Μουσικός, οργανοπαίκτης κρουστών οργάνων, ερμηνεύτρια, θεατρολόγος και ηθοποιός. Η πρόσφατη και τραγική δολοφονία της γυναίκας στο Ιράν επειδή άφησε ακάλυπτα τα μαλλιά της σε δημόσια θέα την οδήγησε να δημιουργήσει μια ολιγόλεπτη Performance τραγουδώντας ένα Ιρανικό νανούρισμα που μιλά για μια νεαρή. Σήμερα, στο your e-articles η Μαρία Καπίρη.
– Οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;
Μπουγέλο, όλα τα ξαδέρφια στο εξοχικό μας στη Πελοπόννησο.
-Η ανάμνηση που σε έχει καθορίσει;
Έφηβη, η απάντηση του πατέρα μου για ερασιτεχνική σχολική παράσταση στην οποία είχα συντονιστικό ρόλο, Αυτό που είσαι, αυτό να φαίνεσαι και λίγο παρακάτω.
-Τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Έκφραση, Ανάσα, Ορμή.
-Τα ακούσματα που σε διαμόρφωσαν;
Παραδοσιακή μουσική. Παλιές τραγουδίστριες με έντονη παρουσία όπως η Μαρίζα Κωχ και η Νένα Βενετσάνου.
-Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με παραδοσιακά κρουστά όργανα;
Μεγαλώνοντας σε μουσική οικογένεια ήταν δύσκολο να ξεφύγω από αυτό το μονοπάτι, φυσικά δεν το θέλησα κιόλας να ξεφύγω. Ίσα ίσα, μπόρεσα να βουτήξω εντός του, κι ακόμη είμαι στην αρχή. Τα κρουστά από μικρή μου τραβούσαν το ενδιαφέρον στις συναυλίες όπου βρισκόμουν. Σταδιακά, προσπάθησα να ανακαλύψω τον δικό τους ρυθμικό τρόπο με τον σπουδαίο δάσκαλο, Βαγγέλη Καρίπη.
-Εκτός από μουσικός και ερμηνεύτρια είσαι θεατρολόγος και ηθοποιός. Πώς δένουν αυτοί οι δύο κόσμοι; Της μουσικής και του θεάτρου;
Από παιδί ήθελα να συνδυάσω την τέχνη της μουσικής με εκείνης του θεάτρου, ιδιαίτερα σε παιδιά μικρής ηλικίας. Η θεατρική τέχνη αβαντάρει την έκφραση στην μουσική, και φυσικά, η μουσική δίνει ρυθμό στη θεατρική δράση. Ειδικότερα, στις θεατρικές δράσεις σε χώρους μη συνηθισμένους, όπως ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, η μουσική μοιάζει να ταξιδεύει το νου των συμμετεχόντων και να γαληνεύει το πρόσωπό τους. Στο ψυχιατρείο, έχω δει πως στους συμμετέχοντες η τέχνη τους οδηγεί να πραγματοποιήσουν μουσικώ τω τρόπω τις θεατρικές δράσεις.
-Πώς επηρέασε η πανδημία τα πράγματα στο χώρο της τέχνης;
Δυστυχώς η πανδημία έπεσε σαν γροθιά επάνω στον κόσμο της τέχνης, και όχι μόνον. Αυτό το φθινόπωρο, μετά την έντονη πανδημία, βλέπω πως δειλά υπάρχει ανάπτυξη αλλά όχι προς κάθε τομέα της τέχνης και φυσικά όχι προς όλους τους κλάδους που εντάσσονται σε εκείνη. Πάντοτε θέλω να είμαι αισιόδοξη, και, ελπίζω στην ολοκλήρωση όλης αυτής της, σχεδόν παρανοϊκής, συνθήκης.
-Βλέπεις θετικά την έλευση του φθινοπώρου όσον αφορά τα μουσικά δρώμενα;
Με αργά και σταθερά βήματα.
-Πώς κρίνεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Θέλω να είμαι παρούσα στο σχέδιο της ζωής μου, και, βιώνω πως είναι πολλά εκείνα που δεν ελέγχουμε. Είμαι από τους νέους που αγωνίζονται. Βλέπω τα κακώς κείμενα όμως πιστεύω και στην αλλαγή.
-Τα στοιχεία της που δεν τα αντέχεις;
Βία, φτώχεια, ανεργία, καταναλωτισμός, ανεκτικότητα σε πολλά σκοτεινά σημεία, έλλειψη πρωτοβουλιών.
-Οι σκέψεις σου για την υπόθεση του παιδοβιαστή στον Κολωνό;
Φρίκη, Αντίσταση. Την συγκεκριμένη υπόθεση την παρακολουθώ σχεδόν καθημερινά. Υπάρχουν αρκετές ασάφειες, και δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Αρχικά, το μέγα λάθος συνέβη, η εφηβική ψυχή έχει κακοποιηθεί, έπειτα, είναι μεγάλος ο αριθμός εκείνων που επικοινωνούσαν με την ανήλικη γεγονός που μας δείχνει ένα μεγάλο ποσοστό νοσηρότητας του πληθυσμού… και δυστυχώς ζουν ανάμεσα μας. Περί οικογενείας, δεν έχω λόγια. Εύχομαι οι Αρμόδιες Αρχές να πράξουν όπως ακριβώς πρέπει εξετάζοντας κάθε λεπτομέρεια.
-Ο λόγος που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, οι παιδοκτονίες και οι γυναικοκτονίες;
Είναι η ερώτηση κόλαφος… Έχω δεχθεί κακοποίηση και ακόμη προσπαθώ να το ξεπεράσω. Και εδώ ίσως τίθεται το ερώτημα εάν ξεπερνιέται αυτό το συμβάν. Πάντοτε συνέβαιναν τέτοια περιστατικά, πάντοτε η άρρωστη πλευρά του ανθρώπου έκανε αισθητή την παρουσία της με τέτοιο απαίσιο τρόπο. Όμως, πιστεύω πως η συνθήκη της πανδημίας έφερε αύξηση γιατί κάθε ένας από εμάς αναγκάστηκε να μείνει κλεισμένος στο σπίτι του, και η άρρωστη πλευρά πολλών εμφανίστηκε και εκφράστηκε – εκφράζεται, έντονα και άγρια σαν καταρράκτης. Τα ποσοστά είναι σχεδόν διπλάσια, από το 2020. Φυσικά κακοποίηση βιώνουν και οι άντρες. Ο άνθρωπος μέσω της πανδημίας βρέθηκε μη ελεύθερος, να φοβάται, να μη γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί. Ο άνθρωπος έγινε άκαμπτος, ανένδοτος. Πολλοί ήταν κι από πριν, φυσικά δεν είναι φαινόμενο σύμφυτο της πανδημίας, όμως πήρε διαστάσεις σοβαρές. Γράφοντας τη λέξη άνθρωπος και σκεπτόμενη αυτά τα περιστατικά θέλω να βρω μια άλλη λέξη για αυτό το νοσηρό και διαταραγμένο ον του οποίου το ζωικό στοιχείο κερδίζει. Πλέον έχουμε εξοικειωθεί σε τέτοια περιστατικά και αυτό με εξοργίζει. Κάθε ένας που δολοφονεί, είναι κατεστραμμένος, κάθε ένας που ασελγεί στο κορμί που βιαίως διεκδικεί, είναι κατεστραμμένος, κάθε ένας που πειράζει με κάθε τρόπο μια παιδική ψυχή, είναι κατεστραμμένος. Και όλη αυτή η καταστροφή όλων αυτών των από μέσα πεθαμένων, οδηγεί στον θάνατο. Είμαι με το πλάσμα που αδικείται. Είναι υγιής αντίδραση να καταγγέλλει ο άνθρωπος αυτά που υφίσταται. Δεν σιωπούμε για τίποτε.
-Πώς σε επηρέασε η δολοφονία της γυναίκας στο Ιράν;
Έχω μια αντίληψη περί της γυναικείας φύσης κατά την οποία η γυναίκα η οποία τίκτει, εγκυμονεί στο δικό της παρόν μια ψυχή είτε από το παρελθόν είτε από το μέλλον η οποία γίνεται ένα με το σώμα της. Κάθε μήνα η πρόκληση της γνωστής περιόδου είναι ένας δρόμος σε αυτή τη χρονομηχανή, άλλοτε καρπερός κι άλλοτε δίνει τη θέση του στην επόμενη στιγμή. Ένα πλάσμα, μια γυναίκα, θανατώθηκε εις βάρος θρησκευτικών και πολιτικών παγιωμένων πεποιθήσεων. Η αντίδραση με το κόψιμο των μαλλιών ήταν ευχάριστη απάντηση προς όλο αυτό. Με επηρέασε, μου γέννησε και μου γεννά ερωτήματα και συναισθήματα. Μία προσπάθεια τέτοιας αποτύπωσης, η ολιγόλεπτη Performance τραγουδώντας Ιρανικό νανούρισμα που μιλά για μια νεαρή.
-Τι άνθρωπος είναι η Μαρία Καπίρη;
Εξελισσόμενος.
-Νιώθεις ευτυχισμένη;
Άραγε, τι είναι η ευτυχία; Φροντίζω να είμαι παρούσα στη ζωή μου και να μην ξεχνώ να ζω, να ανασαίνω.
-Τι είναι ο έρωτας;
Είναι κάτι που τώρα ανακαλύπτω… Ίσως αυτή την περίοδο να τον συνδέω με τους στίχους του Φερνάντο Πεσσόα δε ξέρω τι είναι φύση: την τραγουδώ.
-Το προσωπικό σου καταφύγιο όταν όλα δείχνουν δύσκολα;
Μητέρα Φύση.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Το ξαφνικό κακό.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Το παρελθόν είναι σημαντικό κομμάτι του παρόντος μας. Όμως, όπως έλεγα από μικρή, θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε παλιότερη εποχή, στην άνθηση του Μάνου Χατζιδάκι ή ακόμη πιο παλιά στην εποχή του Αττίκ.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή τη περίοδο;
Πρόσφατα είχα τη χαρά να μοιραστώ τη μουσική σκηνή με τον αισθαντικό τραγουδιστή Γιάννη Κούσκουρη. Ετοιμάζονται κι άλλες τέτοιες βραδιές σύμπραξης, εντός της χρονιάς.
-Τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να μην είμαστε εγκλωβισμένοι. Ως κοινωνία αλλά κι ατομικά.
-Η συμβουλή που θα έδινες σε ένα νέο άνθρωπο για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Πίστη, Αγάπη. Μελέτη, Μελέτη, Μελέτη.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Μαρία Καπίρη;
Το πολυσχιδές της καταγωγής μου.
-Μαρία σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.
Εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
