Τάκης Γιαννούτσος: «Το δέσιμο με τον Θοδωρή Βαμβακάρη προκύπτει από τη διαφορετικότητά μας»

Ο Τάκης Γιαννούτσος μετράει πάνω από τριάντα χρόνια στο ραδιόφωνο. Έχει βρεθεί πίσω από το μικρόφωνο σπουδαίων ραδιοφωνικών σταθμών της Αθήνας ενώ παράλληλα λατρεύει να παίζει drums με τη μπάντα του, τους Yeah! Το όνομα του έχει συνδεθεί με τον Θοδωρή Βαμβακάρη, έχοντας δημιουργήσει οι δυο τους ένα μοναδικό δίδυμο που εδώ και τόσα χρόνια μας κρατάει παρέα στα ερτζιανά. Τον απολαμβάνουμε κάθε πρωί 07.00 με 10.00 στον Pepper 96,6. Με μεγάλη χαρά τον φιλοξενώ στο your e-articles.

-Γεννήθηκες στην Αθήνα. Ποιες είναι οι μνήμες των παιδικών σου χρόνων;

Γεννήθηκα το 1966 στο Μπουρνάζι συγκεκριμένα. Εκείνη την εποχή δεν λέγαμε Μπουρνάζι αλλά Περιστέρι. Ήταν κάπως υποτιμητικό σαν όνομα και σαν περιοχή. Θυμάμαι τους χωματόδρομους στη γειτονιά και το ποτάμι του Κηφισού που το λέγαμε η Λωρίδα της Γάζας. Από τη μία ήμασταν εμείς (η «Δυτική Βηρυτός», τα «Κατεχόμενα») και από την άλλη ήταν τα Σεπόλια. Παιχνίδι όλη μέρα, ποδήλατο, μπάλα και σχολείο.

-Η πιο ισχυρή ανάμνηση;

Θυμάμαι να μου λείπει ο πατέρας μου ο οποίος ήταν ναυτικός. Από την άλλη, θυμάμαι ότι μου έφερνε τα καλύτερα παιχνίδια. Δεν το έκανε με τη λογική να αναπληρώσει τον χρόνο που δεν με έβλεπε. Του άρεσε και απλά το αγόραζε. Στα πέντε μου φαντάσου είχα και έπαιζα με τρενάκι και ράγες που είχαν απλωθεί σε όλο το σαλόνι.

-Σπούδασες προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τι αποκόμισες;

Αυτό το σπούδασα σε μια διαφορετική εποχή από τη σημερινή όσον αφορά τη τεχνολογία και τα μέσα. Ήμουν ένα μαθηματικό μυαλό με μια σκέψη τετράγωνη και αποκόμισα τον τρόπο να συγκεντρώνω δέκα πράγματα σε ένα.

-Πιτσιρικάς αγόρασες το πρώτο σου ροκ βινύλιο, ένα δίσκο των Clash.

Ναι. Και συγκεκριμένα ήταν το Combat Rock του 1982. Δεν ήταν από τα πιο καλά τους αλλά όπως και να’ χει ήταν Clash. Το αγόρασα 210 δραχμές από το δισκοπωλείο Δισκόραμα στην οδό Σωκράτους. Μαγικό συναίσθημα για ένα παιδί να παίρνει στα χέρια του το πρώτο του βινύλιο και να το βάζει πάνω σε ένα πικάπ Philips.

-Λίγο μετά, στα δεκατρία αγόρασες τα πρώτα σου drums. Ένιωθες ροκ σταρ;

Τα πρώτα drums τα πήρα με λεφτά από κάλαντα και από τις οικονομίες που είχα δουλεύοντας σε ένα βενζινάδικο για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Ξεκίνησα μαζί με άλλα παιδιά και φτιάξαμε ένα γκρουπάκι τους Protest March. Ένιωθα απίστευτα με τους ήχους που δημιουργούσαμε με ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και ντραμς.

-Τα μουσικά σου ακούσματα;

Με έναν φίλο μου είχαμε φάει ένα ανεξήγητο κόλλημα με τους Kiss στην αρχή. Το μεγάλο σοκ όμως το έπαθα με τον Rorry Gallagher και με τους Led Zeppelin. Με τους Zepellin κατάλαβα τι είδους drums ήθελα να παίζω. Ήθελα να παίζω σαν τον John Bonham, κάτι που δε θα κατάφερνα ποτέ. Αλλά ήταν ακριβώς αυτή η τεχνική που μου έκατσε απίστευτα με αυτό που ονειρευόμουν. Δεν μου άρεσαν οι κοκορετσάδες ντράμερς.

-Στα δεκαοκτώ βρέθηκες στο Πολεμικό Ναυτικό. Πώς τα πέρασες εκεί;

Δεν ήταν ωραία. Όχι λόγω κακοπέρασης με καψώνια κλπ. Απλά τότε στο Πολεμικό Ναυτικό ήταν μεγαλύτερη η θητεία σε σχέση με τον Στρατό Ξηράς. Έκανα 25 μήνες εκ των οποίων οι 20 ήταν μέσα σε ένα καράβι. Σκυλοβαρέθηκα! Είχα γίνει ναυτικός χωρίς να είμαι. Μη γκρινιάζω όμως. Είχα και ωραίες στιγμές. Διάβασα πολλά βιβλία, έμαθα σκάκι. Μέχρι και τσιγάρο.

-Έκανες τα πρώτα σου ραδιοφωνικά βήματα στο Κανάλι 15. Πώς αναλογίζεσαι τη διαδρομή σου από τότε μέχρι σήμερα;

Στο Κανάλι 15 έπαιζαν δυο φίλοι μου, ο Γιάννης Ντρενογιάννης και ο συγχωρεμένος ο Νίκος Δόικας. Έκαναν μια εκπομπή την οποία την είχαν ξεκινήσει Καθαρά Δευτέρα μία με δύο το βράδυ και την είχαν ονομάσει Απόψε Πετάμε Αετό. Μετά από δυο τρεις εκπομπές με κάλεσαν να συμμετέχω και εγώ. Τότε, το Κανάλι 15 ήταν στα πολύ πάνω του. Ήταν εκεί ο Μάκης Μηλάτος, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο Χρήστος Δασκαλόπουλος, ο Θοδωρής Μανίκας και άλλες ωραίες μορφές του ραδιοφώνου. Με άκουσε ο Μάκης Μηλάτος και μου πρότεινε να αναλάβω μόνος μου εκπομπή.

-Που βρίσκεται η μαγεία του ραδιοφώνου;

Αντικειμενικά, η εικόνα έχει μεγάλη δύναμη. Έχει αμεσότητα και σε κατακλύζει. Το ραδιόφωνο όμως έχει άλλη μαγεία. Δημιουργεί το κλίμα της παρέας. Συζητάς και αναλύεις πράγματα στο ραδιόφωνο που ο ακροατής τα ακούει ενώ οδηγεί ή κάνει κάτι άλλο και ταυτόχρονα τα σκέφτεται και τον προβληματίζουν.

-Τα συναισθήματα σου όταν βρίσκεσαι πίσω από το μικρόφωνο;

Υπάρχει όρεξη και δύναμη. Βγαίνει εντελώς φυσικά αυτό που κάνω χωρίς να λειτουργώ ξύλινα. Είμαι ένας άνθρωπος που θα βγω και θα μιλήσω στο μικρόφωνο, θα βάλω μουσική, θα πω κάτι αστείο. Μπορεί να τύχει κάποιο ευτράπελο στο στούντιο. Όλα μπορεί να συμβούν.

-Είναι διαφορετικό το τοπίο στο σημερινό ελληνικό ραδιόφωνο;

Έχει αλλάξει πολύ το ραδιόφωνο. Παίζει μεγάλο ρόλο το playlist που έχει επικρατήσει. Παράλληλα, έχει φύγει αυτή η λογική που υπήρχε παλιότερα. Που ο ακροατής έβαζε ένα σταθμό για να ακούσει έναν συγκεκριμένο ραδιοφωνικό παραγωγό. Μπήκανε στα πράγματα νέοι ιδιοκτήτες ραδιοφώνων οι οποίοι βάζουν στα ραδιόφωνα ανθρώπους απλά και μόνο επειδή είναι γνωστοί χωρίς να ξέρουν ραδιόφωνο και θα τους φέρουν νούμερα σε ακροαματικότητα. Πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει αυτό.

-Έχεις υπάρξει και πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης. Πρόκειται για έναν άλλο κόσμο;

Εντελώς. Καμία σχέση. Προτιμώ το ραδιόφωνο εννοείται.

-Την ψωνίζει πιο εύκολα κάποιος με τη τηλεόραση;

Πανεύκολα. Με τη τηλεόραση το θέμα δεν είναι αυτοί που σε μαθαίνουν ξαφνικά αλλά αυτοί που σε ήξεραν από πριν και αφού σε δούνε μετά αλλάζει η συμπεριφορά τους. Αυτό που νομίζουν ότι είσαι κάτι διαφορετικό και του λες «κουλάρισε ρε φίλε. Μια δουλειά είναι.»

-Το όνομα σου έχει συνδεθεί για πολλές δεκαετίες με τον Θοδωρή Βαμβακάρη. Πώς γνωριστήκατε και πώς καταφέρνετε να δένετε μετά από τόσα χρόνια;

Γνωριστήκαμε το 1997 στον τότε ΚΛΙΚ, μετέπειτα Best. O Θοδωρής ήταν στο σταθμό ένα χρόνο πριν από εμένα. Προσπαθούσαν οι υπεύθυνοι να του βρουν μία κοπέλα για πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή αλλά δεν τους είχε κάτσει καλά. Είχαν στο μυαλό τους ότι για να πετύχει το δίδυμο έπρεπε να είναι άνδρας-γυναίκα, μια καλή και δοκιμασμένη συνταγή. Ο Φώτης Γεωργελές που ήταν διευθυντής και ο Σταύρος Θεοδωράκης που ήταν σύμβουλος του ομίλου, μας σύστησαν ένα απόγευμα και μετά από τρεις μέρες μας έβαλαν να κάνουμε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή. Όταν μας το είπαν, κοιταχτήκαμε με τον Θοδωρή σα να λέγαμε και οι δυο από μέσα μας ταυτόχρονα «Μα καλά, είναι δυνατόν; Νομίζουν ότι αυτό θα δουλέψει;» Από τότε συνεργαζόμαστε άψογα μέχρι σήμερα και το δέσιμο προκύπτει από τη διαφορετικότητα μας. Υπάρχουν σημεία στα οποία τα βρίσκουμε και σε άλλα που δε τα βρίσκουμε. Συμφωνούμε σε θέματα ηθικής, σεβασμού και αποδοχής της διαφορετικότητας. Δε συμφωνούμε σε θέματα γούστου.

-Υπήρξε στιγμή κάποτε που αποφασίσατε να σταματήσετε να συνεργάζεστε;

Όχι, ποτέ.

-Έχεις βρεθεί σε σπουδαίους σταθμούς των ερτζιανών. Μεταξύ των οποίων θα αναφέρω ενδεικτικά τον ΚΛΙΚ, τον Best και τον Red. Τι θυμάσαι;

Έχω γλυκές αναμνήσεις από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Θα ξεχωρίσω όμως τα «Βαρέα Ανθυγιεινά» στον τότε Rock FM, τα τέσσερα χρόνια στον ιστορικό Ρόδον FM και τα δέκα χρόνια στον Best γιατί υπήρχε η ανεμελιά και η αποδοχή από το σύνολο των ακροατών. Ένιωθα ότι όλη Αθήνα ξυπνούσε και άκουγε Best, με μένα και τον Θοδωρή.

Από το 2023 βρίσκεσαι με τον Θοδωρή στον Pepper. Πώς πήρατε την απόφαση να αλλάξετε ραδιοφωνική στέγη μετά από τόσα χρόνια;

Η ανάγκη για αλλαγή μετά από δεκατρία πανέμορφα χρόνια στον Red. Ο Pepper 96,6 βρίσκεται πιο κοντά στα μουσικά μας γούστα και στην αισθητική μας. Και πρακτικά, βρίσκεται και πιο κοντά στο σπίτι μου!

-Μίλησε μου για τους Yeah!;

Από το 1987 οι Yeah! δύο πράγματα ξέρουν να κάνουν καλά: Να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν και να αλλάζουν μέλη. Από το άνοιγμα του Ρόδον Club με τους Αυστραλούς Triffids, μέχρι το κλείσιμό του με τους Stranglers, έχουν μοιραστεί τη σκηνή με σχεδόν όλα τα ελληνικά αλλά και με πολλά ξένα groups.

Από Ramones και Godfathers, μέχρι Crime & The City Solution. Όσο για τη σύνθεση, εγώ και ο Γιάννης Ντρενογιάννης είμαστε οι μόνοι που (ξ)έμειναν στο group. Πλέον ο Στέφανος Γραμμένος ο συμμαθητής μου είναι στο μπάσο, ο Ηλίας Ασλάνογλου (από Happening έως Magic de Spell) στα φωνητικά και δύο όμορφα κορίτσια που εκτός των άλλων, ρίχνουν τον μέσο όρο ηλικίας των υπολοίπων: Μισέλ Μόργκαν Χάουερς στα φωνητικά και Αλίκη Πριόβολου στα πλήκτρα. Και φτάνουμε στο 2024 όπου επιτέλους ένα EP με τον τίτλο Dust Comes Up, είναι έτοιμο! Δύο διασκευές και τρία δικά μας κομμάτια, περιμένουν να γλυκάνουν και να γκαζώσουν τα όμορφα αυτάκια των παλαιών και νέων φίλων μας.

-Νιώθεις πληρότητα για όσα έχεις βιώσει;

Υπερπληρότητα και ευτυχία.

-Τι είναι για σένα ο έρωτας;

Ο τρόπος για να βλέπεις τα πάντα γύρω σου πρωτόγνωρα, αισιόδοξα και με χαρά. Πράγματα που αν τα έβλεπες μη ερωτευμένος θα έβριζες από το πρωί μέχρι το βράδυ…

-Τι άνθρωπος είναι ο Τάκης Γιαννούτσος;

Δεν είμαι ο ευκολότερος.

-Αν είχες ναυαγήσει σε ένα ερημικό νησί ποιο αντικείμενο θα ήθελες να έχεις μαζί σου να σε συντροφεύει;

Τα ντραμς μου.

-Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;

Απλά θα έκανα διαφορετικά κάποια πράγματα. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι, αν αυτά τα διαφορετικά πράγματα έφερναν καλά αποτελέσματα. Σίγουρα, δε θα ήθελα να αλλάξει η σχέση μου με τα παιδιά μου και τη μουσική.

-Ο μεγάλος σου φόβος;

Μη πάθουν κάτι τα παιδιά μου.

-Το προσωπικό σου καταφύγιο;

Τα παιδιά μου.

-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Τάκης Γιαννούτσος;

Δε λέω ποτέ Τάκης Γιαννούτσος!

-Τάκη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.

Εγώ σε ευχαριστώ.

Τάκης Γιαννούτσος -βιογραφικό: εδώ

Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο

Αποτυχημένος φοιτητής Κοινωνικής Θεολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποτυχημένος φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ερασιτέχνης ραδιοφωνικός παραγωγός και αρθρογράφος. Συλλέκτης βινυλίων, κόμικς και βιβλίων. Λάτρης της ινδικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού. Με το γράψιμο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Όταν γράφω θέλω η σκέψη που ξεκινάει από εμένα να ολοκληρώνεται από τον αναγνώστη...