Όταν δεν έχεις άλλη επιλογή από το να «είσαι καλά» και να πετύχεις. Μήπως το motivation μας κάνει κακό; Τον τελευταίο καιρό στα κοινωνικά δίκτυα κυριαρχεί η μόδα της προτροπής. Ένα κίνημα. Σκοπός του είναι η ενθάρρυνση μέσα από ομιλίες παρακίνησης, βασιζόμενο στην θετική ψυχολογία. Podcast, video, άρθρα, και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για ένα boost-αρισμα, ώστε να κάνεις εκείνο το επόμενο βήμα, να ανοίξεις εκείνη την επιχείρηση, να βάλεις στόχους και να πετύχεις.
Μέσα από τρόπους και συμβουλές, θα λέγαμε ότι είναι αυτό που χρειάζεται ο καθένας ώστε να πάρει δύναμη ή μήπως όχι; Πότε αυτή η δύναμη περνάει το όριο και γίνεται βάρος; Πόσο εύκολο είναι άραγε με αυτές τις συμβουλές να «πιάσουν τόπο» από κάποιον που μιλάει στον γενικό πληθυσμό με γενικές προτροπές; Ξεπερνιέται έτσι ο φόβος της αποτυχίας που είναι ίσως και το μοναδικό εμπόδιο στο να πετύχουμε; Και γιατί δεν έχουμε την επιλογή του να μην είμαστε καλά, να αποτύχουμε, να πέσουμε;
Φόβος αποτυχίας: Ο φόβος κάποιου να αποτύχει τον κρατάει εγκλωβισμένο στο άγχος ότι θα αποτύχει.
Η θετική ψυχολογία: Όντως, η θετική ψυχολογία είναι σημαντική για την συναισθηματική μας σταθερά.
Η εποχή που ζούμε είναι ακραία ιδιαίτερη και καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολλά προβλήματα. Ζούμε με άγχος, φοβίες, θλίψη. Σαφέστατα χρειαζόμαστε ένα χτύπημα στην πλάτη και ένα «θα μπορούσες!». Όμως, υπάρχουν άτομα εκεί έξω που δεν περνάνε απλά μια άσχημη φάση, που έχουν χάσει το κουράγιο και την ελπίδα τους. Υπάρχουν άνθρωποι που νοσούν ψυχικά, που αυτό το «πρέπει» τους προκαλεί άγχος καθώς και βάρος και ύστερα, προκαλεί αίσθημα αποτυχίας βασιζόμενοι στο ότι εφόσον φαίνεται εύκολο το να πετύχω γιατί δεν μπορώ; Μήπως είναι ανικανότητα; Φταίω εγώ; Είμαι άχρηστος; Έκανα ό,τι διάβασα/άκουσα. Γιατί δεν μπορώ;
Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα, έχουμε δικαίωμα να μην είμαστε καλά, να φοβόμαστε, να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, να είμαστε «βολεμένοι» σε δουλειά 9-5. Δεν ζούμε όλοι μίζερα, και άσχημα με την σιγουριά του σταθερού. Για ορισμένους είναι αρκετό το ότι καλό θα είναι να πετάμε κάθε φορά έως εκεί που μπορούμε. Και κάθε μέρα λίγο πιο μακριά.
Μπορούμε να κάνουμε όνειρα τα οποία μπορούμε να τα πετύχουμε επειδή θα βρούμε μόνοι μας τον τρόπο. Επειδή τα «βάλαμε κάτω», μετρήσαμε τα υπέρ και τα κατά πριν από την απόφαση. Δεν χρειάζομαι την παρακίνηση; Σαφέστατα την χρειαζόμαστε. Αλλά μέχρι ένα σημείο. Πριν γίνει πίεση και μόνη επιλογή. Υπάρχουν τρανά παράδειγμα επιτυχημένων ανθρώπων που ξεκίνησαν από το μηδέν από μια ενθάρρυνση. Σίγουρα, δεν θα μας βλάψει μια τέτοια ομιλία απλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η παρακίνηση δεν είναι διαταγή, είναι (απλά) μια εναλλακτική επιλογή.