Τη γνωρίζω προσωπικά τα τελευταία πέντε χρόνια. Μέσα στις αναζητήσεις μου για νέες, άρτιες και ξεχωριστές φωνές είχα τη τύχη να πέσω πάνω της. Πρόκειται για μια αφοσιωμένη ερμηνεύτρια, ένα λαμπρό και εργατικό πλάσμα. Τον Μάιο του 2022 κυκλοφόρησε το τραγούδι Μονόπλευρα, σε μουσική Νικόλα Σαββίδη και στίχους Λάζαρου Αντωνιάδη. Σήμερα, στο your e-articles η Ναταλία Ρουτσολιά.
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα πολύ έντονα, είχα αυτό που λέμε πάθος για ζωή! Ήμουν ένα κοινωνικό παιδάκι που έκανα αρκετές δραστηριότητες ομαδικές, λάτρευα να είμαι με τους φίλους μου αλλά ταυτόχρονα κρατούσα κι ένα μέρος της ημέρας, έτσι λίγο πιο αθέατο, μόνο για μένα που περιείχε άκρατη ονειροπόληση. Μου άρεσε να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Δεν έχουν αλλάξει αυτά και πολύ μέχρι σήμερα για να είμαι ειλικρινής!
-Η ανάμνηση που σε έχει καθορίσει;
Θα πω πως είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι τραγουδάω. Έβλεπα ένα video clip, ήμουν 5 ετών, και ξεκίνησα να τραγουδάω από πάνω με περισσή άνεση, συναίσθημα και σιγουριά – οριακά νόμιζα ότι είμαι και στο κλιπ το οποίο ήταν το My heart will go on της Celine Dion και κάπως ακαριαία κατάλαβα ότι η ευτυχία που ένιωσα εκείνη τη στιγμή σώματι και πνεύματι δεν ομοιάζει με τίποτα άλλο. Είχα και τον μπαμπά μου με την κιθάρα που ασχολιόταν πολύ, μού είχε φέρει και κανονικό μικρόφωνο και τραγουδούσαμε. Από τότε κάπως ξεχώριζε στο μυαλό μου η ώρα που αφιέρωνα να ασχολούμαι με μουσική, ήταν αυτόματα κάτι πολύ σοβαρό κι όχι παιδικό για μένα. Δηλαδή, έκτοτε έβλεπα π.χ. μια συναυλία και δεν ήμουν ακριβώς απλώς ακροάτρια αλλά προσπαθούσα να μελετάω αυτά που άκουγα.
-Πώς ορίζεις τη μουσική;
Δεν είναι μια Θεά; Θα ήθελα ιδανικά να λατρεύεται με τον σεβασμό που της αρμόζει. Για μένα τώρα… Όσες φορές έχω δυσκολευτεί ή απογοητευτεί στη διαδικασία, στη μελέτη, στην προσπάθεια ή στα πέριξ της μουσικής, οτιδήποτε, δηλαδή, δεν αφορά το δημιουργικό κομμάτι αλλά τα διαδικαστικά/μανατζεριλίστικα κλπ, έχω σκεφτεί να τα αφήσω όλα. Νομίζω χωρίς υπερβολή ότι κάθε μέρα κάνω μια τέτοια σκέψη… Η αμέσως επόμενη βέβαια είναι να σκεφτώ τη ζωή μου έξω από αυτή κι είναι αυτόματα σα να μιλάω για τη ζωή μια ξένης. Οπότε μάλλον αυτή με (καθ)ορίζει.
-Η σημασία της στη καθημερινότητά σου;
Πέρα από το κομμάτι της μελέτης, προσπαθώ να της δίνω το χώρο να την αφουγκράζομαι. Να ακούω πραγματικά μουσική με την υπομονή που βλέπεις ένα έργο. Μου αρέσει πολύ να ψάχνω νέες κυκλοφορίες, να φτιάχνω λίστες και μετά ξαναμελετάω βέβαια αλλά κάτι νέο που θα έχει πιάσει το αυτί μου και θα θέλω να πειραματιστώ. Κατά τα άλλα, σε μέρες πιεσμένου χρόνου, είναι πανταχού παρούσα στα ακουστικά μου και μόνιμη, ακούραστη συντροφιά. Έχω αντέξει ατελείωτες δύσκολες ώρες εξαιτίας της. Μεγάλη δύναμη!
-Πότε τραγούδησες για πρώτη φορά στη ζωή σου;
Στο νηπιαγωγείο που ήμουν το κλείσιμο της ημέρας! Η νηπιαγωγός με ανέβαζε στην έδρα να πω ένα τραγούδι αφού είχαμε τελειώσει με ό,τι κάνουν τα νήπια, αλλιώς δεν σχολούσε η τάξη! Να πω ότι δεν το ζητούσα εγώ αυτό, μου έκαναν τέτοια και μετά οι δασκάλες μου στο Δημοτικό, με έκαναν και περιοδεία σε μεγαλύτερες τάξεις. Εγώ κόκκινη από ντροπή μεν, τα έλεγα δε! Στη συνέχεια σόλο σε γιορτές και χορωδίες. Ως ενήλικη, επαγγελματικά, θα ξεχωρίσω την πρώτη φορά που τραγούδησα σε πολύ πολύ κόσμο. Ήταν στο Opera and Ballet Theatre στην Οδησσό της Ουκρανίας.
-Τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα σου όταν βρέθηκες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
Εντάξει, ως παιδί υπήρχε η μαγεία του πράγματος και η χαρά του. Σε επαγγελματικό επίπεδο μετά, στο μεγαλύτερο κοινό που θυμάμαι, είναι η συναυλία στο χώρο που ανέφερα στην προηγούμενη ερώτηση. Υπήρχε και η ευθύνη πια αλλά με το που ξεκίνησα το πρώτο τραγούδι μπήκα in the zone! Ένιωσα απίστευτα, σα να ήμουν από πάντα εκεί, ένα συναίσθημα τόσο οικείο και αναζωογονητικό ταυτόχρονα. Μια τρομερή πληρότητα. Ότι όλα είναι στη θέση τους.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν ως τραγουδίστρια;
Πλουραλισμός κι εδώ. Αρχικά, ό,τι ακούει κάθε μέσο ελληνικό σπίτι. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Λοϊζος, Κουγιουμτζής, Καλδάρας κ.ά. Στο σχολείο είχα αγάπη στη λογοτεχνία οπότε άκουγα και μελοποιημένους ποιητές. Επίσης, πολλή ξενόγλωσση μουσική, μουσικό θέατρο έχω δει πολύ με τη μητέρα μου. Και εννοείται, μέσω των σπουδών στη μουσική, στο σύγχρονο και στο κλασικό τραγούδι, με διαμόρφωσαν και με διαμορφώνουν ακόμη ακούσματα.
-Οι φωνές που θαυμάζεις;
Τι να πρωτοπώ εδώ… Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με συγκλονίζουν οπότε θα πω εντελώς ενδεικτικά. Της στιγμής, που λέμε. Στα καθ’ημάς θα ξεκινήσω με Βίκυ Μοσχολιού, Γιώργο Νταλάρα, Σαβίνα Γιαννάτου, Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Κότσιρας και άλλοι πολλοί. Διεθνώς μετά, έχω λατρεία σε φωνές όπως Celine Dion, Whitney Houston, Beyonce, Christina Aguilera. Φωνητικά είναι τρομερές! Δυο τρομερές μοναδικότητες θεωρώ την Ella Fitzgerald και τη Nina Simone. Και να μην αφήσω και το λυρικό τραγούδι απ΄έξω, Μαρία Κάλλας – πώς καταφέρνει πάντα να είναι η δική εκτέλεση η καλύτερη! – Joice DiDonato και Lisette Oropesa.
-Το 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο σου τραγούδι, σε δική σου μουσική και στίχους, το «Έφτιαχνα Κόσμους». Πώς νιώθεις για τη κατάθεση αυτή;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μού έρχονταν μελωδίες και λέξεις και πάντα κάτι έγραφα. Το Έφτιαχνα Κόσμους γράφτηκε σαν ένα σώμα. Απλώς κάθισα στο πιάνο και βγήκε από την εισαγωγή μέχρι τέλους, δεν το συνέθεσα μέρος-μέρος. Αυτό νομίζω έγινε γιατί είχα ανάγκη να το πω. Περνούσα μια φάση κι ολοκληρώθηκε έτσι, ήταν μια προσωπική διαχείριση ας πούμε. Όταν ξεκίνησα να το παρουσιάζω και άρεσε και μου έλεγαν τόσο όμορφα πράγματα για αυτό, ήταν μια πολύ ιδιαίτερης φύσης χαρά. Δεν είμαι τραγουδοποιός που θα δώσει τραγούδια, δεν έχω αυτή την άνεση δηλαδή, είμαι και πολύ αυστηρή με αυτά που γράφω εγώ. Οπότε, για μένα ήταν τολμηρό να βγάλω πρώτο τραγούδι κάτι που έχω γράψει εγώ εξ’ ολοκλήρου. Αλλά ήθελα να το πω, να το βγάλω, να πω τί είμαι εγώ, μια ανάγκη για επικοινωνία στη βαθύτερή της εκδοχή για μένα.
-Σου αρέσει να φτιάχνεις κόσμους;
Παιδιόθεν! χαχα! Πάνε πολλά πράγματα λάθος στον κόσμο μας που είναι κάποια σωτηρία να φτιάχνεις κόσμους. Χωρίς να θέλω να το δραματοποιήσω, είναι χρέος μας να φτιάχνουμε κόσμους. Και μέσα μας και έξω μας. Από το να βιώνουμε μια στείρα εσωτερίκευση που οδηγεί στη μοναξιά γιατί ο κόσμος μας είναι σκληρός, ας προσπαθούμε μέσω των ονείρων μας να αντισταθούμε ρεαλιστικά στη ζωή και να την φτιάχνουμε ο καθένας με τις δυνάμεις του. Πιστεύω στις δυνάμεις μας. Για εμάς τους ανθρώπους, που δεν έχουμε κάποια τρομερή σωματική δύναμη σε σχέση με τα δυνατότερα ζώα του πλανήτη, η μοναδική σωτηρία μας είναι η αγάπη. Κοινότοπο ίσως αυτό που λέω, αλλά είμαστε ατελή όντα και μόνο μέσω της αγάπης μπορούμε να αντέξουμε την ατέλειά μας. Και δεν πληρώνεται αυτό.
-Από που αντλείς έμπνευση;
Από αυτά που με καίνε μέσα μου. Από αυτά που βιώνουμε. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πάντα αυτό που συνδέει το μέσα με το έξω μας. Άλλωστε, σχέσεις δεν είναι όλα;
-Τον Μάιο, κυκλοφόρησε το καινούργιο σου τραγούδι με τίτλο Μονόπλευρα, σε μουσική του Νικόλα Σαββίδη και στίχους του Λάζαρου Αντωνιάδη. Πώς προέκυψε η ένωση αυτή;
Αρχικά, μίλησα με τον Λάζαρο. Είχα ακούσει τον δίσκο που είχαν φτιάξει με τον Χάρη Γκατζόφλια Στων Άγιων τα νερά και τους είχα εκφράσει το πόσο πολύ μου άρεσε αυτή η δουλειά. Είχα βάλει και στα προγράμματά μου τραγούδια του δίσκου. Διάβασα αρκετούς στίχους του και μου σύστησε τον Νικόλα που ετοίμαζαν τότε κι άλλα τραγούδια, κάποια έχουν κυκλοφορήσει ήδη με ερμηνευτή τον ίδιο τον Νικόλα. Δεν επιλέξαμε κάποιο ήδη υπάρχον τραγούδι. Αντ’ αυτού, γράφτηκε ένα νέο τραγούδι για μένα κι αυτό ήταν το Μονόπλευρα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό.
-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;
Όλους τους επηρέασε. Τα πράγματα στον καλλιτεχνικό χώρο από άποψη βιοπορισμού ήταν δύσκολα ούτως ή άλλως. Δεν ξέρω εργασιακά τί ισχύει για τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, ήτοι τα μπουζούκια, αλλά νομίζω ισχύει άλλο εργασιακό καθεστώς κλπ. Πάντως όλους τους υπόλοιπους, ε πώς να το πω κομψά… τους πήρε και τους σήκωσε. Αλλά μιλάμε πολυεπίπεδα. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ειδικά καλλιτεχνών στο χώρο τα τελευταία (πολλά) χρόνια δεν κάνει μόνο μία δουλειά. Ας το πάρουμε και μεταξύ μας χαμπάρι και να σταματήσουμε να το δαιμονοποιούμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Όταν από το 2010 και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει δισκογραφία – όπως θα έπρεπε να υφίσταται εννοώ – ο καθένας αναμετράται λίγο-πολύ άνισα με τις δυνάμεις του. Αυτό έχει ως επακόλουθο να ζημιώνεται και το υλικό. Το τραγούδι, η μουσική. Γιατί κι αυτά κάποιοι άνθρωποι τα φτιάχνουν και απογοητεύονται και κουράζονται όσο ταλέντο και να έχουν. Και ταλέντο γύρω μας υπάρχει. Μόνο από αυτό δεν πάσχουμε. Σε αυτό είμαι κάθετη. Η κρίση αξιών, λοιπόν, που ζούμε είναι καθεστηκυία. Ήρθε κι η πανδημία κι ακούσαμε ότι είμαστε χομπίστες κι από πάνω. Εδώ έγινε ένα μεγάλο μπαμ νομίζω και καταλάβαμε το πόσο λίγη παιδεία, οργάνωση και τελικά αξιολόγηση και αξίωση υπάρχει. Και τί τερατώδες δεν ακούστηκε; Δεν χωράνε όλα σε μια απάντηση.
-Η στάση της Κυβέρνησης προς τον καλλιτεχνικό κόσμο;
Τα επιδόματα λέμε; Ή που λίγο ως πολύ ενοχλούμε και που υπάρχουμε κάποιοι; Ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν είναι ούτε μόνο τα μεγάλα ονόματα με τα γαρύφαλλα, ούτε πολιτισμός είναι μόνο τα μεγάλα ιδρύματα και τα πέριξ αυτών. Έγιναν πολλά παρατράγουδα και κυρίως ότι πολύς κόσμος -γενικά- ένιωσε άσχημα για το πόσο αξίζει η ζωή του.
-Τι έφερε η άρση των μέτρων;
Τώρα που μιλάμε, έχουν αρθεί τα μέτρα αλλά αυτό που ξέραμε όπως το ξέραμε θα δείξει πότε θα το ξαναβρούμε. Είναι και θέμα διάθεσης και διαθεσιμότητας μετά. Δεν είναι μόνο τα μέτρα σαν έλεγχος.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Πολύπαθη. Εντάξει, έχουμε τα καλά μας. Ας τα αναγνωρίζουμε κι αυτά κι ας προσπαθούμε να κατευθυνόμαστε εκεί.
-Σε ενοχλούν πράγματα σε αυτήν;
Εννοείται, πάρα πολλά. Θα πω μόνο τα θέματα παιδείας. Ως παιδεία θεωρώ οτιδήποτε διέπει τη ζωή μας. Είναι η βάση και στη γνώση και στην εκπαίδευση. Που δε λέμε να εκσυγχρονιστούμε! Η αλληλεγγύη, ο σεβασμός είναι ακόμα έννοιες που μεν υπάρχουν αλλά όχι απόλυτα στη θέση τους. Δηλαδή, ο σεβασμός πρέπει να προϋπάρχει ως γνώρισμα του χαρακτήρα μας, δεν μπορείς να σέβεσαι κάποιον μόνο γιατί είναι από πάνω σου, ή έχει λεφτά ή δύναμη. Για να το κάνω ένα πράγμα, θα πω ότι κυρίως με ενοχλούν όλες αυτές εκφάνσεις του γλυκού καπιταλισμούλη που ζούμε.
-Η γνώμη σου για τις αποκαλύψεις όσον αφορά τα φαινόμενα κακοποίησης στο χώρο του θεάματος;
Πάλι κι εδώ είναι πολλά θέματα. Αν έχεις ή δεν έχεις παιδεία. Γνωρίζουμε όλοι ότι κακοποίηση υπήρχε και υπάρχει σε όλους τους χώρους. Στον χώρο του θεάματος απλώς έλαμψαν όπως λάμπουν όλα μέσα σε αυτόν. Η κοινωνία αλλάζει και καλώς αλλάζει. Να μιλάμε όλοι για οτιδήποτε θεωρούμε κακοποίηση. Δεν είναι μόνο το σεξ ή το ξύλο. Υπάρχει και η κακοποίηση που είναι υποδόρια, που δεν έχει μώλωπες για να αποδειχτεί, αλλά την κάνει τη δουλειά της. Κανείς και καμία δεν πρέπει να νιώθει κακοποίηση και να μην αντιδρά. Δεν είναι τυχαίο που βρήκαν τη δύναμη τα θύματα να μιλήσουν εν μέσω πανδημίας. Δεν φοβούνταν πια μη χάσουν τη δουλειά τους. Ποια δουλειά τους; Μόνο η υγεία -ψυχική και σωματική- μάς είχε μείνει κι αυτή προσπάθησαν να διεκδικήσουν. Τώρα οι αντιρρήσεις κι οι αηδίες του στυλ «γιατί τώρα;» εντάξει.. μάλλον ζουν αλλού. Το κομψότερο που μπορώ να πω.
-Ποιες σκέψεις έκανες όταν έμαθες την έκβαση της δίκης του Δημήτρη Λιγνάδη;
Τώρα που μιλάμε το θέμα αυτό δεν έχει λήξει εντελώς δικαστικά νομίζω. Οπότε μένει να δούμε την πλήρη έκβαση. Πάντως δεν πιστεύω ότι έμεινε κάποιος που δεν απογοητεύτηκε. Παρακολουθούσα αναρτήσεις συναδέλφων και γενικότερα ανθρώπων που έδιναν συνεχές παρόν στη δίκη.. Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους επιτέλους όλοι μαζί… Αν ένας άνθρωπος κρίνεται ένοχος για βιασμούς κι έχουμε ακούσει τις μαρτυρίες που έχουμε ακούσει από τα θύματα, τί μένει να πούμε πριν αγανακτήσουμε; Πόσο μπορούμε να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ο δυνατότερος με τους δυνατότερους φίλους κερδίζει;
-Οι σκέψεις που σου έχει γεννήσει η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία;
Θλίψη και απογοήτευση για την ανθρωπότητα και πάλι. Μια επίθεση είναι μια επίθεση κι ως τέτοια ορίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Από την άλλη, η πολιτική δεν είναι ακριβώς άσπρο-μαύρο. Διεθνολόγος δεν είμαι, οπότε λέω ως άνθρωπος και ως πολίτης τί καταλαβαίνω. Μια εισβολή, στον σύγχρονο κόσμο ειδικά, είναι πάντα κάτι πιο σύνθετο και δεν αφορά μόνο τα δύο εμπλεκόμενα μέλη. Πέραν αυτού, κι αυτός ο πόλεμος είναι άλλη μια απόδειξη για το πόσο λίγο μετράμε οι λαοί για τους αφεντάδες. Ο Βάρναλης, ο Θάνος κι ο Ξυλούρης τα έχουν πει καλύτερα από μένα. Αυτό που έχει όμως σημασία, και πρέπει να είναι ο ρόλος μας, είναι να είμαστε πάντα με τον άνθρωπο και δη με τον αδύναμο. Δεν έχουμε άλλη δύναμη από το να κρατάμε ο ένας τον άλλον. Το φωνή λαού, οργή Θεού ισχύει. Αρκεί να φωνάξουμε μαζί.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Ναι, πιστεύω. Είχα την τύχη να έχω γύρω μου ανθρώπους που μου διαμόρφωσαν μια υγιή άποψη για τη θρησκεία. Για μένα η αγάπη, η δύναμη της πίστης, η συγχώρεση, το θάρρος της θυσίας και η αναγέννηση είναι φάροι στα δύσκολα κι όχι μόνο. Σίγουρα μέσα στους αιώνες γράφτηκαν πολλά ως απόπειρα ελέγχου των κοινωνιών μέσω των θρησκειών. Θέλει ανοιχτό νου κι ένα προσωπικό ενδιαφέρον για εξέλιξη για να τα διαχωρίζεις.
-Το καταφύγιό σου;
Η φύση! Να κάνω ποδήλατο στη φύση που είναι αγαπημένο χόμπι, γενικά να κινούμαι. Οι βόλτες κι ένα καλό βιβλίο. Ε καλά, κι η μουσική!
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Η ματαίωση. Να περάσει η ζωή και να μην την έχεις ζήσει στο έπακρο. Να έρθει η ώρα που θα καταλάβεις ότι δεν άκουγες την εσωτερική σου φωνή όσο έπρεπε και δεν ανταποκρίθηκες στις βαθύτερες επιθυμίες σου. Άλλος ένας φόβος βέβαια είναι να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι. Η απώλεια δηλαδή.
-Πώς λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;
Δεν μου πάει πολύ αυτό το συναίσθημα. Δεν το παθαίνω συχνά, ευτυχώς. Τα ζω όλα στην έξαρσή τους. Μπορεί να μην το καταλαβαίνει απαραίτητα ο άλλος αλλά συμβαίνει.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Τι είναι ευτυχία ρε παιδιά; Προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τα πράγματα για τα οποία αισθάνομαι τυχερή. Count your blessings!
-Τι άνθρωπος είναι η Ναταλία Ρουτσολιά;
Ωραία τύπισσα είναι ρε! χαχα! Είναι πιστή φίλη. Αν αγαπήσω δηλαδή αγάπησα, δεν το παίρνω πίσω, είμαι δοτική. Είμαι ξεκάθαρη – αυτά που λέμε, αυτά να εννοούμε! Έχω πείσμα, προσπαθώ να είμαι μαχήτρια. Ονειροπόλα και ρομαντική θα πω επίσης, και προσπαθώ να ρυθμίζω τη σχέση αισιοδοξίας και πεσιμισμού που με δέρνει. Αλλά δεν εγκαταλείπω!
-Το μεγάλο σου πλεονέκτημα;
Έχω πολύ καλό ένστικτο.
-Το μεγάλο σου μειονέκτημα;
Το άγχος.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Ναι πολλά, αλλά κάποιος μού είπε ότι δεν έχει νόημα να κοιτάζω πίσω. Μπροστά με θάρρος.
-Πώς φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;
Την έχω κάνει πολλές φορές αυτή τη σκέψη. Καταρχάς, θα ήθελα να μην αγχωθώ να προλάβω πράγματα. Μετά θα ήθελα να πω σε κάποιους ανθρώπους πως νιώθω και με όσους ήθελαν να είναι δίπλα μου, να αράζαμε σε μια παραλία με ποτάρες και μουσικάρες.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Πολλά! Ευτυχώς. Θέλω να υπάρχει υγεία, κοινωνική δικαιοσύνη κι αυτά δεν είναι άσχετα με τα προσωπικά μου όνειρα αλλά σύμφυτα. Εγώ θα ήθελα να ζω μέσα στη μουσική, μέσα στην τέχνη. Να ξυπνάω και να κοιμάμαι έτσι. Να μπορώ να κάνω όπως με εκφράζει αυτό που αγαπώ και να έχω την ευλογία να λέω όμορφες λέξεις και μουσικές!
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Ετοιμάζω συναυλίες από φθινόπωρο και παράλληλα, ετοιμάζω και νέο υλικό!
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να είναι πολύ σίγουρος ότι δεν είναι όνειρα κατασκευασμένα από άλλους. Να είναι δικά του. Αν καίγεται μέσα του, θα γίνει!
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Ναταλία Ρουτσολιά;
Αρχικά, είμαι χαρούμενη a priori αν λενε το επίθετο σωστά!χαχα!
Έπειτα, εγώ έχω ακόμα την εικόνα μου σαν το 5χρονο εκείνο κοριτσάκι που έλεγα στην αρχή. Γι’αυτό κάνω μουσική. Για να μην προδώσω τον 5χρονο εαυτό μου. Οι άλλοι θα ήθελα να σκέφτονται ότι κάνω αυτό που αγαπώ με σεβασμό και όρεξη και ελπίζω να συναντηθούμε με όσους περισσότερους μουσικά με αφορμή το κομμάτι!
-Ναταλία σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
