Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Είναι από τις πιο άξιες τραγουδοποιούς της νεότερης γενιάς. Ιδιαίτερη και ξεχωριστή δημιουργός που έχει ήδη τρεις δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό της και συνεχίζει ακάθεκτη. Ο Τελευταίος Λευκός Ρινόκερος, ο τρίτος της δίσκος είναι ένα κράμα κοινωνικής ευαισθησίας και μελωδικής δεινότητας. Σήμερα, συνομιλώ στο your e-articles με την Μιχαέλα Κυργιαφίνη.
-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής. Ποιες είναι οι μνήμες σου;
Αλάνες, κρυφτό, ποδήλατο και η φωνή της γιαγιάς μου στο μπαλκόνι να με καλεί όταν σκοτείνιαζε.
-Κάποια ανάμνηση της παιδικής σου ηλικίας που δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Μεγαλώνοντας σε χωριό ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με τη σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι στα ζώα και στο διαφορετικό. Θεωρώντας τον εαυτό μου άτομο με ιδιαίτερες ευαισθησίες, αυτό νομίζω ότι ήταν κάτι το οποίο μου δημιούργησε έντονα την ανάγκη να προστατέψω τους αδύναμους. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, αλλά όχι ιδανικά.
-Οι σπουδές σου;
Σχεδόν ερασιτεχνικές.
-Πώς ορίζεις τη μουσική;
Κινητήριο δύναμη. Φως στο σκοτάδι.
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Όταν δημιουργώ δεν ακούω σχεδόν καθόλου μουσική. Νιώθω ότι ένα ξένο άκουσμα λειτουργεί ως παρεμβολή. Παίζω όμως, γράφω και μελετάω καθημερινά. Ειδικά σε περιόδους έντονου στρες.
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Μπροστά σε κοινό, νομίζω 16 χρονών. Χωρίς καμία συνείδηση του τι συμβαίνει.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
Στην αρχή ήταν ένα ευχάριστο παιχνίδι που τόνωνε τις όποιες ανασφάλειές μου. Μεγαλώνοντας επέλεξα να κάνω λιγότερες εμφανίσεις. Να αφοσιωθώ στο δημιουργικό κομμάτι. Πλέον το live αν δεν είναι ιδανικό, μου δημιουργεί αμηχανία.
-Τα ακούσματα που σε καθόρισαν;
Η βρετανική ροκ, ο Μάνος Χατζιδάκις και οι κιθαριστικές προσεγγίσεις του Σωκράτη Μάλαμα.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Αγαπώ τις άτσαλες φωνές. Το τέλειο, προσωπικά, δεν με αγγίζει και δεν με αφορά. Όταν ακούω κάτι αψεγάδιαστο μου γεννάται μια αίσθηση αποστείρωσης.
-Είσαι τραγουδοποιός. Γράφεις μουσική, στίχο και ερμηνεύεις τα τραγούδια σου. Ξεχωρίζεις κάποια από αυτές τις ιδιότητες μέσα σου;
Ανάμεσα στη μουσική και το στίχο δεν μπορώ να διαχωρίσω την αγάπη και την ανάγκη μου. Το ερμηνευτικό κομμάτι, είναι κάτι που θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό.
-Είσαι ανοικτή στο να συνεργαστείς με κάποιον άλλο συνθέτη ή στιχουργό; Προτιμάς τον δρόμο που ξέρεις να βαδίσεις εσύ;
Όταν γράφω, γράφω πάντα και στίχο και μουσική ταυτόχρονα. Οπότε ουσιαστικά, είμαι άχρηστη σε έναν στιχουργό / μουσικοσυνθέτη. Τώρα, ερμηνευτικά, σίγουρα υπάρχουν καλύτερες επιλογές εκεί έξω.
-Ο πρώτος σου δίσκος, το Ετών 21, κυκλοφόρησε το 2013. Ποια είναι τα συναισθήματά σου οκτώ χρόνια μετά;
Γελάω με την παιδική μου αφέλεια.
-Ήταν καθοριστική η επαφή με τον Διονύση Τσακνή;
Με τον Διονύση Τσακνή είχα επαφή πολύ πιο πριν την κυκλοφορία. Άκουγε τις δουλειές μου από όταν ήμουν 16 χρονών και με συμβούλευε. Επισφραγίστηκε με την συμμετοχή και μετά ο κύκλος θεωρώ ότι έκλεισε.
-Μίλησέ μου για τον Χρήστο Θηβαίο.
Έδωσε φτερά σε ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, που σίγουρα με άλλη ερμηνεία δεν θα είχε αγγίξει τόσο κόσμο. Για αυτό και μόνο νιώθω ευγνωμοσύνη.
-Είχες τα ίδια συναισθήματα για τον δεύτερο δίσκο σου με τίτλο Άνθρωποι και Άνθρωποι;
Είναι ο πιο underground δίσκος μου. Σχεδόν σπιτική υφή. Θεωρώ πως περιλαμβάνει πολύ ωραίες στιγμές μου.
-Τι ανάγκες κάλυψε ο Τελευταίος Λευκός Ρινόκερος;
Ήταν το κάτι παραπάνω. Ό,τι πιο προσεγμένο έχω βγάλει μιας και η στιγμή ήταν κατάλληλη. Σχεδόν ατόφιος κοινωνικοπολιτικός δίσκος και ίσως ο αγαπημένος μου μέχρι τώρα απ’ τους τρεις.
-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι που έχεις γράψει;
Το Παράπονο και η Σφίγγα.
-Οι δυο τελευταίοι σου δίσκοι ήταν σε ανεξάρτητη και δική σου παραγωγή. Ήταν μια δύσκολη απόφαση αυτή;
Ήταν πιο εύκολη από το να είμαι σε εταιρία.
-Ποια η γνώμη σου για τα μουσικά ριάλιτι του σήμερα;
Μου θυμίζει αρένα. Προς τέρψη του κοινού, οι ψυχές στα λιοντάρια.
-Ποιο είναι το τραγούδι που μιλάει για εσένα;
Όλα εμπεριέχουν κάτι από εμένα.
-Ο δίσκος που ακούς τις πιο προσωπικές σου στιγμές;
Είναι μια ζωντανή ηχογράφηση των placebo μέσα στα πλαίσια μιας συναυλίας για το human trafficking. Εμπεριέχει σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου κομμάτια σε συγκλονιστικές διασκευές.
-Η ταινία που σου άλλαξε τη ζωή;
Έχω μανία με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μάλλον έχω δει τα πάντα με Ναζί. Μου αρέσει να μου υπενθυμίζω την κατάντια της ανθρώπινης ύπαρξης.
-Το βιβλίο που σε ταξίδεψε σε μαγικούς τόπους;
Η κάθε επιλογή αν δεν είναι ταξίδι, ας μην είναι καθόλου. Τώρα διαβάζω το Πένθιμο Εμβατήριο του Σωτήρη Πατατζή. Σίγουρο ταξίδι και μάλιστα σε μια πολύ σκοτεινή εποχή.
-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Κλαίω δύσκολα και συνήθως από συγκίνηση και όχι θλίψη.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σημερινή δισκογραφία;
Σε άθλια. Σχεδόν ανύπαρκτη.
-Υπάρχουν άξιοι καλλιτέχνες σήμερα;
Εννοείται. Αλλά άντε βρες τους. Κάθε γενιά έχει τους εκπροσώπους της.
-Μπορούν να βρουν το δρόμο τους;
Δυστυχώς όχι. Βέβαια θα δείξει η ιστορία όπως πάντα. Αλλά η αντικατάσταση του ραδιοφώνου με το YouTube είναι απόλυτη ψευδαίσθηση. Επιπλέει, ό,τι ορίζουν οι τάσεις.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Με μια ακραία νεοφιλελεύθερη δεξιά κυβέρνηση καταστολής που νοιάζεται για το κεφάλαιο και που εξαλείφει τον πολιτισμό και την παιδεία; Φανταστικά.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες ο κορωνοϊός;
Ήταν η χαριστική βολή στην ήδη υπάρχουσα ρημαγμένη γενιά μας. Ακόμη και για καταξιωμένους καλλιτέχνες είναι πολύ δύσκολα.
-Η στάση της Κυβέρνησης ήταν ανάλογη;
Η στάση της κυβέρνησης ήταν εκδικητική, σχεδόν σαδιστική. Γνωρίζει πολύ καλά πως ο χώρος της τέχνης είναι απέναντί της και επέλεξε να τον διαλύσει.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Σκοταδιστική με μικρές πυγολαμπίδες.
-Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος για τις παρενοχλήσεις εις βάρος των καλλιτεχνών;
Η εξουσία πάντα ήταν άλλοθι της νοσηρότητας του ανθρώπου. Σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητα, δημιουργήθηκε ένα κράμα διαστροφής στους κλειστούς χώρους όπως το θέατρο, η μουσική και ο αθλητισμός. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας για να καθαρίσει το απόστημα, αλλά είναι μια καλή αρχή.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη και σίγουρα νιώθω προστατευμένη και τυχερή.
-Το καταφύγιό σου;
Ο άνθρωπός μου, το σπίτι μου, ο κήπος μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο θάνατος σε όποια μορφή.
-Πώς λειτουργείς υπό το καθεστώς του έρωτα;
Είμαι τόσα χρόνια ερωτευμένη που ξέχασα πώς ήμουν πριν το πάθω.
-Πότε ένιωσες ευτυχισμένη;
Καθημερινά. Αντλώ ευτυχία από τα πάντα και ελπίζω στο να μην έχω κακές μέρες όπου δεν διορθώνονται μέσω ανθρώπινης μεταχείρισης αλλά θαυμάτων. Αφού ξυπνάω και όλοι οι αγαπημένοι μου είναι καλά, πώς μπορώ να μην είμαι ένας ευτυχής άνθρωπος.
-Τι άνθρωπος είναι η Μιχαέλα Κυργιαφίνη;
Ευτυχής. Αντικοινωνικός αλλά δοτικός. Τεμπέλης αλλά τελειομανής.
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Η ανάγκη μου για ζωή. Δεν θέλω να βαριέμαι. Να τρέχει ο χρόνος χωρίς να συμμετέχω ενεργά, οπότε έχω πάντα χέρια γεμάτα.
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Απελπιστικά ειλικρινής σε βαθμό που πολλές φορές λέω τώρα αυτό γιατί το είπες;
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Όχι. Όλα συντέλεσαν στο να φτάσω εδώ που είμαι.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Με αυτούς που πρέπει. Δεν με νοιάζει το πώς και το που.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Θέλω να κάνω μια λίμνη στην αυλή για να χαζεύω τα ψάρια.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Τον τέταρτο δίσκο. Τον περίμενα με ανυπομονησία, αλλά ήρθε η καραντίνα. Αν για κάτι ανυπομονώ είναι να τελειώσει όλο αυτό και να μπω στο cue productions. Να γράφουμε και να σβήνουμε με τον ηχολήπτη μου το Γιάννη.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Δεν ξέρω. Υπομονή και επιμονή λογικά.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Μιχαέλα Κυργιαφίνη;
Είσαι τυχερή μωρή κουφάλα…
-Μιχαέλα σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Εικόνα: Ευαγγελία Θωμάκου
