Θα παίζουν τα ραδιόφωνα! Τραγούδια για το τίποτα γραμμένα! Πόσο προφητική ήταν η Λίνα Νικολακοπούλου στην Έξοδο Κινδύνου του 1984, σε ερμηνεία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και σε σύνθεση του Γιάννη Σπανού που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή…
Ο Γιάννης Σπανός υπήρξε μια σπουδαία φυσιογνωμία για την ελληνική δισκογραφία. Λυρικός, ευαίσθητος, πηγαίος, μελωδικός. Χαρακτηριστικός για τις ενορχηστρώσεις τόσο σε δικές του δημιουργίες όσο και σε δίσκους άλλων συνθετών (χαρακτηριστική περίπτωση της Γης Το Χρυσάφι του Μάνου Χατζιδάκι) αλλά και για τα τραγούδια-σταθμούς που συνέθεσε. Σαν Με Κοιτάς, Μια Φορά Θυμάμαι, Μαρκίζα, Οδός Αριστοτέλους, Σπασμένο Καράβι και αμέτρητα ακόμα. Από τις συνεργασίες του στη Γαλλία με την Μπριζίτ Μπαρντό και την Ζιλιέτ Γκρεκό μέχρι την συμμετοχή του στο Νέο Κύμα. Από το σάουντρακ της ταινίας Εκείνο Το Καλοκαίρι του Βασίλη Γεωργιάδη μέχρι τα τραγούδια που έγραψε για την Καίτη Χωματά, τον Μιχάλη Βιολάρη, την Αρλέτα, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Σταμάτη Κόκοτα, την Χαρούλα Αλεξίου και τον Δημήτρη Μητροπάνο.
Άφησε το δικό του αποτύπωμα στο πεντάγραμμο όντας ο ίδιος-από όσους τον ήξεραν προσωπικά-ένας ταπεινός άνθρωπος που μιλούσε μονάχα μέσα από το μουσικό έργο του. Όταν φεύγει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης νιώθω πάντα το ίδιο μούδιασμα. Την αμηχανία της απώλειας. Και πιστεύω νιώθει το ίδιο και ο κόσμος. Δεν πρόκειται να τον απολαύσουμε ξανά εν ζωή αλλά έχει κερδίσει την αθανασία του στο πάνθεον των Τεχνών.
Βέβαια, δεν πρέπει να ταυτίζεται ο δημιουργός με το δημιούργημά του. Καθώς ο σπουδαίος καλλιτέχνης δεν είναι απαραίτητα και σπουδαίος άνθρωπος. Μη σας απαριθμήσω πόσες τέτοιες περιπτώσεις ξέρω προσωπικά… Καλώς ή κακώς όμως η τέχνη και ειδικά το τραγούδι είναι ένα καθολικό μέσο και ίσως η πιο λαϊκή καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό κάνει το κοινό να βιώνει μια ιδιαίτερη οικειότητα με τον καλλιτέχνη. Σαν να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που ξέρει, αφουγκράζεται και θα μιλήσει για αυτά που τον καίνε.
Ποιος δεν ένιωσε κάτι αντίστοιχο με τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου, του Σάκη Μπουλά και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα; Υπάρχει και μια δεύτερη σκέψη που έρχεται να συμπληρώσει όσα κατέθεσα παραπάνω. Ο καλλιτέχνης που ταξιδεύει προς τα άστρα, αφήνει εμάς αποδέκτες και κοινωνούς ολόκληρου του έργου του. Πλην όμως ταξιδεύει παίρνοντας μαζί το ταλέντο του και τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης εποχής, μιας ολόκληρης ζωής… Και δεν είναι μόνο ένας αν αναλογιστούμε. Είναι αμέτρητοι. Καλλιτέχνες που αποτέλεσαν σχολεία και βάσεις για μετέπειτα συνεχιστές ρευμάτων. Που μεταλαμπάδευσαν τις τεχνικές τους για να συνεχιστεί αδιάκοπα η ροή της τέχνης. Αφήνοντας εμάς βολικά μουδιασμένους να τους αναπολούμε σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση και να βυθιζόμαστε στη δίνη του σύμπαντος που δημιούργησαν.
