Χριστουγεννιάτικα στολίδια και χρώματα. Ρυθμοί, γεύσεις και πολύχρωμες εικόνες προκαλούν τις αισθήσεις μας παρασύροντας τον νου κάπου στο τότε, σε κάποιο Δεκέμβρη της παιδικής μας ηλικίας. Ίσως και στις πρώτες εμπειρίες ζωής που είχαμε από εκείνη την περίοδο.
Τότε, που ανάμεσα στα ρυθμικά γυρίσματα του χρόνου αποθηκεύτηκε στο σώμα μας μια «χριστουγεννιάτικη ιστορία» που μοιάζει μάλλον ξεχασμένη, αλλά όχι λησμονημένη από το υποσυνείδητό μας. Η προσωπική μας βιωματική ιστορία.
Την αφηγούνται κάθε χρόνο οι σωματικές μας αισθήσεις, οι μύες, οι αρθρώσεις, τα πρόσωπα, οι κινήσεις μας και ολόκληρος ο εαυτός μας. Ωστόσο, στην δική μας συνειδητή αντίληψη μοιάζει να φτάνει ένας μακρινός απόηχος αυτής της εσωτερικής αφήγησης.
Την ίδια στιγμή ο πηγαίος ήχος αυτής της ιστορίας συνεχίζει να παράγεται βαθιά μέσα μας με τρόπο που χρωματίζει την διάθεσή μας. Μνήμες του παιδιού που ήμασταν κάποτε και οι βιωματικές μας εμπειρίες αλληλεπιδρούν με τα «χριστουγεννιάτικα ερεθίσματα» που προσλαμβάνουν οι αισθήσεις μας στο σήμερα και δημιουργούν τα συναισθηματικά χρώματα.
Έτσι, εν όψει των Χριστουγέννων άλλοι αισθάνονται χαρά και ενθουσιασμό. Θέλουν να παίξουν, να δώσουν και να πάρουν δώρα, να γιορτάσουν. Άλλοι αισθάνονται μελαγχολία, θλίψη και κάποιοι φλερτάρουν με την κατάθλιψη ή βυθίζονται σε αυτή. Άλλοι αρνούνται να γιορτάσουν, να στολίσουν, υποτιμούν το εορταστικό κλίμα και τους οπαδούς του, εκφράζουν θυμό προς κάθε κατεύθυνση. Είναι πολλές οι συμπεριφορικές εκδοχές που μπορούμε να συναντήσουμε κοιτώντας τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας.
Τι σημαίνουν άραγε όλα αυτά; Σε ποιο βαθμό τα αξιολογούμε και τα επιλέγουμε όταν το σήμερα μοιάζει να μετατρέπεται σε μια παρελθοντική αναπαράσταση; Και η ερώτηση μοιάζει απαραίτητη, καθώς τότε ήμαστε παιδιά. Η ερμηνεία και η αντίληψη του κόσμου ερχόταν μέσα από αυτή τη σκοπιά. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εμείς είμαστε διαφορετικοί.
Και παρά το γεγονός πως έχουμε μεγαλώσει πια, μέσα στα χρόνια κάποιες συμπεριφορές μας συνεχίζονται μηχανικά σαν να μην έχουμε στη διάθεσή μας άλλες, ίσως πιο ικανοποιητικές για τις ανάγκες μας, επιλογές ως ενήλικες.
Ενότητα ψυχισμού και φυσιολογίας
Συχνά συμβαίνει να αγνοούμε τη σχέση που έχει το μυαλό μας με το σώμα μας. Αγνοούμε πώς τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις μας εγείρουν «σωματικά φαινόμενα» που, αν τα αξιοποιήσουμε, μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση του εαυτού μας.
Σφιγμένοι μυς, άκαμπτες αρθρώσεις και διάφοροι μυϊκοί πόνοι ζητούν την προσοχή μας και να αλληλεπιδράσουν με τα εσωτερικά μας βιώματα. Μια αλληλεπίδραση που μπορεί με την καθοδήγηση ενός ειδικού ψυχικής υγείας να μας κάνει ένα πολύτιμο δώρο. Το δώρο του να ζει κανείς συνειδητά έχοντας συνειδητοποιήσει το σώμα και τον εαυτό του.
Μέσω της διαδικασίας της ψυχοθεραπείας έχουμε την δυνατότητα να μάθουμε πώς να ερμηνεύουμε τα μηνύματα που μας στέλνει το σώμα μας. Έχουμε την δυνατότητα να προσεγγίσουμε μέσα από αυτά τον εαυτό μας με έναν τρόπο ολιστικό, δηλαδή σε σωματικό και σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο.
Ο Reich γράφει στο βιβλίο του «Λειτουργία του Οργανισμού»: «Κάθε μυϊκή ακαμψία περιέχει την ιστορία και την αιτία της προέλευσής της». Η εξαφάνισή της όχι μόνο ελευθερώνει ενέργεια, αλλά ξαναφέρνει στη μνήμη την ίδια παιδική κατάσταση που τότε δημιουργήθηκε το απωθημένο.
Συναισθήματα, αισθήσεις σωματικές, σκέψεις και εικόνες στο νου είναι όλα εκφράσεις του εαυτού μας και χρειάζεται να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με το καθένα από αυτά και να είμαστε συνειδητοποιημένοι, αν θέλουμε να φτιάξουμε μια καλή σχέση μαζί του.
Δοκιμή και διόρθωση
Αυτά τα Χριστούγεννα μπορούν να γίνουν μια καλή αφορμή, για να εστιάσουμε στην ενδοσκόπηση. Να αναλογιστούμε τον ρόλο που παίζουμε στο γιορτινό σκηνικό των ημερών που έρχονται και να εξετάσουμε, αν μας ταιριάζει κι αν μας κάνει να αισθανόμαστε καλά.
Όλοι μπορούμε να τολμήσουμε έναν τρόπο πιο αυθεντικό, πιο γνήσιο. Έναν τρόπο που να ταιριάζει στον εαυτό μας και στις ανάγκες που έχουμε σήμερα. Πέρα από συνήθειες που μας εγκλωβίζουν, πέρα από μηχανικές κινήσεις, πέρα από «πρέπει», πέρα από ρόλους.
Αισθανόμαστε καλά όταν μπορούμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, τις αυθεντικές ανάγκες του και στη συνέχεια, όταν επιλέγουμε έναν κατάλληλο τρόπο, για να τις ικανοποιήσουμε. Τον τρόπο που ταιριάζει στον εαυτό μας. Κι αυτή είναι μια διαδικασία που μπορεί να βρει εφαρμογή σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας και σε όλες τις εποχές του χρόνου.
Άννα Λιάσκα, Ψυχοθεραπεύτρια στο Θεραπευτικό Μονοπάτι
Μάθετε περισσότερα: https://www.therapypath.gr/
Επιμέλεια άρθρου: Ευγενία Κελαράκου
