Με τεράστιο ενδιαφέρον διάβασα την ανακοίνωση της οργάνωσης «Αναρχικές Ομάδες Νυχτερινών Επιδρομών» που ανέλαβαν την ευθύνη για ένα μπαράζ εμπρησμών πολυτελών αυτοκινήτων ανά την Αττική τα ξημερώματα της Τετάρτης 22/1/20 που είχε σαν αποτέλεσμα να καούν περί τα 20 αυτοκίνητα – στόχοι και μαζί τους δύο άκυρα άλλα οχήματα που έτυχε να ήταν παρκαρισμένα δίπλα τους.
Μέσα στην ανακοίνωση ανέφεραν μεταξύ άλλων ότι ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα εναντίων των ταξικών ανισοτήτων, ότι με αυτή την κίνηση δείχνουν την αντίθεσή τους στην κατασταλτική εκστρατεία της κυβέρνησης, ότι στοχεύουν κρατικούς και οικονομικούς πυλώνες κ.λπ. κ.λπ. Δήλωσαν την λύπη τους βέβαια για τα δύο οχήματα που ατυχώς κάηκαν και καλούν τον κόσμο να μην παρκάρει όπως όπως δίπλα από Ferrari, για να διευκολυνθεί το έργο της οργάνωσης και να αποφευχθούν άλλες παράπλευρες απώλειες.
Ρίγη συγκίνησης με διαπέρασαν στην ανάγνωση της ανακοίνωσης, καθώς θυμήθηκα τις φορές που μια Mercedes βρέθηκε στο διάβα μου καταπατώντας τις ελευθερίες μου σαν άνθρωπος και θυμίζοντάς μου την κρατική ανικανότητα να προσφέρει στον τομέα της υγείας (;) όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της η οργάνωση. Πόσοι και πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν στο πετσί τους άλλωστε την αδικία των καπιταλιστικών καθεστώτων δίπλα από μία Lamborghini σε ένα φανάρι κάπου στην Σταδίου; Πόσες φορές; Εντάξει, το κόβω!
Το μόνο πραγματικά εντυπωσιακό στην όλη ιστορία είναι η δειλία που μας διακατέχει ως κοινωνία να αντιδράμε σε ό,τι θεωρούμε άδικο. Κάποιοι από εμάς κρύβουν τα πρόσωπά τους πίσω από κουκούλες και μαντήλια και βαφτίζουν τέτοιες πράξεις ως επανάσταση. Πραγματικά, πότε στην ανθρώπινη ιστορία ένα μηχάνημα αποτέλεσε την πηγή του κακού και όχι ο χειριστής του; Πότε το κάψιμο της περιουσίας ενός ανθρώπου έστειλε κάποιο μήνυμα πέρα από την απαξίωση των αρχικών ιδεών του εμπρηστή; Πάρτε το επιτέλους χαμπάρι. Το κάψιμο αυτοκινήτων, το κάψιμο σημαιών, το ρίξιμο μπογιάς σε αγάλματα, η καταστροφή ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας γενικότερα αποτελούν πια κωμικά σκετσάκια επιπέδου επιθεώρησης και τίποτα άλλο.
Αν θέλετε να επαναστατήσετε, τότε απλώς κάντε το. Βγάλτε την κουκούλα, καταθέστε τις ιδέες σας, βρείτε ομοϊδεάτες και ο κόσμος εκεί είναι. Έτοιμος να σας ακούσει και να τον αλλάξετε. Αντ’ αυτού τι κάνετε; Σπάτε τα παιχνίδια του παιδιού που έχει καλύτερα παιχνίδια από εσάς. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να θυμίζετε στους υπόλοιπους ότι επί της ουσίας δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα πέρα από το να γκρινιάζετε σαν μωρά παιδιά για την αδικία γύρω σας. Χωρίς επιθυμία να την εξαλείψετε με την δική σας βοήθεια. Χωρίς η αλλαγή να φέρει και την δική σας σφραγίδα. Χαίρομαι όμως πραγματικά που σκέφτεστε τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες των οποίων το αυτοκίνητο κάψατε με αποτέλεσμα να χρειαστεί να ταλαιπωρηθούν μήνες και μήνες από μία ασφαλιστική μέχρι να αποζημιωθούν για το φταίξιμο τρίτων.
Την ώρα μάλιστα που ο ιδιοκτήτης του πολυτελούς αυτοκινήτου δεν θα ιδρώσει καν. Σου έχω νέα, φίλε επαναστάτη. Αυτός που μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο 40, 50 ή κι εγώ δεν ξέρω πόσων χιλιάδων δε ζει στο μεροκάματο και δεν χαρακτηρίζεται καν ζημιά αυτό που του έκανες. Μάλλον χάρη θα έλεγα, καθώς αυτός μπορεί και πληρώσει μια πιο εξεζητημένη και ακριβή ασφάλεια από εσένα κι εμένα η οποία την επόμενη μέρα θα του είχε δώσει πίσω και με τόκο όσα εσύ θεωρείς ότι του πήρες. Συγχαρητήρια λοιπόν! Μόλις βοήθησες ένα καπιταλιστή να αγοράσει ένα καινούριο αυτοκίνητο!
Δεν θυμάμαι το τοίχος του Βερολίνου να έπεσε στο όνομα της BMW. Το αντίθετο. Έπεσε, για να έχουν όλοι την δικιά τους «BMW». Έπεσε, για να να έχουν όλοι κάτι.
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
