία σημασία η απάντηση. Σημασία είχε αυτή η αμφιβολία στην οποία ήμασταν όλοι μάρτυρες. Αυτή ήταν ο πραγματικός «αλιγάτορας», που μας καταπίνει όλους, αν βρεθεί μπροστά μας. Δεν είναι παράσταση που θα δείτε και θα ξεχάσετε. Είναι παράσταση που θα πάρετε μαζί σας στο σπίτι, στις σκέψεις σας και στις συζητήσεις σας.