Σπούδασε κλασική και ηλεκτρική κιθάρα, jazz αρμονία, ενορχήστρωση και έκανε μαθήματα φωνητικής. Μεγάλωσε με ερεθίσματα ετερόκλητα, αλλά εξίσου σημαντικά τα οποία τον επηρέασαν έντονα. Το 2011 κυκλοφόρησε η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Μονόγραμμα» σε pop-rock ύφος. Τo 2012 ακολούθησε το cd single με τίτλο «Πώς να κρατηθώ μακριά σου». Το 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο album του με τίτλο «Δεν ανήκω εδώ» και στη συνέχεια, τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το cd single «Είναι ψέμα πως είμαι εντάξει», στα οποία πέρα από τους στίχους και τη μουσική επιμελήθηκε για πρώτη φορά ο ίδιος την ενορχήστρωση και την παραγωγή αποδεικνύοντας ακόμα περισσότερο την καλλιτεχνική του υπόσταση. Το 2017 κυκλοφόρησε το cd single με τίτλο «Ο Μαχητής σου» και παραχωρήθηκε αφιλοκερδώς από τον καλλιτέχνη για τη Μ.Κ.Ο. «Ηλιτόμηνο» και τη φροντίδα των πρόωρων νεογνών. Το Μάιο του 2019 μαζί με την μπάντα του Sepia έλαβαν τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 300 συγκροτήματα και καλλιτέχνες στο διαγωνισμό του ραδιοφωνικού σταθμού ΜΕΝΤΑ FM κερδίζοντας ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με την PANIK RECORDS για το τραγούδι «Αγάπη» και «Ο Κήπος της Γεσθημανής» με τα οποία συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Μέσα στο 2020 θα κυκλοφορήσει το τρίτο του άλμπουμ με τίτλο «Η Γέφυρα». Σήμερα, στο Your e-articles ο τραγουδοποιός Βασίλης Μπαμπανιάρης.
-Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Τις βόλτες με το ποδήλατο. Ένα πολυβόλο παιχνίδι που του έβαλα λουρί και το έκανα κιθάρα μαζεύοντας τα παιδιά της γειτονιάς και παίζοντας – υποτίθεται – μουσική με μια δραχμή. Το γαλαξία που φαινόταν στον ουρανό τις καλοκαιρινές νύχτες στην Περαχώρα, στο χωριό που μεγάλωσα…
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική; Πότε κατάλαβες ότι θα ασχοληθείς καθαρά με αυτήν;
Ξεκίνησα τη μουσική στα δέκα μου χρόνια και ήμουν τυχερός, διότι στο μέρος που μεγάλωσα υπήρχε φιλαρμονική, οπότε και ξεκίνησα θεωρία, πνευστά και κιθάρα. Τα ερεθίσματα όμως τα οποία με έκαναν να ξεκινήσω ήταν μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στα πέντε μου χρόνια, η εικόνα του Bruce Springsteen με την κιθάρα του σε μια αφίσα ενός περιοδικού της εποχής και η συναυλία ορόσημο που προβλήθηκε από την ΕΡΤ για την πτώση του τείχους του Βερολίνου με τον Roger Waters, το «The Wall».
-Τι σημαίνει για σένα η μουσική;
Ό,τι σημαίνει και το οξυγόνο στους πνεύμονες, ζωή.
-Η επιρροή που έχει στη καθημερινότητά σου;
Μου δίνει μια εναλλακτική ματιά στα πάντα γύρω μου. Κάνει το μυαλό μου να λειτουργεί διαφορετικά και το σημαντικότερο, μου δίνει ισορροπία. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Ξεκάθαρα!
-Ποια είναι τα ακούσματα που σε επηρέασαν;
Rock και blues μουσική στην εφηβεία, ενώ αργότερα ανακάλυψα τα ρεμπέτικα και τα ηπειρώτικα όπως επίσης τα παλιά λαϊκά τραγούδια.
-Οι καλλιτέχνες που σε καθόρισαν;
Οι Pink Floyd, οι Doors, ο Jimi Hendrix, οι Rolling Stones, ο Bruce Springsteen, οι Radiohead… Ο Βασίλης και Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης και αρκετοί ακόμα.
-Το τραγούδι που σε αντιπροσωπεύει;
Σε αυτή την πολύ δύσκολη ερώτηση, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από όλα τα τραγούδια που τα βιώνω ξανά σαν την πρώτη φορά που τα άκουσα, θα ήταν μάλλον «Το Δίχτυ» σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και σε ποίηση του Νίκου Γκάτσου από την ταινία «Ρεμπέτικο».
-Ο δίσκος που σε ακολουθεί πάντοτε;
Μάλλον το «Dark Side Of The Moon» των Pink Floyd.
-Τι βιώνεις όταν τραγουδάς;
Το τραγούδι μπροστά σε κοινό είτε μικρό είτε μεγάλο το βιώνω σα να βρίσκομαι με την κιθάρα μου παρέα με φίλους σε μια παραλία μια νύχτα καλοκαιρινή γεμάτη αστέρια και με φωτιά αναμμένη μπροστά στη θάλασσα.
-Είσαι ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Συνθέτεις, γράφεις στίχο και ερμηνεύεις. Υπάρχουν δυσκολίες στο να ισορροπήσεις με τις παραπάνω ιδιότητες;
Θεωρώ ότι η ισορροπία – που είναι και ο αυτοσκοπός – έχει να κάνει με το ένστικτο και την αισθητική του κάθε καλλιτέχνη. Ίσως και με την εμπειρία. Πλέον, αν κάτι που έχω γράψει δε στέκεται άξια αισθητικά μέσα μου σε σχέση με τα αυστηρά όρια που έχω θέσει στιχουργικά, μουσικά και ερμηνευτικά, δε βγαίνει προς τα έξω μέχρι να ωριμάσει. Τα καλά πράγματα θέλουν το χρόνο τους. Το έχω μάθει αυτό με τον δύσκολο τρόπο.
-Ξεχωρίζεις κάποια από αυτές;
Δυστυχώς, δε μπορώ. Είναι σαν να θες να ξεχωρίσεις την ψυχή από την καρδιά και από το σώμα.
-Πώς χαρακτηρίζεις την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;
Ελεγχόμενη από συγκεκριμένα ραδιόφωνα και μέσα. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις τα τραγούδια που ακούγονται στα ραδιόφωνα είναι χωρίς έμπνευση και βαρετά. Εκτός ραδιοφώνου και τηλεόρασης υπάρχουν εξαιρετικά τραγούδια και καλλιτέχνες που περιμένουν να τους ανακαλύψεις. Συνήθως, αυτές οι μουσικές πηγαίνουν από στόμα σε στόμα και έχουν μια υπόγεια πορεία που έρχεται κάποια στιγμή άλλοτε σαν ρυάκι και άλλες φορές σαν ποτάμι που σε παρασύρει…
-Τι είδους δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει στον χώρο;
Αν εξαιρέσεις ότι οι εννιά στις δέκα πόρτες που θα χτυπήσεις είναι κλειστές και μόνο η μία θα μισοανοίξει, κατά τα άλλα όλα είναι οκ. Προσωπικά, οι δυσκολίες δε με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει μόνο να βρίσκω λύσεις και νέα μονοπάτια. Και το κάνω αυτό μαζί με τους Sepia, που είναι η μπάντα μου τα τελευταία χρόνια και είμαστε σαν οικογένεια που απολαμβάνει παρέα αυτό το ταξίδι.
-Πώς κρίνεις την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας;
Θεωρώ πως είμαστε μέρος ενός γενικού πειράματος για το πώς συμπεριφερόμαστε ως λαός – και σε άλλες χώρες πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό – στις κακουχίες που μας προκαλούν με τη μείωση των μισθών, με την τρομολαγνεία των Μ.Μ.Ε. στα πάντα γύρω μας, με τον ρατσισμό που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Τεστάρουν τα όριά μας, τσεκάρουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι αντοχές μας και πόσα περιθώρια υπάρχουν ακόμα μέχρι να μας απομυζήσουν ολοκληρωτικά. Σωματικά και κυρίως ψυχικά. Και αν δεν αντιδράσουμε, αυτή η κατάσταση θα γίνει συνήθεια και θα κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές…
-Σε τι κατάσταση βρίσκεται η νέα γενιά;
Σε μια κατάσταση αδιαφορίας για τα πάντα, θεωρώ, και σίγουρα δε φταίει η νέα γενιά, αλλά ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνει και ευθύνονται άλλοι γι’ αυτόν. Έναν κόσμο χωρίς συνείδηση του ότι όλοι είμαστε αλυσίδα και ότι οι πράξεις μας επηρεάζουν όχι μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον. Η νέα γενιά δεν ονειρεύεται, δε βρίσκει το λόγο να το κάνει. Της έχουν κλέψει το μέλλον και την ελπίδα. Το σύστημα τα έχει καταφέρει πολύ καλά τελικά. Θέλει δράση όμως. Καμιά επανάσταση δε θα ξεκινήσει από το facebook άλλωστε…
-Τι είναι ο έρωτας;
Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι δεν θα πεθάνεις ποτέ και ότι θα μείνεις για πάντα νέος. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο και αισιόδοξο από αυτό;
-Πότε βιώνεις την ευτυχία;
Στιγμιαία, σε πολύ μικρά και καθημερινά πράγματα.
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Το σπίτι μου και η σύζυγός μου.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Να μην προδώσω τις αξίες μου και να μη γίνω σαν αυτούς που κοροϊδεύω.
-Πιστεύεις στον Θεό;
Θα απαντήσω με ένα μικρό απόσπασμα απο την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη που με εκπροσωπεί πλήρως: «πιστεύω στ’ αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω πίσω από την άπαυτη ροή του την ακατάλυτη ενότητα».
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Δε θα άλλαζα πραγματικά τίποτα. Αγαπάω τα λάθη μου και είναι μέρος αυτού που είμαι. Όπως και οι ρυτίδες μου.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να μείνει πιστός στις αξίες του. Να ακολουθεί πάντα το ένστικτό του και να δουλεύει σκληρά.
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Ένα σύνθημα που είχα δει γραμμένο πάνω σε ένα τοίχο κάποτε: «Ονειρεύομαι έναν κόσμο που θα χωράει όλους τους κόσμους».
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Αρκετά live με τους Sepia, κάποιες συνεργασίες και ένα album που είναι σχεδόν έτοιμο και θα κυκλοφορήσει σύντομα.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα «Βασίλης Μπαμπανιάρης»;
Το κουδούνι του σπιτιού μου.
-Βασίλη, σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου