Η Ελλάδα ζει εδώ και μέρες σε μια πύρινη δυστοπία. Είτε είσαι κάτοικος Ρόδου, Καρύστου, Έβρου ή Μαραθώνα έρχεσαι αντιμέτωπος με την ίδια ακριβώς κατάσταση. Με μία κατάσταση που θυμίζει τις τραγωδίες σε Μάτι, Τέμπη και τα συναφή. Με μια παντελής έλλειψη ανάληψης ευθυνών από την κάθε κυβέρνηση και με μια δήθεν αλληλεγγύη από τον υπόλοιπο κόσμο. Οικονομικές ενισχύσεις που αγγίζουν τα 6000€ σε κάθε νοικοκυριό, απαλλαγή από φόρους, απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ και έκτακτες χρηματοδοτήσεις. Η εκάστοτε κυβέρνηση διατηρεί φλεγματική στάση και δεν προχωρά σε ανάσχεση των καταστροφών, υποσχόμενη μονάχα «εκπρόθεσμες» δηλώσεις για μελλοντική δράση. Από το Μάτι ως τα Τέμπη το μόνο «ανάλημμα» της ελληνικής κοινωνίας έναντι σε όσα συνέβησαν είναι η χρηματική κρατική αρωγή. Που είναι ο καθαρισμός των δασών, τα αντιπλημμυρικά μέτρα, η συνεργασία ετερόκλητων φορέων με σκοπό την πυροπροστασία και γενικότερα η Δικαιοσύνη; Όπως πάντα απουσιάζει.
Όπως δεν ήταν εκεί για να δικάσει τους υπαίτιους εμπρηστές στο Μάτι. 19.712 διώξεις και 564 καταδίκες τα τελευταία 20 χρόνια . Παρόλα αυτά μόλις ένας στους 10 εμπρηστές καταλήγει στη φυλακή, ενώ… σχεδόν οι μισές υποθέσεις ούτε καν εξιχνιάζονται.
Όπως δεν ήταν εκεί όταν πληθώρα στρεμμάτων γης κατακαίγονταν και όταν η σποδός δέντρων και ζώων σκορπίζονταν στον αιθέρα.
Όπως δεν ήταν εκεί όταν τα τρένα λειτουργούσαν εμπειρικά. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά 37 σοβαρά περιστατικά που εμπλέκονται τρένα έχουν καταγραφεί την τελευταία 10ετία. Διαμελισμοί ανθρώπων, συγκρούσεις, εκτροχιασμοί, δυστυχήματα, σοβαρά ατυχήματα και τραυματισμοί ολκής.
Τα νούμερα αυτά δεν συγκίνησαν την Δικαιοσύνη. Μεταποιήθηκαν και παρουσιάστηκαν με περικοπές. Η καθολική αρχή που διέπει την εφαρμογή του νόμου δεν φρόντισε να διασφαλίσει την αλήθεια και έτσι η απονομή του δικαίου δεν έγινε ποτέ. Η εξουσία συνέχισε να εναλλάσσεται και να ταλαντεύεται στα χέρια των λίγων πάντα ίδιων προσώπων που πράττουν ομοίως. Τίποτα δεν ελέγχθηκε με τα δήθεν προοδευτικά που πασάρουν και σχεδόν πάντα τα μεθεόρτια των τραγωδιών έγκεινται σε τραγικά ανθρώπινα λάθη και όχι σε ένα κατά βάση λάθος κρατικό μηχανισμό της εκάστοτε κυβέρνησης.
Το χειρότερο είναι ότι και εμείς οι ίδιοι συνθηκολογήσαμε και συνθηκολογούμε σε αυτήν την κατάσταση. Παραδεχόμαστε πως ναι, «Δεν λειτουργεί τίποτα, είμαστε στο manual» ή παπαγαλίζουμε πως «ζήτησαν διόδια από υδροφόρες που πήγαιναν να σβήσουν την φωτιά» και έτσι μετράμε χαμένες ανθρώπινες ζωές.
Κατά πόσο είναι ώρα λοιπόν να αναλογιστούμε και να διορθώσουμε τα συστημικά προβλήματα; Ως πότε θα θυματοποιούμαστε και θα αλληλοκατηγορούμε ο ένας τον άλλον; Ως πότε τα γεγονότα των δυσμενών εξελίξεων θα παρεπιδημούν στα δελτία ειδήσεων ξανά και ξανά κάθε καλοκαίρι;
Οι επαναλήψεις δεν γίνονται μάθημα. Όθεν η αδιαφορία και η απουσία αντίδρασης από την εν ενεργεία εξουσία, αλλά και από όλους εμάς, τους απλούς πολίτες. Γιατί ίσως τελικά το κλειδί στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης να είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η δική μας ενεργοποίηση και επαγρύπνησή για τις φωτιές να καθίσταται αδήριτη και πρωτεύουσα ανάγκη. Το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση πυρκαγιάς, ποιες ενέργειες να αποφύγουμε, πως να καλλιεργήσουμε «πυροσβεστική» αντίληψη και πώς να διαχειριστούμε τα δάση μας. Όλα αυτά θα συντελέσουν στην κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και καταστάσεις όπως αυτές στο Μάτι, στα Τέμπη ή στον Έβρο δεν θα αναπαραχθούν ποτέ ξανά!
Από την Καραχάλιου Ελένη
