Η αξία ενός ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο τον αποχαιρετούν οι άνθρωποι τη μεγάλη εκείνη ώρα του φευγιού του από τη ζωή αυτή. Και βλέποντας πόσοι αποχαιρέτησαν τη Ντίνα Μαρκορά κατά κόσμον Ντίνα Κώνστα, αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο ενός ανθρώπου που άφησε τη ζωή αυτή σιωπηλά αλλά και τόσο φωναχτά.
Η Ντίνα Κώνστα υπήρξε μία σπουδαία κυρία του Ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Ένα μοναδικό ταλέντο, μία πραγματική κυρία, μία σπουδαία γυναίκα η οποία «μίλησε» με την τέχνη της.
Ο Ακάλυπτος, η Ντένη Μαρκορά και η Σωσώ είναι για εμένα πάντα, οι πιο μυθικές μορφές της τηλεόρασης. Τι και αν η Ντίνα Κώνστα άφησε εποχή σε σημαντικούς ρόλους, η Ντένη Μαρκορά την έκανε περισσότερο γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό και αθάνατη φιγούρα της Ελληνικής μυθοπλασίας.
Ακόμα και την ώρα όμως ετούτη του χαμού μίας σπουδαίας κυρίας, ακόμα και τώρα, δε σώπασαν οι φωνές που παραμονεύουν έτοιμες να στάξουν φαρμάκι. Επειδή η εκλιπούσα, είχε δηλώσει κάποτε πως δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν ήθελε παιδιά επειδή δεν της άρεσε η δέσμευση του γάμου και θα έπληττε.
Παίδες, ήρεμα λίγο. Δε θέλω να ταράξω την ηρεμία μας, αλλά η ζωή μπορεί εξίσου να είναι υπέροχη, τέλεια και γεμάτη χωρίς γάμους και παιδιά.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να μείνουν ελεύθεροι συνειδητά, επειδή τους αρέσει το μοναδικό, φρέσκο και μυρωδάτο άρωμα της ελευθερίας. Ναι, δεν έχουν σκοπό και στόχο όλοι να χορέψουν το χορό του Ησαΐα, ούτε να τους ρίχνουν ρύζι για να «στεριώσουν», ούτε να φιλιούνται μέσα στο αυτοκίνητο για να φαίνονται στους άλλους από το τζάμι.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να χαράξουν το δικό τους δρόμο μέσα στην ασφυκτική πίεση της πλειοψηφίας, να είναι ελεύθεροι και να παίξουν το παιχνίδι της ζωής με τους δικούς τους όρους. Δε θέλουν να χρησιμοποιούν την οικογενειακή τους ζωή για το παιχνίδι της προβολής, για να φαίνονται ευτυχισμένοι και εξαγνισμένοι στα μάτια της κοινής γνώμης για το γεγονός ότι επιτέλεσαν το καθήκον της απόκτησης βιολογικών απογόνων.
Για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τους ανθρώπους που επέλεξαν τον δρόμο της ζωής τους να τον διαβούν μέσα στο πλαίσιο το γάμου, της απόκτησης παιδιών, της οικογένειας. Είναι σπουδαίο να προσπαθείς να διαπλάσεις παιδιά σε αυριανούς υπεύθυνους και ολοκληρωμένους πολίτες. Και σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι που βρήκαν την ευτυχία με αυτό τον τρόπο, αλλά παραμένουν μία ισχνή μειοψηφία.
Δε δέχομαι όμως και τον κοινωνικό ρατσισμό, τον στιγματισμό περί ατεκνίας, την αξιολόγηση των ανθρώπων ως χρήσιμων και άξιων από το αν ικανοποιούν τα κοινωνικά στάνταρτς της αναπαραγωγής. Λες και αν κάποιος δε γονιμοποιήσει τα θεόσταλτα γονίδια ή ωάριά του, θα στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Λες και μόνο με έναν δρόμο ένας άνθρωπος αποκτά ευτυχία.
Ο γάμος είναι μία συνθήκη κοινωνική, άλλοτε είναι επιλογή, άλλοτε όμως και επιβολή.
Και το ειρωνικό, είναι πως αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν κατακρίνουν ποτέ κανέναν για τη ζωή του, δε θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν τον τρόπο ζωής τους. Οι μόνοι που ερεθίζονται είναι, συνήθως, εκείνοι που ακολουθούν τα πατροπαράδοτα; Μήπως αυτό τους ενοχλεί πραγματικά και δεν αντέχουν στη σκέψη πως κάποιος μπορεί να ζει τη δική του ελεύθερη πορεία μέσα στον όμοιο όχλο;
Ας αποχαιρετήσουμε μία πραγματικά σπουδαία γυναίκα, η οποία αν άκουγε όλα αυτά τα σχόλια, πιθανώς να αναφωνούσε τη θρυλική ατάκα της ηρωίδας της: «Χριστέ μου, τι ντεκαντάνς».
