Αχ, και αυτή τη χρονιά θα ζήσουμε για ακόμα μία φορά αυτό το υπέροχο γεγονός της Ελληνικής πραγματικότητας που λέγεται «οικογενειακό τραπέζι».
Θα καθίσουμε όλοι μαζί, η νεότερη γενιά με την παλαιότερη, δύο κόσμοι από διαφορετικούς πλανήτες και με διαφορετικές συχνότητες. Δε σου έλειψε, ειλικρινά, εκείνο το παράξενο βλέμμα των συγγενών; Το επικριτικό τους ύφος το οποίο καμουφλάρεται ως αγάπη και ενδιαφέρον; Ανάμεσα στο χοιρινό, τις πατάτες, το κρασί και τις σαλάτες, κρύβεται μία υπόγεια κόντρα και ακατανίκητη περιέργεια.
«Την είδες την κόρη της γειτόνισσας, έκανε παιδάκι. Εσύ τι περιμένεις;»
«Ο διπλανός πήρε προαγωγή και θα πάει στο εξωτερικό. Εσύ πόσα βγάζεις στη δουλειά σου;»
«Αχ, να σας πω τα καινούργια για τη γειτόνισσα την ανεπρόκοπη».
«Ο ξάδελφος πέρασε φέτος στη Νομική. Εσύ πού πέρασες, θα ξαναδώσεις;»
Το έχει αυτό η Ελληνική κοινωνία. Να συγχέει το ενδιαφέρον με την περιέργεια, την επέμβαση με τη διακριτικότητα, την αγάπη με τη συνεξάρτηση.
Ναι, αυτές οι κοινωνικές συμβάσεις μας ανάγκασαν να στενεύουμε προκειμένου να χωρέσουμε σε οικογενειακές συρράξεις, να βαριανασαίνουμε ώστε να μην δείξουμε τα νεύρα μας, να υπομένουμε δίχως να απολογούμαστε υπέρ του εαυτού μας.
Υπομονή, ένα τραπέζι είναι (για τις οικογένειες που θα τηρήσουν το συγκεκριμένο έθιμο και δε θα επιλέξουν να γιορτάσουν με φίλους ή άλλα αγαπημένα πρόσωπα). Οι άλλοι άνθρωποι συνηθίζουν, πολλές φορές, να κάνουν προβολή επάνω μας των δικών τους πεποιθήσεων. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να φέρουμε τη σαλάτα καπέλο στο κεφάλι του ενοχλητικού θείου, αλλά να μείνουμε όσο το δυνατόν ανεπηρέαστοι από τη δική του κριτική ή παρέμβαση.
Είναι εντάξει να μη θέλουμε να απαντήσουμε σε μία ερώτηση που παραβιάζει τα προσωπικά μας όρια, είναι εντάξει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας ανεπηρέαστη. Η χαρά για το ότι μπορεί να δούμε πρόσωπα της οικογένειας τα οποία μας είναι αγαπητά, μπορεί να επισκιάσει όλη αυτή την τοξικότητα η οποία κρύβεται επιδέξια πίσω από την εικόνα της «οικογενειακής αγάπης».
Υπομονή… ένα οικογενειακό τραπέζι είναι, θα περάσει!
