Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα πρόσφατα σε ένα site ανδρικού, lifestyle περιεχομένου, ένα άρθρο – αφιέρωμα σε μία νέα Dating App εφαρμογή που έρχεται, για να βγάλει εκτός ανταγωνισμού τη δημοφιλή εφαρμογή Tinder. Το όνομα αυτής: Lovina App. Η εν λόγω ρωσικής καταγωγής εφαρμογή επιτρέπει στους χρήστες της μια ολιγόλεπτη συνομιλία μέσω κάμερας σε περίπτωση “ταιριάσματος”.
Έτσι, οι χρήστες μπορούν πρώτα να ελέγξουν – να πάρουν μια μυρωδιά βρε αδερφέ – για το αν το προφίλ με το οποίο μόλις ταίριαξαν ανήκει στον ίδιο άνθρωπο που δείχνει η φωτογραφία και δεύτερον, να πάρουν μια πρώτη γεύση για το τι “καπνό φουμάρει” ο άνθρωπος στην απέναντι πλευρά. Αυτή η πρωτοπορία, λοιπόν, ευελπιστεί στο να κερδίσει την μερίδα του λέοντος από τον κουβά των περίπου 50 (!) εκατομμυρίων χρηστών του Tinder.
Η απορία που γεννά αυτή η είδηση είναι η εξής απλή: ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ; Από πότε γίναμε τόσο τρομακτικοί, που έχουμε διαγράψει σε μεγάλο βαθμό την πιθανότητα άνθρωπος να πλησιάζει άνθρωπο; Γιατί η όποια κοινωνικοποίηση να γίνεται αποκλειστικά μόνο μέσα από μία οθόνη; Γιατί τέτοιες εφαρμογές να έχουν τόσο μεγάλη απήχηση και, σε τελική ανάλυση, πώς είναι δυνατό να έχουμε γίνει τόσο ρηχοί, που είναι δυνατό ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής να βρίσκει το άλλο μας μισό;
Η ευκολία που αποζητάμε, λίγο ή πολύ όλοι μας, λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι ένα βασικό κίνητρο, αλλά γιατί να είμαστε τόσο νωθροί, που να μην αποζητάμε πλέον τον ενθουσιασμό, την αδρεναλίνη, την περιέργεια και άλλα τόσα συναισθήματα που μας θυμίζουν ότι είμαστε ζωντανοί; Αλλά η ευκολία δεν αποτελεί πάντα την δικαιολογία, για να έχουμε την ζωή μας σε ένα ατέρμονο safe mode. Η επιλογή συντρόφου μέσα από μια τέτοια εφαρμογή καταργεί κάθε ίχνος ανθρώπινης διαδραστικότητας. Πού πήγε το πρώτο ραντεβού και μαζί όλα όσα αυτό επιφέρει; Γιατί να κρίνουμε τόσο επιφανειακά έναν άλλο άνθρωπο και γιατί να να μην καταλαβαίνουμε ότι αυτή η στρατηγική προσβάλλει εμάς τους ίδιους σε τελική ανάλυση;
Ας απορρίψουμε τον άλλο – καμία αντίρρηση – αλλά για τους σωστούς λόγους. Ας μην ταιριάξουμε για ιδεολογικούς, για πνευματικούς λόγους, για το ποια ομάδα υποστηρίζουμε ή για το ποιο φαγητό μας αρέσει, αλλά ας έχουμε λόγο, για να δηλώσουμε “Δεν ταιριάζουμε τελικά». Μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία και μια τρίλεπτη συνέντευξη δεν είναι δυνατό να παρουσιάσει στον απέναντι τι είμαστε πραγματικά σαν άνθρωποι. Ποια είναι τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα μας. Τι μας αρέσει και τι όχι. Αυτός ο τρόπος γνωριμίας θέλει χρόνο, επιμονή και διάθεση προκειμένου να φτάσουμε σε αυτό που θεωρούμε ιδανικό για εμάς.
Ο αυτοσεβασμός που οφείλουμε να έχουμε, δυστυχώς τείνει να εκλείψει εντελώς. Περιορίζουμε τα γούστα μας σε δύο μόνο ταχύτητες: Ναι και Όχι. Δεν φιλτράρουμε τίποτα, δεν κρίνουμε τίποτα και η σκέψη μας δεν έχει κανένα βάθος. Μαζί με αυτά μουδιάζει και η ικανότητα να καταλαβαίνουμε τι είναι καλό για εμάς και τι όχι. Έχουμε αφοσιωθεί τόσο στην ψηφιακή εικόνα μας που η πραγματική μας ζωή απλώς περνά και χάνεται. Και μαζί με αυτή περνούν οι ευκαιρίες για συζήτηση, φλερτ και άλλα τόσα όμορφα ερεθίσματα της καθημερινότητας. Κοιτάμε μια οθόνη ενώ το άλλο μας μισό, ένας νέος φίλος ή μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, τόσοι όμορφοι άνθρωποι, μόλις πέρασαν από δίπλα μας. Οφείλουμε σε εμάς να είμαστε πολύ πιο πολύπλοκοι από ένα υπολογιστικό αλγόριθμο. Η ζωή είναι εκεί έξω και περιμένει. Έτσι ήταν πάντα. Τόσο απλά. Ας μιλήσουμε στον διπλανό μας. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
