Δημήτρης Λέντζος: «Ένας μοναχικός άνθρωπος μέσα σε ένα πλήθος λέξεων που τρώνε το δέρμα και τη ψυχή του σαν άγρια πουλιά»

Ο Δημήτρης Λέντζος είναι ένας φάρος της εποχής μας.  Ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος. Καλλιτέχνης δεκαετιών. Μέσα σε αυτό το κλίμα της διαλυμένης ελληνικής δισκογραφίας, ποτέ δεν έκανε έκπτωση στα γραπτά του. Ώθησε εαυτόν σε μεγάλες εσωτερικές ανασκαφές και κατέθετε εξαιρετικά έργα με τα λόγια του στο χαρτί. Προσπαθούσα για μεγάλο διάστημα  να συναντηθούμε μέσα από μια συνέντευξη. Ο ίδιος δεν δίνει συχνά. Μετά από αρκετό καιρό, η συνέντευξη αυτή έγινε πραγματικότητα για το yourearticles.

-Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στις Μηλιές  της Αρχαίας Ολυμπίας. Ποιες είναι οι μνήμες σας ως παιδί;  

Οι μνήμες είναι γλυκόπικρες. Χρόνια δύσκολα, φτωχά, σακατεμένα. Από την άλλη όμως η παιδική ηλικία μέσα από αυτές τις δυσκολίες ορίζει τα πράγματα αλλιώς και δίνει μια ελπίδα πως όλα θα πάνε καλύτερα.

-Η ανάμνηση που έχει χαραχτεί στο μυαλό σας; 

Ανάμνηση δύσκολη λέξη. Να είμαι με τη γιαγιά μου στη μικρή καλύβα μας να καπνίζει μπροστά στη φωτιά και να μου λέει ιστορίες παραμυθένιες.

-Από μικρή ηλικία βρεθήκατε στην Αθήνα. Ήταν διαφορετικά τα χρόνια  στο αστικό τοπίο τότε; 

Αρκετά θα έλεγα. Το περιβάλλον άλλο. Ξένο. Υπήρχε όμως η αλληλεγγύη από συγχωριανούς και γνωστούς που μας κράτησε όρθιους, να βρούμε μια δουλειά, ένα σπίτι, μια παρέα.

-Πώς στραφήκατε στο γράψιμο; 

Από πολύ μικρός. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το πως ακριβώς, απλώς συνέβη.

-Πώς ορίζετε την ποίηση; 

Δεν ορίζεται η ποίηση. Είναι ένα ταξίδι που ενώ δεν ξεκίνησες ποτέ για κάπου έφτασες ωστόσο παντού ακτήμων και ιδιοκτήτης του παντός.

-Η σημασία της στη ζωή σας; 

 Όταν μπεις σε αυτό το λούκι ζεις εκεί μαζί της σαν μια γυναίκα που θέλησες τόσο πολύ, αλλά δεν σου δόθηκε ποτέ.

-Τι αποτελεί έμπνευση; 

Η νοσταλγία όσων δεν έζησες ποτέ. Η στιγμή εκείνη που η φαντασία ορίζεται ως πραγματικότητα. Η παραφροσύνη της ύπαρξης και η λογική του απείρου.

-Οι δημιουργοί που  λειτούργησαν ως επιρροές; 

Πολλοί. Ο Σολωμός. Ο Βιζυηνός. Ο Ρίτσος. Ο Καβάφης. Τα Δημοτικά τραγούδια.

-Το 1986 κυκλοφόρησε η πρώτη σας ποιητική συλλογή, Η Θεία Λειτουργία της Ηλιανής. Μετά από 36 χρόνια ποια είναι τα συναισθήματα σας; 

Μια χαρά, αλλά και μια άποψη πλέον ότι γενικά πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί στη πρώτη μας φορά. Πολλά ποιήματα από τις δυο πρώτες μου εργασίες θα τα αποκήρυττα και θα το κάνω.

-Τι είδους δυσκολίες είχε να αντιμετωπίσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης τότε για να κατορθώσει να κάνει τα πρώτα του βήματα και να εδραιωθεί; 

Μόνο δυσκολίες, από την έκδοση έως τη διανομή. Δεν μπαίνεις εύκολα στον κόσμο των προηγούμενων. Θέλει αρετή και τόλμη όλο αυτό. Είναι δύσκολο πολύ να ανοίξουν οι πόρτες για να μπεις και ας λένε πως οι πόρτες αυτές τάχα ήταν. πάντα ανοιχτές. Φτύνεις αίμα να σταθείς στον άγριο αυτό χώρο του ανταγωνισμού.

-Σήμερα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα;  

Πάντα τα πράγματα στη ποίηση είναι δύσκολα. Απλώς στην εποχή του διαδικτύου μπορείς να προσεγγίσεις ένα κοινό αναγνωστικό, μειοψηφικό έτσι κι αλλιώς, με νέους τρόπους πιο εύκολα και αποτελεσματικά.

-Το 2003 εμφανιστήκατε για πρώτη φορά στη δισκογραφία με τον δίσκο Μεθυσμένο Άλογο σε μουσική Μιχάλη Τερζή.  Θυμάστε τη περίοδο αυτή; 

Στη δισκογραφία εμφανίστηκα για πρώτη φορά το1997 πάλι με τραγούδια του Μιχάλη Τερζή. Έως το 2003 είχαμε κάνει αρκετά τραγούδια με τον Μιχάλη και του οφείλω πολλά.

-Το 2007 έρχεται μια ενδιαφέρουσα συνεργασία με τον Χρήστο Λεοντή στον Έρωτα Αρχάγγελο.

Με τον Χρήστο Λεοντή μπήκα βαθιά στο κόσμο του τραγουδιού. Διδάχτηκα πολλά για τη τέχνη αυτή και κατάλαβα πόση δουλειά και αφοσίωση θέλει. Ο Χρήστος Λεοντής μου δίδαξε τη δύναμη και τη δυσκολία του απλού. Τον ευχαριστώ.

-Ξεχωρίζετε μέσα σας κάποια δισκογραφική κατάθεση;

Σε κάθε εργασία μου ξεχωρίζω πράγματα.

-Το τραγούδι που ο ίδιος γράψατε και μιλάει για σας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο;

Πολλά τραγούδια μιλάνε για τον δημιουργό. Για κάποιες κορυφαίες στιγμές του. Δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από τα γενικά, ο Έρωτας Αρχάγγελος είναι ένα τραγούδι τέτοιο.

-Πώς οδηγηθήκαμε στον κατακερματισμό της σημερινής δισκογραφίας; 

Από την υπερβολική εμπορευματοποίηση στη παραγωγή και προσφορά του προϊόντος – τραγούδι.

-Πού πρέπει να ψάξουμε για ευθύνες;  Στους ιθύνοντες ή στο αγοραστικό κοινό; 

Και στους δύο. Ο κόσμος μπήκε στο κόλπο και δέχτηκε χωρίς καμιά περίσκεψη ότι του έδιναν και φτάσαμε σε ένα ανελέητο μάρκετινγκ που έβαλε στο κέντρο τον τραγουδιστή και άφησε απέξω τους δημιουργούς.

-Η επίδραση του διαδικτύου έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό; 

Βεβαίως και έπαιξε. Καταλυτικό θα έλεγα. Υπάρχει μια μεγάλη λίμνη που μέσα εκεί, χωρίς καμιά αξιολόγηση, κολυμπάνε και ψαρεύουν όλοι. Από την άλλη όμως είναι και ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσει κανείς με το  απέραντο  κοινό του.

-Υπάρχουν σήμερα δισκογραφικές εταιρείες που αγωνίζονται κάτω υπό δύσκολες συνθήκες; 

Έχει τελειώσει η δισκογραφία όπως την ξέραμε. Δυστυχώς φυσικό προϊόν, όπως ήταν χρόνια πριν, δίσκος και cd, τελείωσε οριστικά.

-Το 2012 ανέβηκε το πρώτο θεατρικό σας έργο, Η Μεγάλη Δαιδήλωση Του Ενός. Είναι ένας άλλος κόσμος η συγγραφή θεατρικού κειμένου;

Το θέατρο μου αρέσει. Έχει αυτή την αμεσότητα με το κοινό. Έχει ανάσες και υγρασίες. Είναι σαν ένα μεγάλο παραστατικό τραγούδι. Σε παίρνει αλλού.

 -Πώς αντιλαμβάνεστε τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;  

Πολύ δύσκολη. Ο κόσμος τα βγάζει δύσκολα πέρα. Η φτώχεια και η ανέχεια θερίζουν. Η ακρίβεια τρώει τα πάντα γύρω μας. Χάνονται σπίτια για το τίποτα. Ο καπιταλισμός δεν ήταν ποτέ τόσο αδίστακτος, ανεξέλεγκτος, ιμπεριαλιστικός και ασεβής. Ο εργαζόμενος πρέπει να αντισταθεί και να παλέψει  για το δίκιο και την αξιοπρέπεια του μέσα από οργανωμένη πάλη κι αγώνες. Το πιο μορφωμένο και καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό μετανάστευσε σε όλη τη γη. Η επαρχία ερήμωσε. Οι νέοι δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι τους. Το Δημογραφικό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Είμαστε γκαρσόνια σε ένα απέραντο ξενοδοχείο που προσφέρει μια Ελλάδα, άλλη φθίνουσα και καταρρέουσα.

-Πιστεύετε στον Θεό;   

Όχι.

-Το  καταφύγιο σας;   

Η γραφή.

-Ο μεγάλος σας φόβος;   

Ο πόλεμος και η φτώχεια.

-Νιώθετε ευτυχισμένος;  

Η ευτυχία είναι η μεγαλύτερη μπλόφα σε ένα στημένο παιχνίδι, όπως κι η χαρά.

-Πώς φαντάζεστε τη τελευταία μέρα σας στη γη;   

Σε μια πέτρα καθισμένος και να αγναντεύω τη θάλασσα με δυο ελιές στη χούφτα μου,ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο και ας το έχω κόψει 30 και πλέον χρόνια.

-Τι άνθρωπος είναι ο Δημήτρης Λέντζος;   

Ένας μοναχικός άνθρωπος μέσα σε ένα πλήθος λέξεων που τρώνε το δέρμα και τη ψυχή μου σαν άγρια πουλιά.

-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε; 

Δεν έχει νόημα αυτό. Μόνο τώρα, θα ήθελα να αλλάξω πράγματα.

-Τα όνειρά σας  για το μέλλον;   

Μικρά. Ποτέ δεν έκανα μεγάλα όνειρα. Να τακτοποιήσω και να αρχειοθετήσω τα έργα μου ήθελα. Ποτέ δεν είχα χρόνο για αυτό. Τώρα που ζω μόνιμα στην επαρχία, θα τα καταφέρω νομίζω. Μαζί με όλα αυτά θα ήθελα να τελειώσω και κάτι κείμενα που έχω αφήσει στη μέση.

-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;   

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές.Θα τους έλεγα μόνο μια λέξη. Δουλειά.

-Κύριε Λέντζο  σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη αυτή, αν και είναι σπάνιο αυτό για μένα.

Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο

Δημήτρης Λέντζος -Βιογραφικό: εδώ

Διαβάστε περισσότερα άρθρα για το βιβλίο και συνεντεύξεις συγγραφέων: εδώ

Αποτυχημένος φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτυχημένος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ερασιτέχνης ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος. Συλλέκτης βινυλίων, κόμικς και βιβλίων. Λάτρης της ινδικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού. Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν γράφω θέλω η σκέψη που ξεκινάει από εμένα να ολοκληρώνεται από τον αναγνώστη...