Σήμερα, θα γνωρίσουμε την Νένα Εξάρχου και το βιβλίο της «Όνειρα μη προβλεπόμενα» που θα μας θυμίσει τα χρόνια της Γ’ Λυκείου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
– Ας μάθουμε λίγα πράγματα για σένα. Με τι ασχολείσαι όταν δεν γράφεις;
Ασχολούμαι με τις εικαστικές τέχνες, καθώς είναι το αντικείμενο των σπουδών μου τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Μου αρέσει η φωτογραφία, η ζωγραφική και η γλυπτική. Φέτος επέλεξα και το μάθημα της σκηνογραφίας καθώς ασχολούμαι χρόνια με το θέατρο (σε ερασιτεχνικό, βέβαια, επίπεδο) και με ενδιαφέρει να μάθω περισσότερα σε αυτόν τον τομέα.
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι ο «Δεκαπενταετής Πλοίαρχος» του Ιουλίου Βερν. Το θεωρώ λίγο αδικημένο καθώς δεν φαίνεται να έχει προβληθεί τόσο όσο οι «20000 λεύκες κάτω από τη θάλασσα», «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» και άλλα πασίγνωστα βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα υπόλοιπα έργα του Βερν, ο «Δεκαπενταετής Πλοίαρχος» είναι μια ιστορία πολύ ξεχωριστή για μένα, η οποία συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την περιπέτεια με τη συγκίνηση καθώς και ποικίλα θέματα που αγγίζουν όλους τους ανθρώπους, όπως η απότομη ωρίμανση και η ανάληψη ευθυνών του κεντρικού ήρωα μετά από μια μεγάλη συμφορά, η φιλία και η αφοσίωση, η γενναιότητα, η μάχη του καλού με το κακό και το ζήτημα του ρατσισμού, καθώς αναφέρεται σε μια εποχή όπου ανθούσε το δουλεμπόριο.
– Με αφορμή το «Όνειρα μη προβλεπόμενα» πες μας κι εσύ την δική σου εμπειρία από τις πανελλήνιες;
Ήταν δύσκολη όπως είναι για κάθε έφηβο. Ο φόβος της αποτυχίας ήταν εξαιρετικά έντονος. Γνώριζα πως ήθελα να περάσω στη φιλοσοφική (τότε ούτε που φανταζόμουν πως αργότερα θα αποφάσιζα να σπουδάσω και στο τμήμα Εικαστικών τεχνών) και άκουσα πολλές επικρίσεις για αυτό καθώς πολλοί θεωρούν πως οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση. Κατάφερα, όμως, με τη βοήθεια της οικογένειάς μου να κλείσω τα αυτιά μου στις «σειρήνες» του κοινωνικού περιγύρου και να ακολουθήσω τις σπουδές που επιθυμούσα.
– Με ποιον χαρακτήρα του βιβλίου σου ταυτίζεσαι;
Ως προσωπικότητα πιστεύω πως ταυτίζομαι περισσότερο με τον Δημήτρη. Είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο παιδί. Και πολύ πληγωμένο επίσης καθώς στα παιδικά του χρόνια έχει υποστεί σχολικό εκφοβισμό. Συχνά ανησυχεί για τη γνώμη των άλλων και προσπαθεί να βρει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση με τη βοήθεια των φίλων του.
– Τι σε ώθησε να το γράψεις;
Σημαντική πηγή έμπνευσης υπήρξε η προσωπική ιστορία ενός κοντινού μου προσώπου καθώς και διάφορα βιώματα και προβληματισμοί τόσο δικά μου όσο και αρκετών συμμαθητών μου. Ήθελα να εκφράσω τους προβληματισμούς μου για το πώς το εκπαιδευτικό σύστημα, η οικογένεια ή ο κοινωνικός περίγυρος αντί να βρίσκονται δίπλα στα νέα παιδιά, συχνά βρίσκονται απέναντί τους.
– Τι θα συμβούλευες σε όλους όσους αντιμετωπίζουν τις «Πανελλήνιες»;
Να μην ξεχνούν πως οι εξετάσεις αυτές είναι απλώς ένας από τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να χτίσουν το μέλλον τους. Να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να βρουν τρόπους να ανακαλύψουν τις κλίσεις και τα θέλω τους. Να μην απολογούνται σε κανέναν για τα όνειρά τους.
– Στο βιβλίο παρατηρούμε ότι οι πρωταγωνιστές έρχονται σε σύγκρουση πρώτα με τον εαυτό του και ύστερα με τους γύρω τους για τη ζωή που θα ήθελαν να έχουν. Ποια είναι για σένα η ιδανική ζωή;
Για μένα η ιδανική ζωή είναι να ζει κανείς τη δική του ζωή και όχι τη ζωή που του επιβάλλει ο περίγυρός του. Να χτίζει σχέσεις αληθινές, να παίρνει αποφάσεις και να τολμά να αλλάζει ό,τι δεν τον ικανοποιεί. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μετανιώνουμε για πράγματα που δεν τολμήσαμε και να εγκλωβιζόμαστε σε σχέσεις και καταστάσεις που μας πιέζουν.
– Ποια τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Προς το παρόν έχω μερικές ακόμα ιστορίες στα σκαριά. Δυστυχώς ο χρόνος που μου αφήνει η σχολή είναι τόσο περιορισμένος που γράφω με απίστευτα αργούς ρυθμούς. Θα ήθελα, ωστόσο, μετά τα «Όνειρα μη προβλεπόμενα» και τα «Σπαράγματα» να εκδώσω ένα ακόμα μυθιστόρημα και ενδεχομένως κάποια παραμύθια.
Άποψη:
«… κάποτε είχε παρομοιάσει το σχολείο με ένα παζλ γεμάτο από φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια μαζί. Επιτυχίες, αποτυχίες, γέλια, δάκρυα, φιλίες, αντιπαλότητες…»
«Όνειρα μη προβλεπόμενα», τίτλος που ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία καθώς αναφέρεται σε όνειρα που εμφανίζονται ξαφνικά, που δεν είχαν προγραμματιστεί.
Η δεκαεπτάχρονη Ρέα κόρη στρατιωτικών μετακομίζει στην πόλη απ’ όπου κατάγεται, τα Ιωάννινα, όπου μένει και ο ξάδερφος της Φίλιππος. Έχοντας την ίδια ηλικία γνωρίζει την παρέα του που αποτελείται από τον Μιχάλη και την αδερφή του Χριστίνα, τη Μαριάννα, τον Δημήτρη, και τον Αναστάση. Όλοι τους βρίσκονται στην τελευταία τάξη του Λυκείου, που σημαίνει ένα πράγμα: Πανελλήνιες. Η ιστορία ξεκινά από την αρχή του έτους μέχρι και τα αποτελέσματα και την ζωή των πρωταγωνιστών και των συμμαθητών τους σ’ αυτή τη δύσκολη χρονιά. Η ρεαλιστική απόδοση των χαρακτήρων ως πολύπλευρες προσωπικότητες με διαφορετικά «θέλω» ο ένας από τον άλλο, η κινηματογραφική αφήγηση, οι περιγραφές που δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά και το χιούμορ που υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες είναι στοιχεία που θα σας κάνουν να λατρέψετε την ιστορία. Φυσικά υπάρχουν και συγκινητικές στιγμές που συνθέτουν όλα τα καλά και τα κακά μιας ιδιαίτερης χρονιάς όπως αυτής της Γ’ Λυκείου. Η πενθήμερη, η τελευταία φορά στην τάξη, στο σχολείο, οι έρωτες είναι κομμάτια που θα σας φέρουν μνήμες από τα σχολικά σας χρόνια. Η συγγραφέας επίσης θίγει το θέμα του bullying και την αντιμετώπισή του.
Με γλώσσα απλή, έντονους και ζωντανούς διαλόγους η Νένα Εξάρχου μας κάνει να θυμηθούμε τα χρόνια του Λυκείου, τις παρέες, τους φίλους, το άγχος για την επιλογή των σχολών, τα φροντιστήρια, τις πλάκες μέσα στην τάξη, τους καθηγητές και άλλα πολλά. Μία όμορφη ιστορία που αξίζει τον χρόνο σας με δίδαγμα «μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου».
Περισσότερα για το βιβλίο και την συγγραφέα: https://www.ocelotos.gr/el/component/content/article/36-%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1-cat-el/%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1-subcat-el/2046-oneira-provlepomena.html
