Ο Jerome Kaluta είναι ένας μοναδικός και πολυτάλαντος performer. Ερμηνευτής, μουσικός παραγωγός, ηθοποιός και παρουσιαστής. Την Τετάρτη 30 Απριλίου θα εμφανιστεί σε μια ανεπανάληπτη μουσική παράσταση στο ιστορικό Κύτταρο Live Stage. Με αυτή την όμορφη μουσική αφορμή μιλήσαμε για ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε για το yourearticles.
-Γεννήθηκες στην Αθήνα. Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Είναι πάντα καλοντυμένη, έχει κίνηση και πρέπει να ξέρεις πως να την κυκλοφορήσεις. Έχει τα πιο ωραία σημεία από ψηλά και το πιο όμορφο χρώμα το βράδυ.
-Η ανάμνηση που θυμάσαι ως τώρα ανάγλυφα;
Πάντα θυμάμαι τα Χριστούγεννα όπου η πόλη είναι στολισμένη και βέβαια το ποσό άδεια είναι την περίοδο του Πάσχα και τον δεκαπενταύγουστο.
-Η καταγωγή σου είναι από το Κονγκό. Αυτό πως λειτούργησε εντός σου μεγαλώνοντας στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
Όταν μεγάλωνα, το Κονγκό λεγόταν Ζαΐρ, οι χώρες είχαν φοβερές διπλωματικές σχέσεις και η πρεσβεία ήταν σε ένα κτίριο δίπλα από το Καλλιμάρμαρο. Η εποχή που μεγάλωσα είχε πολλή αγάπη, φροντίδα και η κοινωνία το κομμάτι της αλληλεγγύης το εφάρμοζε καθημερινά. Δεν είχα θέμα και μεγάλωσα βασιλικά αφού η σημαντικότερη ερώτηση που έπρεπε να απαντηθεί από κάθε παιδί ήταν «παίζεις μπάλα;»
-Γνωρίζω ότι δεν το έχεις επισκεφτεί ακόμα. Βρίσκεται στα σχέδια σου;
Βρίσκεται στα άμεσα σχέδιά μου να επισκεφτώ τον τόπο των γονιών μου και να έρθω σε επαφή με τις ρίζες μου.
-Βίωσες διακρίσεις και ρατσιστική συμπεριφορά;
Όπως είπα μεγάλωσα βασιλικά σε μια κοινωνία που το καινούργιο και το εξωτικό ήταν πολύτιμο και ο κόσμος το πρόσεχε. Όλα υπάρχουν, και τα καλά και τα άσχημα όταν μιλάμε για ανθρώπους, αλλά τα χρόνια μου τα παιδικά ήταν πολύ όμορφα!
-Ήταν κυρίαρχος ο ρόλος της μητέρας σου στο τρόπο που μεγάλωσες;
Ναι ήταν κυρίαρχος και πολύ κομβικός. Σε μια εποχή που δεν συνηθιζόταν να μεγαλώνει μια γυναίκα μόνη της το παιδί της και ειδικά σε μια ξένη χώρα, θεωρώ πως ξεπέρασε μεγάλα εμπόδια και ότι μεγαλούργησε δημιουργώντας και μεγαλώνοντας ένα αγόρι σε αυτήν την κοινωνία.
-Σχετικά πρόσφατα έφυγε από τη ζωή. Τα συναισθήματά σου για την απώλεια της; Πως τη διαχειρίστηκες;
Είναι μια άλλη πίστα αυτό. Η απώλεια είναι κάτι με το οποίο δεν συμβιβάζεσαι ποτέ απλά το συνηθίζεις και είμαι ακόμα στην αρχή. Ακόμα το διαχειρίζομαι.
-Υπάρχει κάποια κουβέντα δική της που την κρατάς μέσα σου;
Κρατάω τα πάντα και είναι το φως μου και η οδηγός μου στη ζωή. Ενώ η απουσία της με αδειάζει την ίδια στιγμή είμαι ενισχυμένος στην ψυχή μου από την ίδια, την ανάμνηση της και την αγάπη της.
-Τι είδους ρωγμές γεννάει η απουσία του πατέρα;
Το όλο θέμα έχει να κάνει με το πώς διαχειρίζεται τα κενά αυτός που μένει. Η μάνα αρχικά και έπειτα οι γονείς των κολλητών μου που είναι σαν γονείς μου. Από αυτήν την πλευρά δεν έχω ρωγμές ,ίσως να υπάρχουν και να εντοπίζονται κάποιες στην τέχνη μου.
-Πως στράφηκες στη μουσική και το θέατρο;
Από μικρός ήμουν μέσα στη μουσική και γενικά η μουσική ήταν πρωταγωνίστρια των στιγμών μου. Θέατρο έβλεπα λόγω της μητέρας μου πολύ και των τηλεταινιών που είχαμε από το Ζαΐρ σε βιντεοκασέτες. Η αγάπη μου για τις τέχνες ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία.
-Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο ερμηνευτή ή ηθοποιό;
Θεωρώ τον εαυτό μου ένα εργαλείο και ταυτόχρονα εραστή της τέχνης.
-Τα συναισθήματα σου όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή;
Είναι απόλυτα συμβατά με αυτό που βιώνω εκείνη την ώρα και είμαι πάντα σίγουρος ότι είμαι στο σωστό μέρος, ότι έχω έρθει στη γη για να βρίσκομαι σε αυτό το μέρος.
-Έχεις νιώσει τρακ;
Πάντα υπάρχει τρακ δημιουργικό μέχρι να αρχίσουν να γίνονται τα πράγματα. Ποτέ δεν είναι κάτι σίγουρο ή δεδομένο. Όλα κερδίζονται με προσπάθεια και με την σωστή ενέργεια.
-Μεγάλη σου αγάπη ήταν και ο αθλητισμός. Έχεις φανταστεί τη διαδρομή σου αν τον είχες ακολουθήσει;
Όλα ξεκινούν και έχουν να κάνουν με την φαντασία. Είχα ονειρευτεί πολλά. Αυτό που ίσχυε πιο πολύ ήταν πως ο αθλητισμός ήταν τρόπος ζωής. Ζούσα αθλητικά, υπήρχαν πράγματα που έκανα και πράγματα που δεν θα έκανα και ζούσα με μια πειθαρχία.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Με διαμόρφωσε η Κονγκολέζικη μουσική σε πολύ μεγάλο βαθμό καθώς είναι η μουσική με την οποία μεγάλωσα και έχω μνήμες από όλα μου τα χρόνια, η αμερικάνικη hip-hop σκηνή των 90’s, το funk του James Brown , η reggae του Bob Marley, οι Buena Vista Social Club με την λάτιν μουσική, η rumba του Papa Wemba και το μπουζούκι του Ζαμπέτα.
-Κομβική ήταν η γνωριμία σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Πως την αναλογίζεσαι;
Την αναλογίζομαι ως το σημείο που τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μορφή, την εποχή που άρχισαν να συμβαίνουν πράγματα και να ανοίγει διάπλατα η πόρτα του θεάτρου για μένα.
-Υπάρχει κάποια κουβέντα που σου είπε και την κράτησες ως τώρα;
Κουβέντες υπήρξαν πολλές αλλά θεωρώ πως σημαντικότερη ήταν η ματιά του στα πράγματα, το ταλέντο του και η εργατικότητά του. Ήμουν μάρτυρας της όλης κατάστασης και μπορώ να πω πως χρησιμοποιώ αρκετά στοιχεία από αυτά που μου έμαθε.
-Εξίσου σημαντική ήταν και η συνεργασία σου με τον Γιάννη Κακλέα, στον Ορέστη που ανέβηκε στην Επίδαυρο. Ήταν κάτι διαφορετικό από όσα είχες κάνει ως τότε;
Υπήρχαν πολλά πράγματα διαφορετικά. Αρχικά, το να υπάρχω σε μια τραγωδία ήταν πρωτόγνωρο και πολύ σημαντικό γιατί η εμπειρία μου ήταν κυρίως σε κωμικά κείμενα. Το να παίζω στην Επίδαυρο ήταν πολύ ιδιαίτερο και μαγικό και είχα πολλά συναισθήματα. Είναι συγκινητικό όταν ακουμπάς μια κορυφή, όταν έχεις μια νίκη. Οι ρόλοι και η όλη δραματουργία στα αρχαία κείμενα δεν συνηγορεί πως ένας άνθρωπος αφρικανικής καταγωγής θα είχε ποτέ την ευκαιρία να ερμηνεύσει κάποιο ρόλο και για αυτό θα είμαι πάντα ευγνώμων στον Γιάννη Κακλέα. Συνεργάστηκα με υπέροχους ανθρώπους και καλούς ηθοποιούς και είχαμε μια γεμάτη περιοδεία ξεκινώντας από το καλύτερο θέατρο του κόσμου.
-Από τη μία έχεις εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους και από την άλλη στο Ηρώδειο και την Επίδαυρος. Έχουν το ίδιο βάρος για τον καλλιτέχνη όλοι οι χώροι που εμφανίζεται ή υπάρχουν τα καλλιτεχνικά άβατα;
Ο κάθε χώρος έχει την προϊστορία του και εκεί εντοπίζονται οι όποιες διαφορές. Τα χρόνια που υπάρχει ένας χώρος και το ποιοί έχουν παίξει εκεί παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Δεν πιστεύω σε καλλιτεχνικά άβατα, πιστεύω σε επίπεδα, στα διαφορετικά στάδια που περνάει ο κάθε άνθρωπος για να φτάσει κάπου και δεν θα συνέκρινα ή θα αντιμετώπιζα το ίδιο καλλιτεχνικά μια μουσική σκηνή, ένα θέατρο και ένα αρχαίο θέατρο. Θεωρώ πως το κάθε μέρος έχει το δικό του ρεπερτόριο και πάντα πρέπει να διασφαλίζεται ότι είναι το κατάλληλο για την εκάστοτε σκηνή. Το ίδιο βάρος για μένα έχει πάντα ο κόσμος που θα έρθει να με παρακολουθήσει. Προσπαθώ για το καλύτερο με την ψυχή μου.
-Αποδέχεσαι τους διαχωρισμούς σε είδη και καλλιτέχνες; Αν το ένα θεωρείται ποιοτικό και το άλλο εμπορικό;
Γενικά δεν μου αρέσουν οι διαχωρισμοί. Αρκετά έχει υποφέρει η ανθρωπότητα από αυτήν την κακή συνήθεια του ανθρώπου. Για μένα η τέχνη είναι εδώ για να ενώνει, να κινητοποιεί, να προβληματίζει, να δίνει τροφή για σκέψη, να εμπνέει και σίγουρα να κάνει τον κόσμο διαφορετικό αν όχι καλύτερο. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν τάσεις, ρεύματα και τρόποι να διηγηθείς και βεβαίως υπάρχουν και διαφορετικά είδη μουσικής. Το ποιοτικό σημαίνει πως δεν το αγοράζει ο κόσμος; Η ότι δεν είναι καλό; Το εμπορικό είναι κακό και χωρίς ποιότητα; Υπάρχουν πράγματα που μας αρέσουν και πράγματα που δεν μας αρέσουν, που μας αγγίζουν στην ψυχή και άλλα που μας είναι αδιάφορα. Για μένα εκεί είναι διαφορά και όχι ο διαχωρισμός.
-Η γεύση που σου άφησε η Eurovision του 2024;
Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε αλλά θα σου πω. Τη γεύση ενός ωραίου γλυκού, μιλφέιγ συγκεκριμένα, με λίγο αλάτι!
-Μετά από όσα σου συνέβησαν στο Κορωπί, ξαναπήγες εκεί;
Χαχαχαχα!!! Πήγα για ένα γύρισμα και είχε πολύ πλάκα η όλη διαδρομή γιατί μου ήρθε στο μυαλό η απίθανη αυτή φάση.
-Τι εμπειρίες σου γέννησε το Φτάσαμε στην ΕΡΤ που επανήλθε για μια ακόμη φορά;
Το Φτάσαμε έχει διανύσει 3 σεζόν και έχουμε κάνει περίπου 70 επεισόδια όντας στον δρόμο 2 χρόνια. Γνώρισα φοβερούς ανθρώπους, οι εμπειρίες είναι πολλές και πολύτιμες, η Ελλάδα έχει συγκλονιστικά μέρη και έχω δοκιμάσει κυριολεκτικά τις πιο πολλές δουλειές που υπάρχουν και τις πιο ωραίες συνταγές που φτιάχνονται στην χώρα.
-Φαίνεται κάτι εύκολο και ευχάριστο. Τι δυσκολίες έχει όμως η διαδικασία υλοποίησης της εκπομπής;
Οι δυσκολίες είναι αρκετές γιατί σε κάθε μέρος περνάμε λίγο χρόνο και καλούμαστε να κάνουμε πολλά. Να γνωρίσουμε, να μάθουμε και να παρουσιάσουμε με τον καλύτερο τρόπο τον κάθε τόπο και τους ανθρώπους του.
-Στις 30 Απριλίου θα εμφανιστείς στο Κύτταρο σε μια μοναδική συναυλία. Τι αναμένεται να ακούσουμε;
Στις 30 Απριλίου θα είμαστε σε μια μεγάλη και ιστορική σκηνή της Αθήνας όπως είναι το Κύτταρο και είμαι πολύ χαρούμενος. Θα έχω την μπάντα μου σε απαρτία και θα έχουμε μαζί μας 2 αγαπημένους καλεσμένους έκπληξη. Θα ακούσετε τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία, το album μου AFROGRECO, τραγούδια που δεν έχω τραγουδήσει ποτέ live με την μπάντα μου όπως τα Καλάβρυτα και διασκευές αγαπημένες που τις έχω αγαπήσει και θεωρώ πως θα χορέψετε και εσείς με αυτές.
-Πώς κρίνεις την κατάσταση στην ελληνική μουσική σκηνή και την ελληνική δισκογραφία;
Είμαστε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή μουσικά. Έχουμε πολλά και καινούργια ακούσματα. Καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν και ο πήχης πάει πιο ψηλά σε μουσικό αλλά και παραγωγικό επίπεδο. Η ελληνική δισκογραφία παρακολουθεί και προσαρμόζεται στις αλλαγές που έχουν προκύψει. Κρίνω πως οφείλει να προσαρμοστεί και να γίνει πιο δημιουργική.
-Τι δυσκολίες έχει να συναντήσει ένας ανερχόμενος καλλιτέχνης που κάνει τα πρώτα του βήματα;
Υπάρχει ανταγωνισμός και καταιγισμός πληροφορίας αλλά την ίδια στιγμή με το ίντερνετ μπορεί να κάνει τα πάντα και να έχει πρόσβαση σε κάθε πληροφορία καθώς και να δειγματίσει την δουλειά του.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Έχει ωραία στοιχεία. Έχει εντάξει έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση και υπάρχει και μια πολιτικοκοινωνική αφύπνιση και αυτό σου δίνει ελπίδα. Την ίδια στιγμή κερδίζει έδαφος οτιδήποτε απευθύνεται στα χαμηλά μας ένστικτα, στον συντηρητισμό μας, στην απανθρωπιά μας και σε ό,τι μας κάνει βαμπίρ και έχουμε την τάση να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου επειδή διαφωνούμε για κάτι και συνειδητοποιείς πως έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.
-Τι άνθρωπος είναι ο Jerome Kaluta;
Εγώ είμαι εγώ! Κατάλληλη ερώτηση για όσους με ξέρουν. Αυτοί μπορούν να σου πουν με ακρίβεια. Εγώ καλά περνάω και το καταλαβαίνω στην ηρεμία μου.
-Αν βρισκόσουν ναυαγός σε ένα έρημο νησί ποιο προσωπικό σου αντικείμενο θα ήθελες να σε συντροφεύει;
Θα έπαιρνα βιβλία και μουσική.
-Τι είναι η ευτυχία;
Είναι αυτό που ψάχνουν όλοι και αυτό που για τον καθένα ορίζεται διαφορετικά. Για μένα είναι η υγεία, η αγάπη και το χαμόγελο των αγαπημένων μου ανθρώπων. Το να αποκτάω εμπειρίες μέσα από γνωριμίες, ταξίδια και φυσικά κάθε φορά που γράφω ένα τραγούδι.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα σκοτεινιάζουν;
Οι άνθρωποί μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Όλα αυτά που δεν θα προλάβω να κάνω.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Θα ήθελα να βρω έναν τρόπο να τον σταματάω κιόλας.
-Τα όνειρα σου για το μέλλον;
Υγεία, αγάπη, οικογένεια, ταξίδια και καλλιτεχνία!
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;
Πίστεψε στον εαυτό σου, δούλεψε όσο πιο σκληρά μπορείς και μην ακούς κανέναν. Προστάτευε τα όνειρα σου.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Jerome Kaluta;
Η καταγωγή μου, όσα κατάφερα και όλα όσα θέλω να κάνω. Η ανάγκη να κατακτηθούν όλες οι κορυφές του κόσμου. Κοινώς θάρρος, ρομαντισμός, μεράκι, φιλοδοξία, φίλος των φίλων του, γέλιο και υπέρβαση.
–Jerome σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Jerome Kaluta – Βιογραφικό: εδώ
Jerome Kaluta – Τετάρτη 30 Απριλίου στο Κύτταρο Live Stage: εδώ
