Το παγκάκι…

Αρκετά χρόνια πριν, σε μια εφηβεία γεμάτη περιπέτειες. Μια εφηβεία που χαρακτηριζόταν από πολλές σκέψεις αλλά και πολλές δυνατές στιγμές. Συναισθηματικά φορτισμένα παιδιά γεμάτα όνειρα, πάθος, δύναμη και θέληση να κατακτήσουν το κόσμο.

Ο κόσμος δεν κατακτήθηκε από κανέναν χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου. Κάπως έτσι ξεκινούν και οι πρώτοι έρωτες, έρωτες που σημαδεύουν τα μετέπειτα χρόνια της ζωής μας. Τότε, που οι στιγμές με το ταίρι μας ήταν αγνές, ανθρώπινες και γεμάτες συναισθήματα. Οι στιγμές αυτές που πλέον δε μπορεί να ζήσει ένας ενήλικας…

Θυμάμαι ακόμη τα παγκάκια… Ήταν τα μέρη συνάντησης των περισσοτέρων από εμάς… Χαραγμένα πάνω τους τόσα λόγια, λόγια που κρύβουν συναισθήματα για συνανθρώπους μας. Λόγια που η βροχή και ο χρόνος δεν τα έσβησε από κάθε γωνιά του. Αρχικά ονομάτων και υποσχέσεις αιώνιας αγάπης ήταν τα χαραγμένα γράμματα που έβλεπε κανείς όταν καθόταν στο παγκάκι. Το βράδυ έφεγγαν, όχι από κάποιο φως, αλλά από συναισθήματα. Βρίσκονταν δύο άνθρωποι, ήταν αγκαλιά και έδινε ο ένας στον άλλον τον εαυτό του.

Το πρωί και κάθε πρωί όποιος περαστικός έβλεπε αυτά που έγραφε το παγκάκι τού ήταν αδιάφορα. Ίσως γιατί δεν τα έζησε αυτός, ίσως γιατί η μαγεία υπάρχει πάντα μεταξύ των δύο ανθρώπων που γίνονταν ένα… Θυμάμαι τα λόγια ενός πιτσιρικά όταν είδε χαραγμένα κάτι ονόματα. Σκέφτηκε αμέσως την κοπέλα του και χαμογέλασε. Δεν ήταν μαζί της τότε. Απλώς, τη θυμήθηκε και όλες οι όμορφες στιγμές μένουν στο υποσυνείδητο.

Δε θα ξεχάσω τα λόγια κάποιας κοπέλας όταν είδε γραμμένο κάτι για τη φιλία. Αμέσως είπε στη παρέα της πως θα ήθελε να χαράξουν τα αρχικά τους και να ορκιστούν παντοτινή αγάπη ο ένας για τον άλλον. Παρέες που ακόμη κρατήθηκαν παρά τα χρόνια που περνούν και φθείρουν τη ψυχή των ανθρώπων.

Τα χρόνια περνάνε και εμείς ξεχνάμε τι έχουμε υποσχεθεί σε ανθρώπους. Λόγια που τα παίρνει ο αέρας, λόγια που δεν είχαν τη βαρύτητα που έπρεπε ώστε να σταθούν εκεί για πάντα. Έμειναν όλα χαραγμένα σε ένα κομμάτι ξύλο. Τουλάχιστον έτσι το βλέπουν αρκετοί. Για κάποιους άλλους πάλι είναι ένα κομμάτι της ψυχής τους, καθώς πάνω σε αυτό κύλησαν δάκρυα και έγινε η κατάθεση των συναισθημάτων τους.

Κάθε γράμμα που είναι χαραγμένο πάνω στο παγκάκι έχει την ιστορία του. Έχετε σκεφτεί άραγε πόσες ιστορίες έχουν ειπωθεί; Πόσες από αυτές είναι ακόμη ενεργές και πόσες δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου;

Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου

Ονομάζομαι Γρηγοριάδης Αντώνιος και κατάγομαι από τη πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Είμαι τελειόφοιτος του πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο τμήμα λογιστικής και χρηματοοικονομικής. Στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να αρθρογραφώ και να τρέχω/περπατάω. Είναι δύο πράγματα που ηρεμούν την ψυχή και το μυαλό. Σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα! Με αγάπη, Ο αρθρογράφος σας