Ο Φεβρουάριος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο μήνας του έρωτα, εφόσον στα μέσα του μήνα γιορτάζουμε τον Άγιο Βαλεντίνο, αφορμή να κάνουμε ένα δώρο στους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε ερωτευμένοι. Αυτόν τον μήνα, λοιπόν, επέλεξα να διαβάσω το καινούριο βιβλίο από την Αθηνά Καμάτσου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή «Ήμουν Εκεί». Είναι το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο της συγγραφέως και η αγωνία μου ήταν μεγάλη στο να το διαβάσω.
Από το εξώφυλλο του βιβλίου, που αναφέρεται η φράση «Μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να καταφέρει να γίνει η δύναμή σου;», προετοιμάστηκα για μία δυνατή ρομαντική ιστορία. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, με τα κεφάλαια να πηγαίνουν ανάλογα με την οπτική που θέλει να δώσει εστίαση η συγγραφέας. Κατά κύριο λόγο βλέπουμε την πλευρά της Έλλης, μίας καλλίφωνης νεαρής που προσπαθεί να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της, με τις σκιές και τους φόβους της να την κρατούν πίσω. Η Έλλη κουβαλά πάνω της τραύματα, που παλεύει να ξεπεράσει. Μία μέρα συναντάει τυχαία μέσα στο τρένο, έναν γοητευτικό, όμορφο νεαρό.
Ο ταλαντούχος μουσικός Τόμας, ήρθε από την Αγγλία στην Ελλάδα, με έναν κυρίαρχο σκοπό, ο οποίος από ό,τι φάνηκε δεν του βγήκε σε πολύ καλό. Από την μία στιγμή στην άλλη η ζωή του άλλαξε εντελώς, από τα φώτα και την μελωδία της κιθάρας του, βρέθηκε βυθισμένος στο σκοτάδι. Τα χάπια έχουν γίνει πλέον η παρηγοριά του, διώχνοντας για λίγο τους πόνους που κατακλύζουν το σώμα του.
Όσο η ιστορία τους εξελίσσεται, κατάλαβα πως ίσως τελικά τίποτα να μην είναι τυχαίο. Μπορεί πράγματι μερικά πράγματα στις ζωές μας να συμβαίνουν για έναν λόγο, που να μην μας φαίνεται καλός στην αρχή όμως εν τέλει να μας οδηγεί κάπου όμορφα. Οι πρωταγωνιστές περνούν τις δοκιμασίες τους, έχοντας χάσει κομμάτια από τους εαυτούς του. Η Έλλη και ο Τόμας, δεν συναντήθηκαν καθόλου τυχαία και αυτό κάνει την ιστορία τους ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Παράλληλα η συγγραφέας έχει φροντίσει να θίξει, με τον δικό της τρόπο, γεγονότα που απασχολούν την κοινή γνώμη και μάλιστα στενά. Όπως η εκμετάλλευση ισχύος, από ανθρώπους που πιστεύουν ότι λόγω της θέσης τους έχουν το δικαίωμα να μειώνουν και να εξευτελίζουν τους γύρω τους και παρόλα αυτά να θεωρούνται επαγγελματίες. Ακόμη γίνεται αναφορά στην κακοποίηση και στην σεξουαλική βία. Ωστόσο φροντίζει να προσθέσει με γλυκό τρόπο την διαφορετικότητα, αναφέροντάς το ως κάτι πλέον συνηθισμένο.
Πρόκειται για ένα γλυκό, τρυφερό μυθιστόρημα. Γεμάτο συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Δεν κουράζει με περιττές περιγραφές, σου δημιουργεί όμορφες εικόνες συναισθημάτων. Το μοναδικό μου παράπονο, είναι ότι θα ήθελα λίγο περισσότερα κεφάλαια με την οπτική του Τόμας.
Κλείνοντας θα αναφέρω μία φράση από το βιβλίο, που πιστεύω ότι περιγράφει απόλυτα όλο το νόημα του βιβλίου: «Παλαιότερα είχα ακούσει κάποιον να λέει πως οι άνθρωποι μοιάζουν με τα οριγκάμι. Όλη τους την ζωή πασχίζουν να πάρουν την τέλεια μορφή τους, εκείνη που θα εντυπωσιάσει τους άλλους…».
Διαβάστε την συνέχεια στο βιβλίο από την Αθηνά Καμάτσου «Ήμουν Εκεί».
