Ο Δυτικός πολιτισμός έπεσε σε μεγάλα λάθη.
Και όσο και αν προσπάθησε να αναδείξει το πνεύμα και την αξία της δημιουργικότητας, έπεσε στο λάθος να μην αντιληφθεί το πραγματικό νόημα της λέξης Άνθρωπος.
Ο Άνθρωπος, σύμφωνα με τη Θεολογία, είναι εικόνα Θεού. Ο κάθε άνθρωπος, ο καθένας από εμάς, έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει προσωπικά τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του. Αυτή η ένωση ξεπερνά την όποια διαφορά του ανθρώπου, την όποια κοινωνική του κατάσταση, την καταξίωση ή μη. Η ψυχή του ανθρώπου, η ίδια η ψυχή του, είναι μία αυταξία από μόνη της.
Δυστυχώς, ο δυτικός πολιτισμός έμαθε να κρίνει τον άνθρωπο από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, να βλέπει αυτό που προσφέρει και όχι αυτό που είναι. Γιατί στην τελική ο άνθρωπος έχει αξία με αυτό που προσφέρει ή με αυτό που είναι στον πυρήνα του Είναι του;
Δυστυχώς, δε μαθαίνουμε πως έχουμε αξία ως άνθρωποι, επειδή απλώς και μόνο είμαστε άνθρωποι. Διδασκόμαστε πως αξίζουμε με βάση κοινωνικές επιταγές, πτυχία, εμφάνιση, δουλειά και άλλα πολλά γνωρίσματά μας. Και αυτό το εμφυσούν και οι ίδιοι οι γονείς στο παιδί. Όταν παίρνεις το παιδί από μωρό και του λες συνέχεια για μεγάλες επιδόσεις, συνέχεια για σπουδές και επιτυχία, για καλή εργασία και χρήμα ή οτιδήποτε άλλο, μαθαίνεις υποσυνείδητα τον άνθρωπο να κρίνει τον εαυτό του από αυτό που προσφέρει.
Και το κάθε παιδί πρέπει να μάθει να βλέπει την αξία του ως άνθρωπος, όχι ως μηχανή παραγωγής. Για αυτό και ανθίζουν οι σκέψεις ανικανότητας, τα αισθήματα αναξιότητας, η μανιώδης σύγκριση με τους άλλους, τα ψυχολογικά εσωτερικά θέματα σοβαρότητας, γιατί ο άνθρωπος έμαθε να κρίνει τον εαυτό του από το τι πετυχαίνει.
Ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού. Είναι αυτό που είναι, για αυτό έχουμε αξία. Και αυτό ο δυτικός πολιτισμός δε μας το δίδαξε σωστά.