Μία μόνο βόλτα έφτασε για να με πείσει, πως η ζωή ποτέ δεν είναι δρόμος μονής κυκλοφορίας.
Δεν θα σου πω τι συνέβη εκεί, απλώς θα σου πω ότι ορισμένες επιλογές καθορίζουν εμάς και την πορεία μας στην ζωή. Άλλες ολοκληρωτικά και άλλες μερικά, πάντα όμως οι επιλογές σου θα είναι αυτές οι λευκές ευθείες γραμμές που θα είναι εκεί για να σου θυμίζουν σε ποιο ρεύμα οφείλεις να βρίσκεσαι.
Η ζωή σίγουρα είναι όπως ένας δρόμος -γεμάτη ανηφόρες, κατηφόρες, λακκούβες και προσπεράσεις που στο τέλος μπορεί και να σου κοστίσουν- κι αυτό, αν έχεις ζήσει, θα το’ χεις καταλάβει σίγουρα. Το ειρωνικό όμως του θέματος είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, είτε με γραπτούς κανόνες, είτε χωρίς, πάντα θα υπάρχουν οι παραβάτες. Αυτοί που μπαίνουν στο δικό σου ρεύμα, αντίθετα, με το έτσι θέλω. Χωρίς καν να τους νοιάζει η δικιά σου πορεία. Τι γίνεται όμως αν δεν άξιζες να βρίσκεσαι εκεί;
Τι θα γινόταν αν όλα ήταν ένας μονόδρομος;
Δεν θα ήταν όλα πιο ασφαλή; Να βαδίζεις στην πορεία σου και να μην υπάρχει το περιθώριο να πας προς τα πίσω, ή να λοξοδρομήσεις. Δεν θα φοβόσουν ότι κάποιος θα έρθει και θα σε παρασύρει στην αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που θες να πας. Ιδανικό, αλλά καθόλου πρακτικό, γιατί θα χρειαζόσουν ίσως και τον τριπλάσιο χρόνο για να διανύσεις την ίδια απόσταση.
Λένε ότι η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσεις, αλλά ίσως αυτό και να’ ναι η σωτηρία μας. Φαντάσου έναν κόσμο που δεν θα είχες καμία ευθύνη για τις πράξεις σου. Φαντάσου έναν κόσμο που δεν θα ήταν επιλογή σου, το ποια πορεία θα επιλέξεις να ακολουθήσεις. Έναν κόσμο που το να προσπεράσεις ένα άτομο στον δρόμο σου, δεν θα εμπεριείχε ρίσκο. Πώς θα μάθαινες να προσέχεις; Πώς θα μάθαινες ότι οριμένες φορές, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να περιμένεις. Πώς θα μάθαινες ότι, η φυγή δεν είναι πάντα η λύση;
