Ακούμε διαρκώς για το πόσο μεγάλο κακό είναι για τη χώρα μας η υπογεννητικότητα. Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει το εθνικό κομμάτι μίας χώρας και οι δυνατότητες παραγωγής της, όταν ο πολιτισμός της εξαιτίας της έλλειψης ανθρώπων, δεν μπορεί να μεταφερθεί από τη μία γενιά στην άλλη.
Η ασθενής πολιτική βούληση και οι οικονομικές δυσκολίες με την αύξηση του κόστους των βασικών ειδών για την ανθρώπινη ζωή και των ενοικίων, οδηγεί πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι επιθυμούν οικογένεια, στο να αναβάλλουν την απόκτηση απογόνων.
Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα όμως: η υπογεννητικότητα είναι αποκλειστικά κάτι κακό;
Σίγουρα, τη διαφορά κάνει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Αν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, της οποίας η υπογεννητικότητα αποτελεί ένα μείζον θέμα που απαιτεί επίλυσης, τότε δε θα συνέφερε το να προσπαθούμε να αναλύσουμε τα θετικά στοιχεία της υπογεννητικότητας. Όμως, αν αναφερόμασταν για τον υπερπληθυσμό του πλανήτη, της Ινδίας ή της Κίνας, τότε η μείωση του πληθυσμού θα μπορούσε να φαντάζει ως μία ιδανική λύση.
Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος και το είδος του βρίσκεται σε άνθιση στον πλανήτη Γη. Τα βασικά αγαθά για τη ζωή εξαντλούνται αμέσως μετά τη διαδικασία παραγωγής τους, οι βασικές ανάγκες όλων των ανθρώπων δυσκολεύονται να καλυφθούν, ενώ ο πλανήτης «βουλιάζει» προσπαθώντας να παράγει και να δημιουργήσει.
Όλα αυτά, σημαίνει πως ο πλανήτης δεν αντέχει αυτή την υπερβολική ύπαρξή μας. Ότι θα έπρεπε, με κάποιο τρόπο, να υπάρξει ένα μέτρο στη γέννηση των ανθρώπων, ειδικότερα σε χώρες όπου η υπερβολική αύξηση του πληθυσμού δημιουργεί έλλειψη τροφής, πόσιμου νερού, κάλυψης βασικών αναγκών.
Δεν είναι κακό να γράψω πως η υπεργεννητικότητα συναντάται, κυρίως, σε υποανάπτυκτες χώρες, στις οποίες οι γεννήσεις αντιμετωπίζονται ως ένα μοιρολατρικό γεγονός ή πραγματοποιείται με ωφελιμιστικά κίνητρα, καθώς όσο περισσότερα παιδιά υπάρχουν σε μία οικογένεια θα δίνουν στην ίδια τη δυνατότητα για περισσότερα εργατικά χέρια.
Η πραγματικότητα είναι επίσης, πως υπάρχουν πολλά είδη προς εξαφάνιση, για τα οποία πρέπει και επιβάλλεται να εξασφαλιστεί με κάποιο τρόπο η παραγωγή τους. Και σε αυτά δεν ανήκει ο άνθρωπος.
Η γέννηση ενός παιδιού πρέπει να συνοδεύεται από ωριμότητα, ικανότητα στην κάλυψη των βασικών υλικών και συναισθηματικών αναγκών, όχι από έλλειψη ευθύνης ή άγνοια του πραγματικού νοήματος για το πόσο σοβαρή απόφαση είναι αυτή. Τόσο η υπογεννητικότητα και η υπεργεννητικότητα, αποτελούν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, για τα οποία απαιτείται πολιτική δραστηριοποίηση και λήψη σοβαρών και υπεύθυνων λύσεων αντιμετώπισης.
