“Είναι “αρρώστια” τα τραγούδια! Τι θαρρείς; Βρες αγάπες άλλες, φως μου, να χαρείς…”. Στο δίστιχο αυτό ο ρωμαλέος και ατόφιος Μάνος Ελευθερίου καταδεικνύει τη θυσία που απαιτείται, για να φτιαχτεί ένα τραγούδι.
Για αυτούς που παιδεύονται να το γεννήσουν είναι το αμάλγαμα, η άρρητη μα ταυτόχρονα κοσμογονική ένωση του λόγου, της μελωδίας, της φωνής και της ενορχήστρωσης. Δεν έχει σημασία αν προηγείται η μουσική ή ο στίχος, αν όλη η δόξα φορτώνεται στους ώμους του εκάστοτε ερμηνευτή ή αν δεν γνωρίζει κανένας ακροατής τον ενορχηστρωτή. Σημασία έχει πως, όταν αυτά τα τέσσερα στοιχεία ζυμωθούν, παράγουν ένα τρίλεπτο λυρικό μονόπρακτο συναισθημάτων, ιδεών, εννοιών και αισθήσεων. Ο δημιουργός περνά δια πυρός και σιδήρου. Πόνος, έρωτας, θυμός, πληρότητα, αδικία, λύπη, χαρά… Αυτά και τόσα άλλα αποτελούν την έμπνευσή του.
Παράξενο πράγμα η έμπνευση! Πότε έρχεται από το πουθενά και συνέχεια σαν ένας ψίθυρος στο αυτί και πότε βρίσκεται σε χειμερία νάρκη για μήνες όταν ξαφνικά σπάει σαν φλέβα φυσώντας την μαγική της ευχή στον δημιουργό. Εκείνος, βιώνοντας την προσωπική του τραγωδία, καθαίρεται από τις έντονες εσωτερικές μεταπτώσεις μόνο όταν ολοκληρωθεί το τραγούδι. Όταν σαν άλλος Οδυσσέας, γλυτώνοντας από τους Λαιστρυγόνες, τον Πολύφημο και την μάγισσα Κίρκη, κατορθώσει να φτάσει αποκαμωμένος στην Ιθάκη του. Και από εκείνο το σημείο ξεκινάει μια άλλη δεύτερη Οδύσσεια. Αυτή της διαδικασίας παραγωγής και της εμπορικής διαχείρισης του τραγουδιού. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια…
Καλή η έμπνευση. Καλό το γράψιμο. Καλή και η μέθεξη με την ολοκλήρωση του τραγουδιού. Αλλά βρε διάολε! Όταν πιστεύεις εκατό τοις εκατό σε αυτό που έχεις γράψει, όταν έχεις δουλέψει μερόνυχτα, για να έχεις το ιδανικό αποτέλεσμα, τότε θες να φέρεις τα πάνω κάτω για να το επικοινωνήσεις στους ακροατές. Να το εντάξεις σε δίσκο (πάνε αυτά πια μην τα ονειρεύεστε), να το ανεβάσεις έστω στο YouTube. Να δεις τη δύναμή του. Πόσοι θα το ακούσουν; Πού θα το αφιερώσουν; Με ποια αφορμή θα το αναρτήσουν στο Facebook; Τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά είναι αρρώστια που δε γίνεται καλά…
Κατά τη ταπεινή μου γνώμη και για να περπατήσω λίγο πιο πέρα από τους στίχους του ποιητή, τα τραγούδια δεν είναι μόνο αρρώστια αλλά και γιατρειά. Μια μοιραία συνύπαρξη δυο αντίρροπων καταστάσεων που αλληλοσυμπληρώνονται. Χωρίς τη μία δεν υφίσταται η άλλη. Θυμίζει τον μύθο του Προμηθέα τον οποίο ο Δίας τιμώρησε δένοντάς τον στον Καύκασο και βάζοντας έναν αετό να του τρώει κάθε πρωί το συκώτι, ενώ κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Έτσι είναι και ο δημιουργός. Καίγεται μέσα του. Γράφει, σβήνει, λυτρώνεται. Ξανά και ξανά. Στο τέλος κοιτάζεται στον καθρέφτη της ψυχής του και μονολογεί ψιθυριστά. Για τα τραγούδια και εγώ φταίω…
