Τραγουδοποιός με ροκ στοιχεία και ιδιαίτερα προσωπικό ύφος. Μοναχικός, μποέμ και ιχνηλάτης της ανθρώπινης ψυχής που την εξερευνά μέσα από τις δημιουργίες του. Διασκεύασε με τον δικό του τρόπο το κλασσικό «Άστα Τα Μαλλάκια Σου» ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, τον «Άγιο Ψεύτη», προκαλώντας αίσθηση στον έντεχνο χώρο. Σήμερα, στο Your e-articles ο Στέλιος Τσουκιάς.
-Ποιες είναι οι αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων;
Θυμάμαι έντονα στιγμές από τα καλοκαίρια στο σπίτι των παππούδων μου στο Πόρτο Ράφτη. Όλη μέρα στην θάλασσα, πολύ παιχνίδι και επαφή με την φύση. Τώρα που είμαι στο κέντρο και εντελώς «παιδί της πόλης» μου έχει λείψει πολύ αυτό. Επίσης, θυμάμαι έντονα την στιγμή που πήρα στα χέρια μου την πρώτη μου κιθάρα σε ηλικία 11 ετών. Ήταν μια ακουστική που με το ζόρι μπορούσα να κρατήσω.
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Η γιαγιά μου τραγουδούσε συνέχεια όταν μαγείρευε. Έτσι, κάποια στιγμή που τραγούδησε το «Τραμ Το Τελευταίο». Για κάποιο λόγο με μάγεψε χωρίς να ξέρω το γιατί. Νομίζω αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα πως θέλω να παίξω και να τραγουδήσω. Μετά αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα και όλα πήραν τον δρόμο τους.
-Τι σημαίνει για σένα;
Η μουσική είναι τρόπος ζωής και τρόπος έκφρασης. Άρα, τα πάντα.
-Η επιρροή που έχει στη καθημερινότητά σου;
Με έχει μάθει να σκέφτομαι, να στοχάζομαι, να συμπεριφέρομαι και να προβληματίζομαι. Με έχει φέρει πιο κοντά στον εαυτό μου.
-Έχεις σπουδάσει μαθηματικά. Τι εφόδια σου έδωσαν γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, δηλαδή σε σχέση με τη μουσική;
Τα μαθηματικά με έχουν βοηθήσει να μπορώ να συντηρώ την μουσική μου ως στατιστικός αναλυτής, αλλά και στην επαγωγική σκέψη. Με έχουν κάνει αρκετά μεθοδικό, ώστε να αντιμετωπίζω την αναβλητικότητα.
-Τα ακούσματα που σε επηρέασαν;
Πάρα πολλά. Το παλιό ρεμπέτικο, η φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι Τρύπες και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Οι Red Hot Chilli Peppers, ο Bob Marley, αλλά και πολλοί άλλοι που είναι δύσκολο να χωρέσουν σε μία σελίδα.
-Οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις;
Πρέπει να θαυμάσω πρώτα κάποιον, ώστε να αρχίζει να με επηρεάζει. Οπότε, λίγο πολύ οι προαναφερθέντες.
-Το τραγούδι που σε αντιπροσωπεύει;
Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα-πράγμα δύσκολο-, αυτό θα ήταν η «Γιορτή» από τις Τρύπες.
-Ο δίσκος που σε ακολουθεί πάντοτε;
«Bob Marley and the Wailers».
-Τι βιώνεις όταν τραγουδάς;
Ευτυχία και ολοκλήρωση. Πολλές φορές νιώθω ότι ίπταται η ψυχή μου.
-Είσαι ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Συνθέτεις, γράφεις στίχο και ερμηνεύεις. Υπάρχουν δυσκολίες στο να ισορροπήσεις με τις παραπάνω ιδιότητες;
Είναι πραγματικά δύσκολο να εξηγήσω πώς συμβαίνει ή το αν έχω καταφέρει να τα ισορροπήσω. Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι νιώθω πως έτσι μόνο επικοινωνώ με μένα και τους γύρω μου.
-Ξεχωρίζεις κάποια από αυτές;
Δεν ξεχωρίζω κάποια. Είναι αλληλένδετες και αποτελούν καθημερινότητά μου είτε να γράφω στίχους είτε μουσική. Πολλές φορές σκέφτομαι τη μουσική όταν γράφω στίχους ή το αντίθετο. Το αφήνω να κυλήσει από μόνο του.
-Έχεις διασκευάσει το «Άστα Τα Μαλλάκια Σου» των Μιχάλη Σουγιούλ και Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου, ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του ελαφρού τραγουδιού. Πώς προέκυψε αυτή η διασκευή;
Έγινε εντελώς τυχαία. Ένα βράδυ ήρθε ο συνεργάτης μου, Κώστας Γεωργιάδης, στο σπίτι, αρχίσαμε να παίζουμε και γεννήθηκε η μελωδία η οποία συνόδευσε τους στίχους των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου. Ήταν κάτι σαν βάπτισμα του πυρός.
-Πιστεύεις πως έχει παραγκωνιστεί η αξία του ελαφρού τραγουδιού στο σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πού ξεκινάει και πού σταματά το «ελαφρό τραγούδι» ούτε ακριβώς τι σημαίνει. Δεν τα πάω καλά με τις ταμπέλες, οπότε μου είναι δύσκολο να δώσω μια σαφή απάντηση.
-Ποια είναι η σχέση σου με την παραδοσιακή μουσική;
Μου αρέσει πολύ όχι μόνο η ελληνική, αλλά γενικά η παραδοσιακή μουσική όλων των χωρών. Αγαπώ πολύ τα ταξίδια και κάθε φορά που επισκέπτομαι μια χώρα, αναζητώ μουσικές βραδιές με εγχώριες μουσικές.
-Έχεις διαμείνει για μεγάλο διάστημα στο Λονδίνο. Τι σημαίνει για σένα αυτό το μέρος; Το θεωρείς δεύτερη πατρίδα;
Δεύτερη πατρίδα σίγουρα όχι. Ίσα-ίσα που το Λονδίνο μου έδειξε ότι δεν υπάρχουν σύνορα και πατρίδες. Οι άνθρωποι έχουν πολλά κοινά και παρόμοια προβλήματα όπου κι αν ζουν. Παρόλο που οι συνθήκες ζωής και το lifestyle της πόλης δεν μου αρέσει καθόλου, το Λονδίνο με άλλαξε πολύ σαν άνθρωπο. Με οδήγησε στο να ψάξω τον εσωτερικό μου κόσμο. Υπήρχε χρόνος και αρκετή μοναξιά, ώστε να «σκαλίσω» το μέσα μου.
-Πώς χαρακτηρίζεις την κατάσταση στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι;
Γίνονται πολύ ωραία πράγματα και νιώθω πως αρχίζει και γεννιέται κάτι καινούριο. Νομίζω πως σε λίγο καιρό θα διανύουμε μια νέα εποχή σαν κι αυτή της δεκαετίας του ’90. Τότε δηλαδή που βγήκαν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας και πολλοί άλλοι σπουδαίοι που τους τραγουδάμε τα τελευταία 20 χρόνια. Κάπως έτσι νιώθω, ότι ήρθε η ώρα να ανανεωθεί η μουσική με νέους ανθρώπους που έχουν πολλά να πουν, καθώς έχουν ζήσει σε δύσκολα χρόνια κυρίως λόγω της παρατεταμένης ύφεσης της χώρας.
-Τι είδους δυσκολίες έχεις αντιμετωπίσει στον χώρο;
Κυρίως οικονομικές. Αν δεν είχα δεύτερη δουλειά, θα πιεζόμουν πολύ και θα είχα κάνει σίγουρα λιγότερα πράγματα.
-Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δίσκος σου «Άγιος Ψεύτης». Πώς προέκυψε αυτή η δισκογραφική δουλειά;
Από την ανάγκη να εκφράσω τους προβληματισμούς μου και να λυτρωθώ απ’ τις σκέψεις μου είτε αυτές είχαν να κάνουν με πράγματα που παρατηρώ γύρω μου και με στεναχωρούν είτε προσωπικά βιώματα. Έμαθα πολλά μέσα από αυτό το ταξίδι μέχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος και ήδη έχω ξεκινήσει να γράφω τα επόμενα τραγούδια.
-Πώς χτίστηκε κομμάτι κομμάτι ο δίσκος και ποια τα συναισθήματά σου τώρα που μιλάμε;
Είχα γράψει κάποια τραγούδια στο παρελθόν όπως το «Τι είναι αγάπη» και το «Για όσα έχουμε ξεχάσει», αλλά ήταν σε πρωτόλεια μορφή. Όταν ξεκίνησα να τα ηχογραφώ, έγραψα και τα υπόλοιπα του δίσκου. Το ένα έφερε το άλλο και έτσι άνοιξε και η όρεξη!
-Έχεις υπάρξει Άγιος Ψεύτης;
Καθημερινά, από τότε που γεννήθηκα μέχρι και πρόσφατα. Ακόμα το παλεύω. Είναι δύσκολο να βγεις απ’ τις σκέψεις σου και να τις παρατηρήσεις. Όταν συμβεί, καταλαβαίνεις πόσα ψέματα έχεις πει στον εαυτό σου και δυστυχώς έτσι έχει στηθεί και όλη η κοινωνία. Με πολλά ψέματα και ανύπαρκτες ανάγκες ξεχνώντας το πραγματικό νόημα της ζωής.
-Το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου;
Το ομότιτλο του δίσκου, αν και όλα έχουν μια ιστορία που τα συνοδεύει.
-Τι είναι ο έρωτας;
Κάτι αυθόρμητο, αγνό και μη διαχειρίσιμο από το μυαλό.
-Πότε βιώνεις την ευτυχία;
Όταν συνειδητοποιώ το νόημα στα πράγματα που με περιβάλλουν.
-Ποιο είναι το προσωπικό σου καταφύγιο;
Ένα ποτό στο αγαπημένο μου μπαρ.
-Ο μεγάλος σου φόβος;
Ο ωκεανός.
-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Μάλλον όχι.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν άνθρωπο, για να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές, αλλά αυτό που συζητάω και με τους φίλους είναι η πίστη στον εαυτό μας. Το μέλλον είναι μακριά, για να μας αγχώνει. Οπότε, ας κοιτάμε το παρόν με όση μεγαλύτερη ενέργεια και προσοχή του αρμόζει. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Δεν ονειρεύομαι, με αγχώνει. Στόχος μου είναι να νιώθω καλά με ό,τι κάνω. Σίγουρα θα με χαροποιούσε πολύ αν ο κόσμος κάποια στιγμή αγκαλιάσει τη μουσική μου, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να στοχεύω σε αυτό ή να το πιέσω. Οπότε, προσπαθώ να απολαύσω το ταξίδι.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;
Έχω ήδη ξεκινήσει μια περιοδεία στην υπόλοιπη Ελλάδα, εκτός Αθήνας. Ξεκίνησα αρχές του μήνα από την Κόρινθο και ο επόμενος σταθμός είναι η Χαλκίδα στις 26 Ιανουαρίου. Θα ανηφορήσω και προς Θεσσαλονίκη (21 Φεβρουαρίου), Σέρρες και Πτολεμαΐδα αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας. Μαζί μου είναι ο Θάνος Σταυρίδης στο ακορντεόν, ένας εξαιρετικός μουσικός με τον οποίο μοιραζόμαστε την σκηνή τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
-Στέλιο, σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ.
Συνέντευξη στον Χρήστο Ηλιόπουλο
Επιμέλεια συνέντευξης: Ευγενία Κελαράκου
