Πολλές φορές στη ζωή μας πιάνουμε τον εαυτό μας να σκεφτόμαστε τι πραγματικά αξίζουμε εμείς, οι άνθρωποι του κύκλου μας ή ακόμη και άγνωστοι σε εμάς, ενώ κάποιες άλλες φορές προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποια είναι η αξία της ζωής μας και των πεπραγμένων μας. Ας δούμε λοιπόν ένα παράδειγμα από το οποίο θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την αληθινή μας αξία.
Κάποτε, όταν ακόμη υπήρχαν πολλά βασίλεια στον κόσμο, ένας βασιλιάς σε μία μεγάλη πόλη της Περσίας ήθελε να αγοράσει ένα χαλί για να το βάλει στην είσοδο του παλατιού του με σκοπό να το θαυμάζει ο κόσμος για την ομορφιά του και παράλληλα να τον αναδεικνύει και να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο πληθυσμό του βασιλείου του.
Χωρίς να έχει άλλη λύση, αποφάσισε να στείλει τους υπηκόους του στους κατασκευαστές χαλιών ολόκληρης της Περσίας και τους έδωσε διορία 6 μήνες και άφθονο χρήμα για την κάλυψη των αναγκών, ώστε να του υφαίνουν το πιο όμορφο χαλί και να το παραδώσουν στο βασίλειό του μέχρι την ημερομηνία που θα τους ανακοινώνονταν στο μεσοδιάστημα. Οι υπήκοοι γύρισαν μετά από περίπου μία εβδομάδα στο παλάτι, ανακοίνωσαν τα καθ’ έκαστα στον άρχοντά τους, οι αρμόδιοι δέχθηκαν και ήδη ξεκίνησαν τις διαδικασίες.
Ο βασιλιάς πλέον δεν είχε άλλη επιλογή από το να περιμένει μέχρι το πέρας του μισού έτους για να δει τα αποτελέσματα της διαταγής του. Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε ήδη στους 3 μήνες, δηλ. στα μισά της δοθείσης διορίας. Τότε οι υπήκοοι έφυγαν ξανά από το παλάτι και κατευθύνθηκαν πάλι προς τους κλωστοϋφαντουργούς για να επιτελέσουν το έργο τους, δηλαδή να κοιτάξουν την όποια πρόοδο έχει επιτευχθεί αλλά και να ανακοινώσουν την ημερομηνία παρουσίασης των χαλιών στον βασιλιά. Δεν πέρασαν 10 ημέρες και οι υπήκοοι ήταν ξανά πίσω διαβεβαιώνοντας τον βασιλιά πως όλα κυλούν ομαλά και τα χαλιά θα είναι έτοιμα την ημερομηνία που όρισε. Μόνο ένα περίεργο συμβάν παρατήρησαν, αλλά προτίμησαν να μην αναφερθεί και εκνευριστεί ο βασιλιάς.
Πέρασε ο καιρός και έφτασε η εβδομάδα παρουσίασης χαλιών στο βασίλειο. Όπως ήταν αναμενόμενο, θα γινόταν μεγάλη γιορτή οπότε ο έκτος και τελευταίος μήνας για τους κλωστοϋφαντουργούς ήταν μήνας σκληρής ετοιμασίας για τους υπηκόους στο παλάτι. Ενώ λοιπόν είναι όλα έτοιμα στο παλάτι, δουλειές που αφορούσαν κυρίως αποστολή προσκλητηρίων σε πολίτες, ετοιμασία γιορτινών τραπεζιών για τους καλεσμένους και ειδικού τραπεζιού για όσους εργάστηκαν προκειμένου να ετοιμαστούν τα χαλιά, φωτισμοί και στολισμοί κάθε γωνίας του παλατιού, ο βασιλιάς κηρύσσει την επίσημη έναρξη της εορτής.
Η αγωνία του βασιλιά ήταν μεγάλη και γι’ αυτό αποφάσισε να δει πρώτα τους γνωστούς κλωστοϋφαντουργούς της περιοχής, καθώς θεώρησε πως θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα. Παρουσίασαν λοιπόν όλοι οι γνωστοί τού είδους εκείνης της περιοχής κι έπειτα η τελετή διακόπηκε για να γευματίσουν όλοι μαζί. Συζητήθηκε ο τρόπος που δημιουργήθηκαν τα χαλιά, ποιες κλωστές χρησιμοποιήθηκαν, ποιες μηχανές και άλλα σχετικά. Η παρουσίαση συνεχίστηκε αργότερα με τα υπόλοιπα χαλιά.
Οι μέρες περνούσαν στους ίδιους ρυθμούς μέχρι και την 6η ημέρα, όταν τελείωσε η παρουσίαση. Επομένως, περίμεναν όλοι την 7η ημέρα για να ανακοινωθεί το αποτέλεσμα. Ο βασιλιάς λοιπόν, μην έχοντας άλλη επιλογή, διαλέγει το καλύτερο χαλί και το τοποθετεί στην είσοδο του παλατιού του, αποχαιρετάει τους κλωστοϋφαντουργούς και ως ανάμνηση τούς χαρίζει ένα αγαλματίδιο και κάποια χρυσά νομίσματα ώστε να τους ευχαριστήσει για τον κόπο που κατέβαλλαν.
Οι πρώτες μέρες ήταν ξεχωριστές, καθώς ο διάδρομος διακοσμήθηκε με το χαλί που είχε ποικίλα χρώματα και το σχέδιο πάνω του απεικόνιζε τη δομή του βασιλείου. Όλοι πήγαιναν να το θαυμάσουν και να το δουν. Κάποιοι μάλιστα περπατούσαν πάνω σε αυτό για να νιώσουν την υφή του. Ο δημιουργός του ήταν αρκετά χαρούμενος που κέρδισε τον διαγωνισμό και αποφάσισε να συνεχίσει το έργο του παρόλη την ηλικία του. Ήταν ήδη 68 ετών.
Οι μέρες και οι μήνες περνούσαν και το χαλί ήταν ακόμη εκεί. Πλέον δεν πήγαιναν τόσοι άνθρωποι για να το δουν. Αντίθετα, περπατούσαν πάνω του σαν να είναι κάτι φυσιολογικό πλέον. Τους έγινε συνήθεια η ύπαρξή του. Ο βασιλιάς στεναχωριόταν και προς στιγμή σκέφτηκε να καλέσει τον δημιουργό του και να συζητήσει μαζί του για την όλη συμπεριφορά των πολιτών του προς το χαλί. Η κατάσταση δεν άλλαξε και τότε ο βασιλιάς διέταξε 2 υπηκόους να του φέρουν μπροστά του τον δημιουργό. Όντας ήδη 70 ετών εκείνος και χωρίς να έχει κάτι να χάσει, δεν αντιστέκεται. Φτάνει μπροστά στον βασιλιά και ακολουθεί η εξής συζήτηση:
όπου Β, ο Βασιλιάς και όπου Κ ο κλωστοϋφαντουργός.
-Β: Γιατί το χαλί που διάλεξα ανάμεσα στα εκατοντάδες πλέον δεν έχει την προσοχή όλων; Τι έκανες στο χαλί και πλέον δεν έχει νόημα η ύπαρξή του;
-Κ: Τίποτα άρχοντά μου! Το χαλί ήταν το καλύτερο που μπορούσα να φτιάξω.
-Β: Τότε, πώς εξηγείς την κατάστασή του τώρα; Όλοι το πατούν, το λερώνουν και κανένας δεν το θαυμάζει.
-Κ: Η αξία του χαλιού δίνεται από εμάς, βασιλιά μου. Κανένας δεν μπορεί να μας πει τι πραγματικά αξίζει ένα χαλί. Στην αρχή όλα σας φαίνονταν ωραία, μα πλέον το λερώσατε και δεν σας συγκινεί η ομορφιά του.
Εάν βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του χαλιού, θα καταλάβετε!
Η αξία μας δεν προσδιορίζεται από κανέναν. Όλοι έχουν διαφορετική οπτική για το άτομό μας και όσο μας πατάνε τόσο λιγότεροι μάς θαυμάζουν, γιατί περνάμε από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Ήρθε η ώρα να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να γίνει χαλί για κανέναν «βασιλιά» και να προσδιορίσουμε οι ίδιοι το τι πραγματικά αξίζουμε, γιατί εμείς και μόνο εμείς γνωρίζουμε τόσο καλά τον εαυτό μας, ώστε να κρίνουμε αντικειμενικά.
