«Γυναίκες που προσπαθούν για το καλύτερο, που έχουν όνειρα, φιλοδοξίες». Αποκλειστικά στο Your e-articles, η Ειρήνη Νομικού.
–Αρχικά να σας γνωρίσουμε. Με τι ασχολείστε όταν δεν γράφετε;
Με τις υπόλοιπες αγάπες μου! Όταν δεν γράφω μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ασχολήθηκα με το life coaching και το art therapy τα οποία και εφαρμόζω στο Life your way. Αγαπημένα είναι επίσης το θέατρο, το διάβασμα, η yoga και κάθε μορφής «κίνηση»!
–Τι αγαπάτε και τι σας φοβίζει;
Σας τα είπα ήδη! Αγαπάω πολλά! Το θέατρο και τα φώτα της σκηνής, είτε ως θεατής είτε ως ερασιτέχνης ηθοποιός! Το διάβασμα! Να χάνομαι στον κόσμο ενός βιβλίου και να νιώθω μόνη όταν αυτό τελειώνει! Αγαπάω την πεζοπορία και τα ταξίδια στη φύση! Αγαπάω όμως και να παρακολουθώ άγνωστους ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται, να μιλάνε και να κρυφακούω, να προσπαθώ να διαβάσω τη γλώσσα που έχουν τα σώματά τους! Με όλα αυτά, καταλήγω ότι αγαπάω να αλλάζω σκηνικά, να μπαίνω και να βγαίνω σε διαφορετικούς κόσμους! Τώρα, τι με φοβίζει; Με φοβίζει πρώτα από όλα η «ιδέα του φόβου»! Αυτός ο φόβος που σε παγώνει, σε ακινητοποιεί. Επειδή έχω και ακροφοβία, έχω νιώσει πολλές στιγμές αυτό το πάγωμα! Δεν ξέρω αν με φοβίζει ο θάνατος αυτός καθαυτός αλλά σίγουρα με φοβίζει η ανημπόρια της ακινησίας. Ο ίδιος ο φυσικός θάνατος νομίζω ότι με φοβίζει λιγότερο γιατί πιστεύω ότι κάπου τηλεμεταφερόμαστε! Σίγουρα, σε κάποιον παράδεισο!
–Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Δεν νομίζω ότι έχω μόνο έναν αγαπημένο συγγραφέα. Από παιδί λάτρευα τον Καζαντζάκη και την Ένιντ Μπλάιτον. Μου αρέσει ο Ρουσντί, ο Μπάκμαν αλλά και οι Τσάντλερ και Μποσυ. Θεωρώ «αξεπέραστο» το «Η Πατρίδα» του Αραμπουρο. Από σύγχρονους έλληνες θαυμάζω βέβαια τον Καλιφατίδη αλλά και τη Χίλντα Παπαδημητρίου και τον Κώστα Μουζουράκη.
–Τι σας ενέπνευσε για να αρχίσετε να γράφετε;
Η ανάγκη μου να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Ειδικά τα δύσκολα όπως τον θυμό, την μελαγχολία, την απογοήτευση. Ακόμα και την αδράνεια! Από μικρή έγραφα για να φτιάχνω κόσμους και να τα εκτονώνω. Καμιά φορά έγραφα και για να φτιάχνω φίλους να τα διασκεδάζουμε!
–Να περάσουμε και στη συλλογή διηγημάτων «Οι Ατάσθαλες». Πώς προέκυψε ο τίτλος;
Ο τίτλος με προβλημάτιζε για πάνω από χρόνο. Μέχρι που μία φίλη αγαπημένη άρχισε να με αποκαλεί ατάσθαλη! Χρειαζόταν να επικοινωνούμε για να κάνουμε κάποιες μετακινήσεις μαζί και με ρωτούσε πού θα είμαι και πότε θα βρεθούμε και όλο της απαντούσα κάτι «απροσδιόριστο» όπως θα δούμε, θα ξαναμιλήσουμε και τέτοια. Έτσι με είπε μία, με είπε δύο, με είπε τρείς ατάσθαλη! Μου άρεσε – ένιωθα ότι μου ταίριαζε – το λεγε και γλυκά – ε, έψαξα την ετυμολογία στο λεξικό και εκεί ενθουσιάστικα! Αυτές που φέρουν «συμφορές». Άραγε πόσους αιώνες πίσω ξεκίνησε αυτή η συσχέτιση – εμάς – των γυναικών με τις συμφορές; Η Κίρκη, η Εύα, οι μάγισσες, εμεις οι metoo-δες.
–Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την δημιουργία της;
Όπως πάντα, τα δύσκολα συναισθήματά μου ως γυναίκα για την εποχή μας και την κοινωνία μας! Όπως γνωρίζετε Οι Ατάσθαλες είναι μία συλλογή διηγημάτων με ηρωίδες – έμμεσα ή άμεσα – γυναίκες που ζουν, αγαπούν, αλληλεπιδρούν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Διαπραγματεύονται λοιπόν με όλα της τα στερεότυπα! Αντιμετωπίζουν αυτά που τους συμβαίνουν και κάνουν επιλογές που τις οδηγούν είτε στη χαρά είτε στη δυστυχία. Έτσι πιστεύω πως εξελίσσεται – λίγο πολύ – και η ζωή όλων μας ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας!
Είτε υιοθετείς τους ρόλους της κοινωνίας και της εποχής σου είτε όχι, αυτοί είναι εκεί και αλληλεπιδράμε. Γι’ αυτό δεν μου έφταναν οι απαντήσεις της Ντε Μποβουάρ στο Δεύτερο Φύλο, ούτε οι τοποθετήσεις των φεμινιστριών του τρίτου κύματος φεμινισμού, ούτε οι πρόσφατες νίκες του ελληνικού metoo. Ήθελα και θέλω, στις Ατάσθαλες, να βγάλω στην επιφάνεια όλα αυτά που εγώ βλέπω στην ελληνική κοινωνία – άλλοτε μικρά και ασήμαντα και άλλοτε μεγάλα και σημαντικά. Δεν τα κρίνω, απλά τα παρουσιάζω, από την κλειδαρότρυπα.
–Τα διηγήματα βασίζονται σε προσωπικά βιώματα;
Μόνο ένα και αυτό ελάχιστα. Είναι όμως κοινότυπες, καθημερινές ιστορίες. Ιστορίες όπως αυτές που βιώνουμε όλες και όλοι. ‘Οπως σας είπα, αυτό που σχολιάζω – ως συγγραφέας – δεν είναι το τι συνέβη αλλά το πώς το αντιμετώπισε η ηρωίδα ή και ο ήρωας της ιστορίας.
–Ξεχωρίζετε κάποιο από αυτά;
Όχι! Ίσως να είναι πιο «χιουμοριστικά» αυτά που αφορούν στα εθνικά μας «μυστικά»: το μάτιασμα, τον καφέ, τα τάματα και το κουτσομπολιό. Τα μυστικά μας βέβαια αυτά αποδίδονται κυρίως σε γυναίκες… Ξέρουμε όμως ότι και οι άντρες μας είναι μέσα σε αυτά άσχετα με το αν η καφετζού, η ξεματιάστρα, η κουτσομπόλα, η αφελής θρήσκα που αναβοσβήνει τα καντήλια είναι ρόλοι που αποδίδονται, ακόμα και στις ταινίες μας, σε μας τις ελληνίδες. Ήθελα λοιπόν στις ιστορίες μου να παίξω με τα στερεότυπα αυτά τηρώντας το παραδοσιακό πρωτόκολλο! Την κράτησα την παράδοση αλλά – σε καμία περίπτωση – δεν πιστεύω ότι μόνο εμείς οι γυναίκες παίζουμε σε αυτά. Γι’ αυτό τα συμπεριέλαβα αλλά κλείνω το μάτι – για ακόμα μιά φορά – στους άντρες αναγνώστες. Τα ζώδια τα παρέλειψα αλλά υπόσχομαι να τα έχω σε επόμενη συλλογή.
–Μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα ολοκληρώθηκε η συγγραφή της;
Καταρχάς να διευκρινίσω ότι μπορεί αυτό το βιβλίο μου να βγήκε έναν χρόνο μετά το πρώτο μου μυθιστόρημα, “Love ‘n’ Peace, bro”, αλλά τα περισσότερα διηγήματα τα δούλευα από το 2015! Δύο μόνο γράφτηκαν από την πρώτη καραντίνα και μετά. Δεν είναι λοιπόν ότι είμαι προκομένη και πολυγραφότατη, είναι ότι μου πήρε χρόνια να τα επεξεργάζομαι.
Κάθε βιβλίο μου είναι ένα βήμα στη δική μου ενηλικίωση. Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα την κάθε ιστορία και μετά την ξανα έγραφα προσπαθώντας να δω τι άλλαξε σήμερα για μένα γύρω από αυτά που παρουσίαζα χτες. Ομολογώ λοιπόν κάθε φορά έβλεπα και κάτι καινούριο. Σε πολλές σχολίαζα κάτι που χτες με εξόργιζε αλλά σήμερα μπορούσα να το δω με κατανόηση ή, σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και με συμπόνια. Σε άλλες πάλι, κάτι που χτες με ενθουσίαζε σήμερα με φοβίζει και με προβληματίζει. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η κάθε ιστορία αφορά τη δική μου ενηλικίωση. Τη δική μου αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς.
–Κλείνοντας, θα θέλατε να μοιραστείτε τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Να γράφω! Να διαβάζω και να γράφω! Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δουλεύω ένα crime story και με έχει απορροφήσει πολύ. Η συγγραφή αστυνομικών είναι μία πραγματικά μεγάλη Σχολή! Και μάλιστα, με πολλές ειδικότητες και πολλούς υπέροχους συγγραφείς! Ειδικά, η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία, όπως ξεκίνησε με τον Μαρή και εξελίχθηκε με υπέροχους – άντρες και γυναίκες – συγγραφείς κυριολεκτικά ανοίγει δρόμους στο ελληνικό βιβλίο.
