Ακούμε πολλούς και πολλές γύρω μας να συζητούν καθημερινά και αδιαλείπτως για τον εαυτό τους και το πόσα κατάφεραν ή κοντεύουν να καταφέρουν ή ακόμη και για καταστάσεις που δεν αντιμετώπισαν ποτέ απλά κάπου το είδαν, κάπου το άκουσαν και το έκαναν κτήμα τους. Εδώ έρχεται η σκέψη, πόσο άραγε κοστίζει ένα «εγώ»; Πόσο άραγε κοστίζει ένα «εμείς»; Γιατί το πρώτο είναι αδιαμφισβήτητα ακριβότερο του δευτέρου;
Πλέον, η κοινωνία έχει μία δομή κατά την οποία ο ισχυρότερος επιβιώνει, αυτός που αντέχει στη σκληρή καθημερινότητα θα είναι και ο νικητής. Μία κοινωνία λάθος δομημένη, μία κοινωνία με έλλειψη βασικών αρχών και ηθών, μια κοινωνία απολύτως σκοταδιστική και γεμάτη από κρυφά μηνύματα στο υποσυνείδητο. Αναρωτήθηκε κανείς σας κάποια στιγμή τι μπορεί να φταίει; Γιατί όλοι μιλάνε για δικαιοσύνη, ηθική κ.α. αλλά απέχουν από αυτά;
Εδώ έρχεται να κολλήσει η θεωρία του Δαρβίνου, μία θεωρία που δεν είναι αποδεκτή από πολλούς, μια θεωρία που μιλά για την επικράτηση του ισχυρότερου, για έναν οργανισμό που θα προσαρμοστεί γρηγορότερα από τους υπολοίπους με αποτέλεσμα να επικρατήσει στη «γη», στη κοινωνία μας.
Καθένας μας είναι αφοσιωμένος στο πώς θα προσαρμόσει το εγώ του μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, σε ένα κουτί τρέλας, ένα κλουβί γεμάτο με άγχος και πίεση για να αντέξεις άλλη μία μέρα, να «φας» ακόμη έναν συνάνθρωπό σου ώστε να έχεις μικρότερο ανταγωνισμό. Έτσι κάπως συμβαίνει και ξεχνάς το εμείς, ξεχνάς ότι πρέπει να συνυπάρχεις αρμονικά και ειρηνικά με τους ανθρώπους που «τρέχουν» γύρω σου. Άλλωστε και αυτοί είναι άνθρωποι που παλεύουν για τον εαυτό τους, άνθρωποι που νιώθουν, όμως λειτουργούν μηχανικά. Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η επιβίωση αν όλοι μας συνεργαζόμασταν με τον άνθρωπο αριστερά μας, δεξιά μας, με τον ευρύτερο κύκλο επαφών μας; Πόσο καλύτεροι θα ήμασταν; Ποιος θα μπορούσε να αφήσει κάποιον να συγκρουστεί με τα προβλήματά του όταν ισχύει το ένας για όλους και όλοι για έναν; Η επιβίωση θα ήταν απλά μία διαβίωση, μια απλή καθημερινότητα που το «εμείς» θα είχε το τριπλάσιο βάρος του «εγώ».
Μάλλον θα πρέπει να αναλογιστούμε πολλά, ειδικότερα στους καιρούς που ζούμε, καιροί που θα έπρεπε να είμαστε ένα και όχι πολλά σώματα σε ξεχωριστά στρατόπεδα. Περάσαμε, περνάμε και θα περνάμε δύσκολες εποχές όσο είμαστε διασκορπισμένοι και αντίπαλοι, δεν οδηγεί κάπου. Ας πράξει καθένας κατά το δοκούν..
