Περίπου ένα χρόνο μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου περί κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, σκηνικά βίας, επιθέσεις και προπηλακισμοί κατά των πρυτανικών αρχών λαμβάνουν χώρα σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Πιο συγκεκριμένα, στις αρχές του περασμένου μήνα, ομάδα κουκουλοφόρων εισέβαλε στο γραφείο του πρύτανη του ΕΜΠ προκαλώντας διάφορες φθορές στον χώρο. Λίγες μέρες αργότερα, έγινε καταδρομική επίθεση στον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ), κατά την οποία οι δράστες προπηλάκισαν τον κ.Μπουραντώνη και προέβησαν σε βανδαλισμούς των γραφείων της πρυτανείας. Το γεγονός αυτό αναστάτωσε το πανελλήνιο και ήγειρε «θύελλα» αντιδράσεων τόσο από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας (καθηγητές-φοιτητές), όσο και από πρόσωπα της δικαστικής και πολιτικής διοίκησης της χώρας. Οι αντιδράσεις κορυφώθηκαν με τη δημοσίευση της φωτογραφίας στην οποία φαίνεται ο πρύτανης περικυκλωμένος από τους εισβολείς που του περνούν στο λαιμό μία ταμπέλα που αναγράφει: «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις».
Οι δράστες, όπως αναφέρουν με επίσημη ανακοίνωση σε αντιεξουσιαστική ιστοσελίδα, επέλεξαν τη στοχοποίηση του νυν πρύτανη του ΟΠΑ διότι θεωρείται συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού του εν λόγω πανεπιστημίου. Η επίθεση αυτή αποτέλεσε μία συμβολική κίνηση προς αντίποινα για την εκκένωση διάφορων χώρων που τελούσαν υπό κατάληψη (π.χ. «εκκένωση κατάληψης Terra Incognita και Rosa Nera»). Ταυτόχρονα, η ομάδα των αναρχικών -στηριζόμενη στην ιστορικότητα και την οικουμενικότητα μιας τέτοιας πρακτικής- στόχευε στη γελοιοποίηση ενός ανθρώπου με θεσμικό ρόλο, γεγονός που θα αποτελούσε ένα ηχηρό μήνυμα κατά της εξουσίας και της καταπίεσης που εκείνη ασκεί στα άτομα που δε διαθέτουν κάποιο (πάσης φύσεως) αξίωμα.
Το περιστατικό αυτό, λοιπόν, αποτέλεσε την αφορμή για να θίξω -έστω και ακροθιγώς- το ζήτημα της βίας στα πανεπιστήμια. Δύο λέξεις, δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Το πανεπιστήμιο απαρτίζει το προπύργιο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, της ελεύθερης έκφρασης και του σεβασμού στη διαφορετική άποψη. Κάθε μορφή βίας εντός του πανεπιστημιακού χώρου καταπατά στοιχειώδη δικαιώματα καθηγητών και σπουδαστών, αντίκειται στην έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ανεμπόδιστης επιστημονικής αναζήτησης, δημιουργεί ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας, σπιλώνει το όνομα και τη φήμη των πανεπιστημίων και, φυσικά, δε συνάδει με το σκοπό των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πόσο οξύμωρα (και συγχρόνως λυπηρά) είναι τα περιστατικά βίας -που, αναντίρρητα, καταδεικνύουν την κοινωνική παθογένεια του σήμερα- στα πανεπιστήμια (που επιδιώκουν την άρτια επιστημονική κατάρτιση και την πνευματική καλλιέργεια των φοιτητών); Μήπως θα συνεχιστεί ένας φαύλος κύκλος βίας;
Από την Έλενα Πολυδώρου
Εικόνα: Tilemahos Efthimiadis – Flickr
