Σήμερα, θα γνωρίσουμε τον ποιητή Λευτέρη Χονδρό και την υπέροχη ποιητική του συλλογή «Οδός Μητροπολίτη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη.
– Αρχικά, να σας γνωρίσουμε καλύτερα. Με τι ασχολείστε όταν δεν γράφετε και τι αγαπάτε;
Γεια σας και σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη αυτή. Σπούδαζα Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, σχολή την οποία όμως άφησα στο τέταρτο έτος των σπουδών. Θα έλεγα ότι δεν ασχολούμαι με κάτι άλλο εκτός από το γράψιμο και την ποίηση. Θέλω να πω ακόμα κι όταν δεν γράφω, σκέφτομαι για αυτό και ζω με αυτό. Πρόσφατα, μάλιστα, επιχειρώ να μεταπηδήσω και στην μετάφραση της ποίησης. Ένα εγχείρημα, αν όχι αδύνατο, τουλάχιστον απαιτητικό και δύσκολο. Αγαπώ την τέχνη, τον κόσμο, τους ανθρώπους. Θα έλεγα ότι μεγαλύτερή μου αγάπη, ακόμα κι από την ποίηση σε έναν βαθμό, είναι η μουσική.
– Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο ποίημα που διαβάσατε;
Δύσκολη ερώτηση, πολύ. Δεν θα έλεγα πως θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι είναι όμως το Άξιον Εστί του Ελύτη, κυρίως το μελοποιημένο ποίημα «Ένα το χελιδόνι». Μάλιστα, δεν το θυμάμαι να το ακούω πιο πολύ, αλλά έχω ακόμα την ανάμνηση ενός ανέκδοτου από την δασκάλα μου των αγγλικών στο δημοτικό. Προφανώς, μετά από τα γέλια που ρίξαμε, μας μίλησε για το ποίημα και την ιστορία του.
– Τι φοβάστε περισσότερο;
Να οδηγήσω αμάξι. Προσπαθώ όμως να πείσω τον εαυτό μου να μάθει. Θα δούμε…
– «Οδός Μητροπολίτη» τι σας ενέπνευσε να γράψετε την συγκεκριμένη συλλογή;
Με ενέπνευσε η ανάγκη μου να γράψω ποιήματα. Για την ακρίβεια, η συλλογή δεν έχει ένα ενωτικό στοιχείο που να «κολλάνε» όλα τα ποιήματα μεταξύ τους. Είναι αυτόνομα και θέλω να πιστεύω και αυτάρκεις. Κοινώς, μάζεψα όλα τα ποιήματά μου των τελευταίων δύο χρόνων και βγήκε η «Οδός Μητροπολίτη».
– Ποιο ποίημα από αυτή ξεχωρίζετε και γιατί;
Τα δύο πρώτα, τους «Νεκροθάφτες» και το «Στο πατάρι». Το πρώτο γιατί αρέσει υπερβολικά πολύ στους φίλους. Δεν ξέρω γιατί. Την βρίσκουν ενδιαφέρουσα την ατμόσφαιρα και το μήνυμα του ποιήματος. Το δεύτερο γιατί είναι αγαπημένο δικό μου. Με αυτό το ποίημα κατάλαβα πολλά. Είτε για τον τρόπο γραψίματός μου, είτε και για αυτά που με βασανίζουν.
– «…ψυχραίνοντας τις ψυχές εκείνων που περίμεναν μια κάποιαν Ανατολή». Θεωρείτε πώς αυτή η Ανατολή θα έρθει γι’ αυτούς που την περιμένουν;
Δεν ξέρω. Πολλές φορές η ζωή είναι μάταιη και σκληρή. Μακάρι να έρθει για όλους, γιατί όλοι περιμένουμε κάποιον ήλιο να ανατείλει. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, είναι ότι κάποια στιγμή θα δύσει πάλι. Είναι κύκλος. Και όπως λέει ένας αγαπημένος μου στίχος, «Χρειάζεται αρετή και τόλμη η ελευθερία».
– «Κάνε τον έρωτα πέλαγος και δώσε μας λίγη από την αιωνιότητά σου». Μπορεί ο έρωτας να είναι αιώνιος;
Ναι! Ξεκάθαρα, όχι απλά το πιστεύω, μα το γνωρίζω. Όχι από τον εαυτό μου. Ο έρωτας όπως και ο θάνατος είναι οι κινητήριες δυνάμεις του σύμπαντος. Ισχύουν για πάντα. Και ναι. Αν ερωτευτείς ένα πρόσωπο πολύ, η ανάμνηση αυτού του συναισθήματος δεν θα ξεχαστεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό το άτομο και να ερωτευτείς έπειτα κάποιον άλλο.
– Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να μας πείτε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια. Θα υπάρξει στο μέλλον κάποια άλλη ποιητική;
Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Έχω γράψει κάποια νέα ποιήματα αλλά κυρίως έχω ολοκληρώσει έναν ποιητικό διάλογο που το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον πόνημα. Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα υπάρξουν κι άλλα ποιητικά μου βιβλία.
Άποψη:
«Αφήνω στα χέρια σου τα χέρια μου», «τώρα στα χέρια σου κρατάς την υφή της ψυχής μου». Στίχοι από το ποίημα «Αφήνω στα χέρια σου» της συλλογής «Οδός Μητροπολίτη». Ποιήματα για μια ζωή που «μοιάζει με σταύρωση τη μέρα του Σαββάτου» και για ανθρώπους «που περίμεναν κάποιαν Ανατολή». Μια ποιητική αφιερωμένη στην πραγματική αγάπη σε έναν άνθρωπο ερωτευμένο που παρατηρεί την αγαπημένη του, για τα χέρια που αγγίζονται σαν κάτι ιερό, για τις συζητήσεις που κρατούν πολύ ευχάριστο χρόνο. Ποιήματα για το «στόμα της μου δόθηκε για πρώτη φορά», στην εξιδανίκευση του άλλου μισού σε έναν κόσμο που μοιάζει με «Ομιχλώδες πρωινό» αλλά πάντα «υπάρχει κι από ένα αηδόνι» να μας θυμίζει την ελπίδα, την αυγή. Επίσης υπάρχουν αναφορές σε μυθολογικά πρόσωπα όπως ο Οιδίποδας και ο Λάιος στο ποίημα «Πεπρωμένο». Ο ρυθμός του και τα θέματά του σε κάποια θυμίζει τον Καβάφη. Με γλώσσα απλή, λυρική και σε ελεύθερο στίχο ο ποιητής, Λευτέρης Χονδρός αποδίδει τις επιθυμίες ενός εσωτερικού παιδιού. Προκαλεί νοσταλγία για τις παιδικές αναμνήσεις και τα παιχνίδια στις πόλεις που έρχονται σε σύγκρουση με τον ώριμο εαυτό μας. Για την δύσκολη ζωή και για την χαρά του έρωτα. Δύο από αυτά που ξεχώρισα «Εύα», «Αύγουστος». Μία υπέροχη ποιητική συλλογή για τους λάτρεις του είδους.
Περισσότερα για το βιβλίο και τον συγγραφέα: http://smilipub.blogspot.com/2022/07/blog-post_37.html
