Ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι ένας εξαιρετικός σολίστας του κλαρίνου. Πρόκειται για έναν μουσικό που καταφέρνει στα παιξίματα του να συνδυάζει μοναδικά την ελληνική παραδοσιακή μουσική με τα σύγχρονα ακούσματα, μαγεύοντας τους ακροατές του. Κατάλαβε από πολύ νωρίς πως ήθελε να ασχοληθεί με το κλαρίνο και αφοσιώθηκε σε αυτό. Όπως μου δήλωσε στη συνέντευξη μας, το αγαπημένο του μουσικό όργανο που τόσο αγάπησε και ανέδειξε, ενώ ήταν παιδάκι ακόμα, το έπαιρνε μαζί του το βράδυ που πήγαινε για ύπνο και το σκέπαζε για να μην κρυώσει. Στις 11 Οκτωβρίου θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο «Με Φίλους κάτω απ’ την Ακρόπολη» σε μια μοναδική μουσική συνεύρεση. Με αφορμή την συναυλία του συνομιλήσαμε για το yourearticles.
-Γεννήθηκες στο Αγρίνιο. Πως θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Με αγάπη και νοσταλγία. Δε γεννήθηκα σε μια πλούσια οικογένεια, το αντίθετο μάλιστα, όμως τίποτα μέσα στην ψυχή μου δεν είναι «σκοτεινό» όταν φέρνω στο μυαλό μου εκείνα τα χρόνια.
-Υπάρχει κάποια ανάμνηση που είναι ακόμα ανάγλυφη και δε πρόκειται να σβήσει;
Θυμάμαι μια υπέροχη μάνα, μια μεγάλη οικογένεια να μαζεύεται γύρω από τη φωτιά το χειμώνα και εμένα, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου να τρέχουμε το καλοκαίρι ξένοιαστοι και να κολυμπάμε στο ποτάμι! Εννοείται όλα αυτά με πολλή μουσική. Όπως γνωρίζεις Χρήστο μου κατάγομαι από οικογένεια μουσικών.
-Έφυγες σε μικρή ηλικία από εκεί. Οι σκέψεις που γεννήθηκαν στο μυαλό ενός παιδιού που εκείνη τη στιγμή ξεριζωνόταν από τον τόπο του;
Ναι, ήταν δύσκολα. Η απομάκρυνση από τον τόπο που γεννήθηκα και από τους παιδικούς μου φίλους ήταν «στενάχωρη», ακόμα πιο δύσκολη όμως ήταν η προσαρμογή μου στην «πρωτεύουσα».
–Στην Αθήνα βίωσες μια διαφορετική κατάσταση. Ήταν ομαλή η μετάβαση;
Καθόλου, είχα τρία ολόκληρα χρόνια να μιλήσω σε άνθρωπο! Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ, αρρώστησε και ο πατέρας μας και η κατάσταση χειροτέρεψε…
-Βίωσες αμέτρητες δυσκολίες στη ζωή σου. Φτώχεια, περιθωριοποίηση, απαξίωση. Από που αντλούσες τη δύναμη να τις υπερβείς και να ανταπεξέλθεις;
Όντως βίωσα πάρα πολλές δυσκολίες, όμως δεν ένιωσα ποτέ περιθωριοποιημένος ή απαξιωμένος. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που μου άπλωσαν το χέρι.
-Ήταν κίνητρο το ότι ήσουν το μεγάλο αγόρι της οικογένειας; Ένιωθες κάποιου είδους χρέος απέναντι στους υπόλοιπους;
Χρέος όχι, ποτέ. Προσπάθησα να βοηθήσω την οικογένεια μου, που ένιωθα ότι με χρειαζόταν, δουλεύοντας σκληρά. Το έκανα με αγάπη και αφοσίωση, όχι από υποχρέωση.
-Μιλάς με αγάπη και θαυμασμό για τη μητέρα σου. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση σου;
Φυσικά, τη θαύμαζα! Ήμουν και παραμένω περήφανος για εκείνη. Θα είναι για πάντα η ηρωίδα μου. Είχε 10 παιδιά και έναν ξάδερφο μου που ζούσε μαζί μας και τον μεγάλωνε σαν δικό της παιδί και ήταν πάντα δίπλα σε όλους μας.
-Το κλαρίνο μπήκε από νωρίς στη ζωή σου. Τα συναισθήματα σου όταν το έπιασες για πρώτη φορά στα χέρια σου και έπαιξες;
Ένιωσα ότι το κλαρίνο έχει ψυχή. Δεν το είδα σαν αντικείμενο. Το έπαιρνα μαζί μου το βράδυ που πήγαινα για ύπνο και το σκέπαζα για να μην κρυώσει. Κατάλαβα από πολύ νωρίς, πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να ασχοληθώ με τη μουσική και να αφοσιωθώ σε αυτή με όλο μου το είναι.
-Είσαι ένας αυτοδίδακτος μουσικός. Ποια στοιχεία σε έκαναν να γίνεις ένας ικανότατος σολίστας; Παίζει ρόλο το ταλέντο ή η εξάσκηση;
Παίζουν ρόλο και τα δύο. Φυσικά είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος ταλέντο σε αυτό με το οποίο ασχολείται επαγγελματικά. Όμως χωρίς προσπάθεια, εξάσκηση και θυσίες δε μπορείς να «ξεχωρίσεις». Ο πρωταθλητισμός θέλει θυσίες.
-Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει σύνδεση της παραδοσιακής μας μουσικής με τις νεότερες γενιές;
Ναι, όντως. Βλέπω τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερα νέα παιδιά να διασκεδάζουν χορεύοντας και τραγουδώντας στα πανηγύρια, σε όλη την Ελλάδα. Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό. Υπάρχει ελπίδα.
-Στις 11 Οκτωβρίου θα εμφανιστείς στο Ηρώδειο «Με Φίλους κάτω απ’ την Ακρόπολη» σε μια μοναδική μουσική συνεύρεση. Τα συναισθήματα σου για τη συναυλία;
Νιώθω ευλογημένος για αυτή τη συναυλία και συγκινούμαι ιδιαίτερα που με τιμούν με τη συμμετοχή τους τόσο σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Omar Faruk TEKBILEK, ο Κώστας Χατζής, η Μελίνα Ασλανίδου, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, ο Παναγιώτης Λάλεζας, ο Κώστας Μήτσης, η Δανιέλα Χατζή, ο Dj Αντώνης Δημητριάδης, ο Γιάννης Αϊβάζης στην αφήγηση , ο Μανώλης Καραντίνης, η Ελένη Γιαννοπούλου (Flamenco Solea) και φυσικά η Ορχήστρα σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ που διευθύνει ο Νίκος Πλατύραχος, η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου και ο Γιώργος Λύρας στη σκηνοθεσία.
-Έχει μια ειδική βαρύτητα μέσα σου η εμφάνιση σε έναν τέτοιο ιστορικό χώρο;
Θεωρώ ότι είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης. Ερμηνευτής, μουσικός ή δημιουργός.
-Η συνεργασία που θα μνημονεύεις για πάντα και θεωρείς ότι αποτέλεσε μοναδική στιγμή στη πορεία σου;
Όλες τις συνεργασίες μου τις θεωρώ σημαντικές. Υπάρχουν κάποιες βέβαια που είναι ιδιαίτερες όπως η συμμετοχή μου στη συναυλία του Joe Bonamassa στο Jazz festival του Montreux και η συνεργασία μου για το δίσκο μου «Atractos» με τον αείμνηστο Βαγγέλη Παπαθανασίου.
-Καλλιτεχνικά είσαι γεμάτος ή πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο που θες να δοκιμάσεις;
Η μουσική δεν τελειώνει… Πάντα θα υπάρχει κάτι που θέλεις να κάνεις ακόμα. Μακάρι να έχουμε υγεία.
-Θανάση σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ Χρήστο μου.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις: εδώ
