Ο Ζωρζ Πιλαλί είναι ένα μοναδικό κράμα. Ένας πολυεπίπεδος καλλιτέχνης. Ένας δημιουργός που συνδυάζει με άριστο τρόπο ήχους και λόγια ετερόκλητα μεταξύ τους. Από τη μία τα μπλουζ και από την άλλη τα ρεμπέτικα τραγούδια. Από τη μία οι σατιρικοί στίχοι και από την άλλη οι φιλοσοφικές αυθεντίες. Με αφορμή την θεατρική σατιρική του παράσταση Οχλοδοξία που θα πραγματοποιηθεί στο Loulou το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου, συνομιλήσαμε για το yourearticles.
-Γεννήθηκες στα Σεπόλια. Οι μνήμες που κουβαλάς;
Γεννήθηκα σε μια λαϊκή γειτονιά όπου συναναστρεφόμουν με απλούς και καθημερινούς ανθρώπους. Άνθρωποι που ήταν ήρωες της καθημερινότητας.
-Ο πατέρας σου ήταν γιατρός. Ήταν σύμφωνος με το να γίνει μουσικός;
Δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα με ανοικτούς ορίζοντες. Κατάλαβε ότι είχε ένα παιδί που τον ενδιέφερε η μουσική και ήθελε να ασχοληθεί με αυτό. Δε καταλάβαινε βέβαια το μουσικό είδος που με ενδιέφερε, γιατί εκείνη την εποχή ήταν έξω από τα ακούσματα των ανθρώπων η ροκ και τα μπλουζ.
-Πως στράφηκες στη μουσική;
Από πέντε ετών ήξερα ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική. Θυμάμαι ότι έκανα παρέα με τον αδερφό μια φίλης μου και σε ηλικία δέκα ετών του έλεγα ότι είχα μια μπάντα και παίζαμε τραγούδια. Η αδερφή του απαγόρεψε να κάνει παρέα μαζί μου γιατί με θεωρούσε τρελό! Δε γινότανε σου λέει να τα πιστεύει αυτά ένα παιδί. Είναι βλαμμένο.
-Τα μουσικά σου ακούσματα;
Άκουγα πολύ ροκ, ιδιαίτερα μου άρεσαν οι Beatles. Αυτό που με συνεπήρε από νωρίς όμως ήταν η μπλουζ. Ακόμα και σήμερα, από όπου και αν ξεκινάω, να συνθέσω και να δημιουργήσω, πάλι στη μπλουζ καταλήγω.
-Συμμαθητής σου ήταν ο Σπύρος Πάζιος, ο κιθαρίστας των Ερυθρών Ταξιαρχιών με τον οποίο είχατε συγκροτήσει τα γκρουπ «Το Κτήνος» και το «Καραβάνι». Θυμάσαι τα πρώτα αυτά βήματα;
Τότε ήταν τα χρόνια της παρέας. Αυτά τα κάναμε για τη πλάκα μας, για το κέφι μας. Και περνούσαμε τρομερά. Πιτσιρικάδες είμαστε που μπλέξαμε με τις κιθάρες και ψαχνόμαστε ανάμεσα στο ροκ, τη μπλουζ και τη τζαζ. Ωραίες μνήμες.
-Το ροκ εκείνης της εποχής περιελάμβανε τους Λαιστρυγόνες, τα Μπουρμπούλια, τους Socrates Drunk The Conium, τον Δημήτρη Πουλικάκο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Στα χρόνια που πέρασαν, ξέφτισε το ροκ ως μουσικό είδος;
Οτιδήποτε περνάει στον πολύ κόσμο ξεφτίζει. Μέσα στα χρόνια το ροκ έχασε τη μαγεία του γιατί υπήρξαν πολλοί που υιοθέτησαν τη ταμπέλα του ροκ χωρίς να το αντιπροσωπεύουν. Από τα ονόματα που μου ανέφερες κρατάω βαθιά τον Παύλο Σιδηρόπουλο του οποίου το έργο ήταν αξεπέραστο. Τα θέματα του ήταν ατόφια και σκληρά. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν το ελληνικό ροκ.
-Τι θυμάσαι από τον Παύλο Σιδηρόπουλο;
Παίξαμε μαζί μια σαιζόν. Κατάλαβα πολλά για το πώς αντιλαμβανόταν τη μουσική. Ήταν δοσμένος ολοκληρωτικά . Ένας ευγενής στη καταγωγή που παρά τα θέματα που είχε με τα ναρκωτικά δημιουργούσε συνεχώς. Άφησε σπουδαία δισκογραφία πίσω του.
-Και με τον Δημήτρη Πουλικάκο είχατε συνεργαστεί;
Ο Δημήτρης Πουλικάκος ήταν μια εξαιρετική περίπτωση. Πρότεινε μια νέα δική του γλώσσα για να μπορεί να εκφράσει πιο ποιητικά το ροκ.
-Από τη μια υπάρχουν τα μπλουζ, από την άλλη τα ρεμπέτικα. Πως βρήκες τη χρυσή τομή ανάμεσα τους και τα συνδύασες συνθετικά;
Αυτό επιτεύχθηκε χωρίς να το επιδιώκω. Από τότε που πρωτόπαιζα κιθάρα και έκανα κάποια solo έβλεπα χρώματα στις νότες. Έπειτα, από τα χρώματα πέρασα στα σχήματα τα γεωμετρικά. Έπαιζα κάτι και ερχόταν στο μυαλό μου ένα κύβος ή ένα τετράγωνο. Και συνδύασα τα παραπάνω είδη. Πρόκειται για μια συνεχής επεξεργασία που συμβαίνει μέχρι σήμερα.
-Μέσα από τις καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις έχεις ανακαλύψει το νόημα της ζωής;
Το νόημα της ζωής το κατέχουν μόνο οι γυναίκες γιατί εκείνες δημιουργούν και αναπαράγουν τη ζωή. Οι γυναίκες είναι ο μέγας δρυμός που οργάζεται εν εξάψει και εν υδύτι.
-Η πιο αντιπροσωπευτική σου δισκογραφική δουλειά;
Η Θεοκωμωδία που είχε να κάνει αρκετά με το μπλουζ.
-Πως κρίνεις το τοπίο στη μουσική σήμερα; Υπάρχουν δυσκολίες για τους νέους καλλιτέχνες;
Έχουμε εξαιρετικές περιπτώσεις μουσικών. Παιδιά καταρτισμένα, με γνώσεις, μεράκι και αγάπη. Αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα. Το σκυλάδικο τα έχει πνίξει όλα. Για να καταλάβεις το πώς έχει διεισδύσει το σκυλάδικο στη κοινωνία, εδώ κοντά που μένω έχει ένα δημοτικό σχολείο. Πέρυσι το καλοκαίρι είχαν μια γιορτή τα παιδιά. Ξέρεις τι άκουγαν; Της αρέσει να’ μαι αλήτης και εγώ να’ μαι madame…
-Στις 18 Φεβρουαρίου θα εμφανιστείς στο Λούλου. Τι ακριβώς ετοιμάζεις;
Θα υπάρχουν πολύ όμορφα κείμενα που θα συνδυαστούν με μουσική. Μουσική και λόγος θα δέσουν αρμονικά σε μια ξεχωριστή παράσταση.
-Πως νιώθεις κάθε φορά πριν βγεις στη σκηνή;
Μέρες πριν δεν αισθάνομαι καθόλου ωραία. Υπάρχει τρέξιμο, αγωνία και άγχος μες στις πρόβες. Πριν βγω στη σκηνή τα ξεχνάω όλα.
-Τι απόσταγμα σου αφήνει η σημερινή πολιτική πραγματικότητα;
Αστειότητες. Η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο συγκεκριμένων οικογενειών. Τραγική και απερίγραπτη κατάσταση από όπου και αν το πιάσεις.
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
Άσχημη. Τη κοινωνία τη διαμορφώνουν οι πολιτικοί. Αφού οι πολιτικοί μας είναι άθλιοι πως η κοινωνία θα πάει μπροστά; Υπάρχουν διακαή θέματα που παραμένουν άλυτα. Παιδείας, ηθικής και συμπεριφοράς.
-Τι άνθρωπος είναι ο Ζωρζ Πιλαλί;
Δεν είναι άνθρωπος.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Δεν έχω κάποιον φόβο.
-Το κρυφό σου καταφύγιο;
Αυτά που δημιουργώ.
-Αν ναυαγούσες σε ένα ερημικό νησί ποιο προσωπικό σου αντικείμενο θα ήθελες να πάρεις μαζί σου;
Τη κιθάρα μου.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις;
Όχι, δε θέλω! Ευχαριστώ πολύ!
-Τα όνειρα σου για το μέλλον;
Δεν έχω όνειρα για το μέλλον. Επικεντρώνομαι σε αυτά που φτιάχνω στο παρόν.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Ζωρζ Πιλαλί;
Οι νεκροί ποτέ δεν πεθαίνουν.
Zorz Pilali – Ζωρζ Πιλαλί FB: εδώ
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο