Ο ομοφυλόφιλος άνδρας βρίσκεται διαχρονικά στο στόχαστρο κάθε ακραίου ομολογητή ηθικής, δέχεται χλεύη, περιθωριοποίηση, υποτίμηση.
Σε ακραία συντηρητικές κοινωνίες, εποχές περασμένων δεκαετιών, ο ομοφυλόφιλος άνδρας δεχόταν όλα τα κοσμητικά επίθετα της πλούσιας ακόμα και σε βρισιές γλώσσας μας.
Από «συκιά» μέχρι «πισωγλέντης» ο άνδρας με ερωτική επιθυμία και έλξη για άνδρες εξοστρακίστηκε από κάθε συναίσθημα, ταυτίστηκε με τον σεξομανή, τον συναισθηματικά άστατο, τον ανήθικο.
Η κοινωνία δεν έχει αυτή την αντίληψη απέναντι στις ομοφυλόφιλες γυναίκες. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτές δεν παλεύουν να καταρρίψουν διαφορετικά στερεότυπα που ακόμα τις περιβάλλουν.
Ο ομοφυλόφιλος άνδρας διαρκώς βρίσκεται στον ακραίο έλεγχο ενός ηθικόμετρου, βρίσκεται διαρκώς απολογούμενος για το γεγονός ότι «πρόδωσε» τον ανδρισμό του με τον τρόπο που η σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία τον έχει κατασκευάσει.
Για τους περισσότερους, ο ομοφυλόφιλος πράγματι, είναι ταυτισμένος αποκλειστικά με ένα πράγμα: το πρωκτικό σεξ.
Ακόμα και αν πολλοί ομοφυλόφιλοι άνδρες δεν επιδίδονται σε αυτό, σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη.
Και πρέπει να προσέξουμε τη διαφοροποίηση που δίνει η κοινωνία στον ενεργητικό και τον παθητικό άνδρα. Πολλές φορές, ο ενεργητικός άνδρας δεν στιγματίζεται, δε λοιδορείται όσο αυτός που δέχεται.
Το πέος φέρει επάνω και την κοινωνική σφραγίδα και αντίληψη της εξουσίας. Όταν ο άνδρας «εισβάλλει», ακόμα και με πρωκτική διείσδυση, ενισχύει την εξουσία του. Δε βρίσκεται από κάτω, βρίσκεται από επάνω, δίνει και δεν παίρνει.
Η κυριότερη αντίληψη που βρίσκεται πίσω από την ομοφοβία, είναι ο μισογυνισμός.
Ο παθητικός άνδρας προδίδει την κυριαρχία του και δέχεται να βρεθεί στο ρόλο της γυναίκας. Να βρεθεί από κάτω, διότι μόνο η γυναίκα πρέπει να βρίσκεται σε κατώτερη θέση στο σεξ και στη ζωή. Ο άνδρας, για πολλούς, πρέπει να θέλει να βρίσκεται μόνο από πάνω, να δέχεται να πέσει στο χαμηλό, κατώτερο επίπεδο της γυναίκας.
Η ικανότητα των αρρένων να αγαπούν, να δημιουργούν ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, να μεγαλώνουν διαρκώς, αμφισβητείται διαρκώς από την κυρίαρχη κοινωνική αντίληψη.
Ο ανδρισμός με την έννοια της σκληρότητας, της αποστέγνωσης από το συναίσθημα, της σκληρότητας δεν είναι βιολογικά προκαθορισμένο, είναι κοινωνικά ορισμένο από τα ταμπού της κοινωνίας.
Η σεξουαλικότητα είναι ένας άπειρος ωκεανός με απέραντη βιοποικιλότητα. Για να εξασφαλιστεί αυτή η αρμονία, χρειάζεται να μην παραβιάζονται αυτοί οι δύο κανόνες.
Να μη συμμετέχουν ανήλικοι σε οποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα και όσοι ενήλικες συναινούν να δίνουν απόλυτη συναίνεση.
Η ενόχληση με αυτό που αρέσει σεξουαλικά στον άλλο είναι περισσότερο μία ταραχή που ακουμπά τον δικό μου, βαθύτερο εαυτό.
