Τζένη Αλαΐσκα η σημερινή μας καλεσμένη στο yourearticles, ας γνωρίσουμε τόσο την ίδια όσο και το μυθιστόρημά της: «Γυναίκες στη σιωπή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
-Αρχικά θα θέλατε να μοιραστείτε μερικά πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουμε;
Εργάζομαι επί πολλά χρόνια στον τομέα της Ξενόγλωσσης Εκπαίδευσης ως Διευθύντρια Σπουδών και Καθηγήτρια Ξένων Γλωσσών. Έχω σπουδάσει επίσης Δημοσιογραφία και αρθρογραφώ στην εφημερίδα «Ανατροπές». Στη στήλη μου «Εγκλήματα» θίγω τα κακώς κείμενα με σαρκαστική και ενίοτε χιουμοριστική διάθεση.
-Τι αγαπάτε, τι φοβάστε και τι έχετε χάσει στη ζωή;
Μέσα σε αυτή τη ρευστή πραγματικότητα που βιώνουμε το καταφύγιό μου είναι η οικογένεια, αυτούς αγαπώ. Οι φόβοι μου είναι αρκετοί αλλά προσπαθώ να τους αντιμετωπίζω όπως η νέα μου ηρωίδα στο νέο μου μυθιστόρημα, η Μαρίνα, που λέει πως «ο φόβος είναι λιοντάρι σε κλουβί. Ανοίγεις την πόρτα και αντιμετωπίζεις το λιοντάρι. Είναι τόσο απλό». Όσο για το τί έχω χάσει, ευτυχώς, μόνο τον πολύτιμο χρόνο μου με ανθρώπους που δεν άξιζαν. Άρα ανήκω στους τυχερούς, αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να χάσει κανείς.
-Υπάρχει κάποια αγαπημένη συνήθεια μέσα στη μέρα;
Τους μισούς μήνες τον χρόνο κολυμπάω γιατί είμαι πολύ κοντά στη θάλασσα και επίσης απολαμβάνω το πότισμα του κήπου αφού με συντροφεύουν πάντα οι δύο μου γατούλες, η Μπουμπού και η Σίμπα.
-Ξεχωρίζετε κάποιους συγγραφείς που αγαπάτε ιδιαίτερα;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Είναι τόσοι πολλοί οι συγγραφείς που αξίζει να διαβαστούν, κλασσικοί, νεότεροι, σύγχρονοι. Προσπαθώ να διαβάζω και ξένη λογοτεχνία στο πρωτότυπο και θέατρο. Σέβομαι τα γραφόμενα όλων ακόμα και αν με κάποια δεν συμφωνώ γιατί αντιλαμβάνομαι τον μόχθο που βρίσκεται κρυμμένος πίσω από κάθε βιβλίο.
-Ας περάσουμε στο λογοτεχνικό σας έργο: «Γυναίκες στη σιωπή», τι θα διαβάσουμε;
Οι «Γυναίκες στη σιωπή» είναι ένα σπονδυλωτό αφήγημα, ένα μωσαϊκό εννέα ιστοριών στο οποίο αφηγούμαι την ζωή μοναχικών γυναικών οι οποίες ζουν μία αβέβαιη ζωή γιατί πρωτίστως δεν αντιλαμβάνονται πόσο υπέροχες είναι. Τα λόγια τους είναι μετρημένα, κρύβουν περισσότερα από όσα φανερώνουν. Όταν έρχεται η στιγμή να παλέψουν, κάποιες πετυχαίνουν και μετατρέπονται σε “late bloomers”, ανθίζουν έστω και αργά, ενώ κάποιες άλλες δεν είναι τόσο τυχερές και πληρώνουν το τίμημα. Είναι μια χούφτα γυναίκες που ενώ εγώ τους έχω δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο, εκείνες διάλεξαν να παίξουν τον δεύτερο ρόλο στην ζωή τους επηρεασμένες κυρίως από τα κοινωνικά στερεότυπα.
-Ταυτίζεστε κάπου με τις ηρωίδες σας;
Έχω αφιερώσει το βιβλίο στη μητέρα μου και σε όσες γυναίκες θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στις ιστορίες και πιστέψτε με είναι πολλές και μου το λένε καθημερινά όταν ολοκληρώνουν το διάβασμα του βιβλίου. Φυσικά δεν θα μπορούσα και εγώ να λείπω από τις σελίδες. Νομίζω ότι λίγο – πολύ βρίσκομαι μέσα σε όλες.
-Πώς προέκυψε η συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Έβλεπα ανθρώπους γύρω μου να βιώνουν τη μοναξιά και την αποξένωση, να διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια. Ήταν πολύ έντονο και διαφορετικό από παλαιότερα ίσως γιατί σαν παιδί αποκωδικοποιούσα πιο αισιόδοξα την ζωή. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω την ιστορία της Όλγας, που είναι αληθινή, και την έστειλα στη φίλη μου την Δέσποινα η οποία συγκινήθηκε επειδή η ιστορία αφορούσε στην θεία της. Της άρεσε πολύ και με προέτρεπε να της στέλνω μία νέα ιστορία κάθε μήνα. Η αγαπημένη μου φίλη ήταν η πρώτη μου αναγνώστρια και την ευγνωμονώ για την στήριξή της.
–Μπορεί η λογοτεχνία να κάνει τον κόσμο καλύτερο;
Ο λόγος και οι λέξεις έχουν τρομακτική δύναμη. Αποκαλύπτουν χιλιάδες κρυμμένες αλήθειες, σε γεμίζουν συναισθήματα, δίνουν νόημα στην σκληρή πραγματικότητα που ενδεχομένως βιώνεις, σε ταξιδεύουν εκεί που το σώμα ίσως δεν μπορεί να φτάσει και σου επιτρέπουν να ζεις μία πολυεπίπεδη ζωή αν το διαλέξεις, σου τρέφουν το όνειρο, σου δίνουν λύσεις στα προβλήματά σου. Σίγουρα ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος και χωρίς ουσία αν έλειπε η λογοτεχνία από την ζωή μας.
–Ποια τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια;
Αυτή την εποχή συνεχίζω το μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει πριν από τις «Γυναίκες στη σιωπή», οπότε είμαι σε μία δημιουργική φάση χτίζοντας τους νέους μου ήρωες. Ταυτόχρονα διαβάζω αρκετά και μελετώ Ιστορία των τόπων για τους οποίους γράφω γιατί μου αρέσει να μαθαίνω πρώτα εγώ και μετά και οι αναγνώστες των βιβλίων μου. Θα ήθελα στο μέλλον ό,τι γράφω να φτάσει σε πολλά χέρια και να συντροφεύσει αυτούς που το έχουν ανάγκη και ελπίζω να έχω την διαύγεια και να αντλώ έμπνευση από ό,τι συμβαίνει γύρω μου ώστε να πλάθω όμορφες ιστορίες.
-Σας ευχαριστούμε γι’ αυτήν την συνέντευξη.
Σας ευχαριστώ και γω θερμά. Εύχομαι να αγαπήσετε τις «Γυναίκες στη σιωπή» γιατί η λαχτάρα αυτών των γυναικών ήταν απλώς να αγαπηθούν, τίποτε άλλο!!!
