Ο Γιάννης Δαμιανίδης είναι ένας συνθέτης που αντλεί, όπως μου δήλωσε και ο ίδιος, την έμπνευση του από ό,τι τον περιβάλλει και κυρίως από ό,τι του δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Με συγκλόνισε με τα τραγούδια Φωνάζω και Πάμε Και Όπου Βγει. Με εξέπληξε με το Μεταξωτό Μαντήλι σε ερμηνεία Γιώργου Νταλάρα και Βιολέτας Ίκαρη. Σήμερα, τον φιλοξενώ στο yourearticles.
-Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Στα σχολικά μου χρόνια ταξιδεύαμε οικογενειακώς, λόγω μεταθέσεων του αεροπόρου πατέρα μου. Δυνατές εμπειρίες και εικόνες από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου. Μεταξύ άλλων, ο αποχωρισμός των φίλων, οι αλλαγές σχολείων και τα ωδεία, μου έμαθαν τη σημασία του «μαζί» και του «χώρια». Δε θα άλλαζα τίποτα!
-Η ανάμνηση που σε ακολουθεί ως σήμερα;
Ως παιδί, καθόμουν συχνά μόνος μου στο αυτοκίνητο του πατέρα μου και άκουγα κασέτες και μετέπειτα CD ‘s. Άνοιγα τα βιβλιαράκια, διάβαζα τους στίχους, προσπαθούσα να κάνω δεύτερες, να ακούω τι κάνει κάθε μουσικό όργανο και κυρίως απολάμβανα δίχως αύριο! Κλασική, ροκ, pop, λαϊκά… Ό,τι υπήρχε!
-Πως στράφηκες στη μουσική;
Παιδική αθωότητα και περιέργεια… Τεσσάρων ετών στη Λάρισα, ανέβαινα στον πάνω όροφο γιατί ακουγόταν ένα πιάνο… Χτυπούσα την πόρτα και ζητούσα να παίξω. Στα πέντε μου εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου να μάθω πως λέγονται οι νότες και οι γονείς μου με πήγαν σε ωδείο στη Θεσσαλονίκη.
-Η σημασία της στη καθημερινότητα σου;
Έχοντας περάσει από διάφορα κύματα, η σχέση μου με τη μουσική εξακολουθεί να είναι ζωτικής σημασίας για τον ψυχισμό μου. Νιώθω ότι είναι το μόνο μέσο που μπορεί να διατηρήσει τις μνήμες μου ζωντανές και ταυτόχρονα να μου υποδείξει τα επόμενα βήματα στη ζωή μου γενικότερα.
-Οι μουσικές σπουδές σου;
Μετά το πτυχίο κλασικού πιάνου και Αρμονίας, στράφηκα στη Μουσική Τεχνολογία, ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου στο τμήμα Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών οργάνων του Ιονίου Πανεπιστημίου, στο Ληξούρι Κεφαλονιάς. Μετέπειτα ολοκλήρωσα το Μεταπτυχιακό μου με τίτλο «Μουσική Τεχνολογία με Νέα Μέσα» στο ΕΚΠΑ
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Όπως προανέφερα, έχω ακούσει και ακούω πολλή μουσική, χωρίς φίλτρο στο είδος. Είναι παιχνίδι για μένα να κρίνω για τον εαυτό μου τα στοιχεία που μου φαίνονται ενδιαφέροντα σε κάθε είδος. Οι προτιμήσεις μου βέβαια αφορούσαν τη Συμφωνική Μουσική, τη Ροκ, τον συνδυασμό των δύο, την Ελληνική λαϊκή μουσική των 80’s και 90’s, αλλά και την pop & pop rock σκηνή, εντός και εκτός συνόρων.
-Η διαδικασία που συνθέτεις τα τραγούδια σου;
99,9% μου «μιλάει» ο στίχος, μου δίνει τη διάθεση και ξέρω ακριβώς που πρέπει να κινηθώ. Όταν με απασχολεί κάτι, δίνω παραγγελία θέματος στους στιχουργούς με τους οποίους συνεργάζομαι. Πόσο με σκλαβώνει η θετική τους διάθεση!
-Από πού αντλείς την έμπνευση;
Από ό,τι με περιβάλλει και κυρίως από ό,τι μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Επικαιρότητα, ζωή, θάνατος, φύση, φιλοσοφία, έρωτας… Αν μη τι άλλο, έχουμε τεράστιες δεξαμενές από αυτά που συμβαίνουν!
-Είσαι ένας δημιουργός με κοινωνικές ανησυχίες, πράγμα που πηγάζει και από τη θεματολογία των τραγουδιών σου. Τι σε έκανε να γράψεις το Φωνάζω και το Πάμε Κι Όπου Βγει;
Δε θα μπορούσα να κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου σε όσα τραγικά συμβαίνουν. Ειλικρινά, δε θα ήθελα να υπάρχει λόγος να γράψω τέτοιου είδους τραγούδια, αλλά επιθυμώ την αγανάκτηση και τη στεναχώρια μου να τη διοχετεύω και αυτήν μέσα απ’ τη μουσική μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να πετύχω κάτι ανώτερο, αλλά η πρώτη μου ανάγκη είναι να αποτυπώσω το συνονθύλευμα όσων σκοτεινών με κατακλύζουν ψυχικά ώστε να αποσυμφορηθώ. Και τα δύο τραγούδια που ανέφερες γράφτηκαν έχοντας στο μυαλό μου τις φωνές των θυμάτων που δεν μπορούν να ακουστούν…
-Τα συναισθήματα σου μετά τη μεγαλειώδη διαδήλωση για τα Τέμπη;
Δεν έχω ζήσει κάτι παρόμοιο. Τόσος κόσμος! Όλοι ενωμένοι για κάτι κοινό. Ψάχνουμε δικαίωση, ζητούμε δικαιοσύνη… Περηφάνια να είμαι μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας, με συμπολίτες που δείχνουν να αγωνιούν, να βοηθούν και να αγωνίζονται για κάτι που δεν έγινε στην πόρτα τους. Όσο για τα επεισόδια; Ένας λόγος ακόμα για να ξαναβγούμε στην επόμενη συγκέντρωση ακόμα πιο ενωμένοι και ακόμα πιο ειρηνικοί…
-Πιστεύεις ότι θα αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει;
Φυσάει διαφορετικά αυτή τη φορά… Πρέπει να το αντιληφθούμε και να αλλάξουμε και εμείς οι ίδιοι, να ξεβολευτούμε! Τότε ναι, πιστεύω ότι θα ξετυλιχτεί το κουβάρι και θα αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει.
-Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το Μεταξωτό Μαντήλι με τον Γιώργο Νταλάρα και την Βιολέτα Ίκαρη . Πως προέκυψε αυτή η κατάθεση;
Το Μεταξωτό Μαντήλι βρισκόταν πολύ καιρό στα συρτάρια μου. Πέρασε πολλά και είχα υποσχεθεί ότι θα το ξαναβγάλω μόνο αν έβρισκα τους ιδανικούς. Νομίζω ότι και η Βιολέτα Ίκαρη και ο Γιώργος Νταλάρας ήταν οι κατάλληλοι για να το ερμηνεύσουν. Δε θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι καλύτερο για αυτό το τραγούδι! Δηλώνω ευτυχής που μου έκαναν την τιμή.
-Τι δυσκολίες έχει να συναντήσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης που κάνει τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία;
Σε κάθε στροφή θα συναντήσεις πολλά προβλήματα, τόσο πρακτικής όσο και ψυχολογικής φύσεως. Η πρόκληση στις μέρες μας είναι να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, ο οποίος μπορεί να πτοηθεί από όλα τα περίεργα που συμβαίνουν. Το χάος των social media όσο μπορεί να βοηθήσει, άλλο τόσο μπορεί και να σαμποτάρει τις προσπάθειες, τον εξαντλητικό κόπο σου και τη σημαντική επένδυση χρόνου και χρήματος. Όλα εξαρτώνται απ’ την ισορροπία που διατηρεί κανείς μέσα του.
-Πως κρίνεις το τοπίο στη δισκογραφία του σήμερα;
Η δισκογραφία του σήμερα ως έννοια καλλιτεχνικού έργου έχει ανάγκη από υποστηρικτικούς και ενημερωμένους ακροατές όσο ποτέ άλλοτε. Ακροατές που δεν αφήνονται μόνο σε έναν αλγόριθμο ή μία λίστα να τους υποδείξει τι πρέπει να ακούσουν. Ακροατές που αναζητούν και συνδέονται με τον καλλιτέχνη ως πρόσωπο αληθινό και όχι τεχνητό. Η δισκογραφία με την εμπορική της έννοια δεν εξυπηρετούσε ποτέ τον καλλιτέχνη άμεσα. Στις μέρες μας είναι προαιρετικό, αλλά υπάρχει η επιλογή εάν θέλει κάποιος να στηρίξει οικονομικά. Προσωπικά φορτίζομαι από καινούργιες δισκογραφημένες καταθέσεις, με υψηλό επίπεδο αισθητικής σε πείσμα των καιρών. Αυτό μου δίνει μεγάλη ελπίδα!
-Η διάδοση μουσικής μέσω διαδικτύου έκανε καλό ή κακό στους καλλιτέχνες;
Δύσκολη ερώτηση με απαντήσεις που δεν έχουν τέλος. Το διαδίκτυο σίγουρα έδωσε την ευκαιρία σε όσους το επιθυμούσαν να επικοινωνήσουν την τέχνη τους με ευκολία. Η ίδια ευκολία διαμόρφωσε μία νέα πλειοψηφία ακροατών που πλέον δεν εκτιμάει με τον ίδιο τρόπο την αξία της μουσικής στη συνείδησή του. Δεν τους αδικώ. Τόση πληροφορία είναι δύσκολο να τη διαχειριστεί κανείς.
-Υπάρχουν άξιοι δημιουργοί σήμερα;
Υπάρχουν εμπνευσμένοι και άξιοι δημιουργοί στο σήμερα. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της.
-Πως κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Ικανή για όλα. Οι Έλληνες είμαστε δυνατοί, πρόθυμοι και φιλότιμοι όταν το επιθυμούμε. Έχουμε όλες τις αρετές για να γινόμαστε καλύτεροι.
-Τα στοιχεία της που δεν τα αντέχεις;
Όλα τα αντέχω. Δε θέλω να τα συνηθίσω όμως. Μερικά από αυτά είναι η αδικία, η υπεροψία, ο εγωκεντρισμός και ο ψεύτικος λόγος υπέρ ενός συμφέροντος ή άποψης που δεν υπολογίζει καμία αξία.
-Νιώθεις ευτυχισμένος;
Η ίδια η ζωή διδάσκει πως πρέπει να είσαι ευγνώμων για τον χρόνο που σου δόθηκε. Ευτυχώ όταν το συνειδητοποιώ. Θα ήμουν αχάριστος αν δεν ένιωθα ευτυχισμένος.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;
To ένα είναι το στούντιο, το άλλο είναι το εργαστήρι μου που μελετάω και κατασκευάζω κυκλώματα λάμπας και το τρίτο είναι το ησυχαστήριο μου στη Χαλκιδική που είναι ο ορισμός του off-grid. Εκεί γειώνομαι.
-Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;
Τις μεγαλύτερές μου φοβίες θεωρώ πως έχει ήδη χρειαστεί να τις αντιμετωπίσω, οπότε με φοβίζει μόνο ο θάνατος υπό την έννοια ότι θα ήθελα να έρθει στην ώρα του και με αξιοπρέπεια. Το ίδιο φοβάμαι και για τους ανθρώπους που αγαπώ!
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται, όσο και αν με πληγώνουν πολλά απ’ το παρελθόν. Οπότε όχι, δε θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Είμαι ικανοποιημένος που έχω δείξει την αγάπη μου στους ανθρώπους μου και φροντίζω να τη δείχνω σε αυτούς που είναι παρόντες.
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Αν εννοείς σε προσωπικό επίπεδο, να μπορώ να προσφέρω το καλύτερο απόσταγμα των πιο αγνών προθέσεών μου.
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Να εμπιστεύεται τη φωνή του πρώτα απ’ όλα και ότι τα καλά κόποις κτώνται.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Γιάννης Δαμιανίδης;
Ανάποδο κεφάλι, ή μήπως όχι;
-Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ ευχαριστώ.
Διαβάστε περισσότερες συνεντεύξεις: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
