Μία ποιητική συλλογή που σε προκαλεί να την διαβάσεις. Να μπεις στον κόσμο που δημιουργεί περίτεχνα ο ποιητής, στις εικόνες, που με ζωντανό τρόπο περιγράφει, στους ανθρώπους που αναζητούν, τον έρωτα, την συντροφικότητα και το όνειρο. Τα ποιήματά του είναι ρεαλιστικά παραμύθια. Μέσα σ’ αυτά ο καθένας θα βρει ένα κομμάτι του εαυτού του, μια ανάγκη που δεν ήξερε πώς υπάρχει.
-Από που αντλείς έμπνευση και πότε ξεκίνησες να γράφεις τα πρώτα σου ποιήματα;
Κάθε κομμάτι της ζωής είναι ένα ερέθισμα που μπορεί να μετουσιωθεί σε τέχνη. Παρατηρώ τις μέρες και την απλότητα στις μέρες. Και όταν αφήνομαι σε αυτήν την αίσθηση, η απλότητα γεννά τις λέξεις και τα σχήματά μου. Τα περισσότερα γεγονότα είναι άλεκτα παρ’ όλα αυτά προσπαθούμε να τα σχηματίσουμε σε λέξεις. Και εκφραζόμαστε ένεκα ανάγκης, όπως έγραψε κάποτε σε ένα γράμμα ο Ρίλκε. Αυτό είναι που μας κινητοποιεί. Αυτό είναι μια μορφή δύναμης που έρχεται από έναν άλλο κόσμο και αυτός ο κόσμος σχηματοποιείται μόνος του μέσα μας. Είναι μια βύθιση και είναι ένα σύμπαν δικό του αυτόνομο. Η έμπνευση μου είναι τα λουλούδια του δειλινού, οι δρόμοι στους οποίους βαδίζουν άνθρωποι και ο ουρανός που παίρνει τα χρώματα της ψυχής μου. Προσπαθώ πάντα να προσέρχομαι ταπεινός σε αυτήν την πόρτα και να βλέπω πάντα με καθαρότητα αυτά που με κάνουν να γράφω.
Η ποίηση με βρήκε πολύ νεαρό. Σε μια στιγμή που την είχα περισσότερο ανάγκη. Αυτή είναι η πίστη μου για την Ποίηση. Σε βρίσκει. Και είναι το ερώτημα που αξιώνει τις απαντήσεις για την ίδια την ύπαρξη. Η ηλικία που συνέβη αυτός ο μετασχηματισμός για μένα, είναι κάτι που πάντα ένιωθα σχετικό. Όσο μεγαλώνω νιώθω την Ποίηση αναπόσπαστο κομμάτι μου, που με έναν τρόπο αισθάνομαι πως ζούσε πάντα μέσα μου. Άλλωστε, στον πυρήνα της η Ποίηση είναι ύπαρξη. Και έτσι διαλέγω να την βλέπω.
-Λίγα λόγια για τον άνθρωπο που κρατά την πένα. Ποια πράγματα αγαπά και τι τον τρομάζει;
Με εκφράζει μια λέξη περισσότερο απ’ όλες τις άλλες. Σαν πεπρωμένο: Η ευαισθησία. Η ανάγκη να είμαι απαλός. Και να μπορώ να διακρίνω τον κόσμο με ένα απαλό βλέμμα και μια καθαρή ψυχή. Αγαπώ την θάλασσα. Αγαπώ οτιδήποτε είναι υδάτινο. Συνδέομαι με την Φύση με έναν τρόπο που δεν μπορώ το πιο συχνά να σκιαγραφήσω ή να εξηγήσω. Θέλω να μάθω να αφήνομαι στη Ροή που έχουν τα πράγματα. Έχω ανάγκη να ονειρεύομαι λουλούδια και να τρέφομαι από μια ιδέα ιδεατού, από μια αίσθηση Έρωτα. Με τρομάζει η φρίκη, το παράλογο που συχνά είναι ο κόσμος, η μοναξιά αυτή που έρχεται ως σκοτάδι. Με τρομάζει επίσης ο θάνατος, όχι με την έννοια του τέλους. Αλλά με την έννοιας μιας σπαταλημένης ζωής. Η κραυγή της ύπαρξης μου, τα φόβητρα και τα θέλγητρα είναι άλλωστε μια πηγή για τα ποιήματα.
-Υπάρχει κάποιος ποιητής που θεωρείς πρότυπό σου;
Κάθε ποίημα που με έχει αγγίξει ανά τα χρόνια είναι ένα μόριο που με έναν τρόπο βοήθησε να σχηματοποιηθεί η φωνή μου στην Ποίηση. Κάθε λέξη που με έχει αγγίξει είναι ένα συνονθύλευμα από χημικά στοιχεία που δημιούργησαν τους δεσμούς της γραφής μου. Και είναι ποιήματα και ποιητές που πάντα θα επιστρέφω, ανεξαρτήτως εποχής, όσο αναπνέω. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω δημιουργούς που με καθόρισαν, αλλά είναι αναντίρρητες οι επιρροές που υπάρχουν στα γραπτά μου από τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Είμαστε και τα γραπτά που μας έχουν γαλουχήσει και οι ποιητές που μας έχουν καθορίσει. Με μια ευρύτερη έννοια στον όρο: ποιητές.
-Μετά την ποιητική συλλογή τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
Θα ήθελα να μάθω να εστιάζω στο παρόν. Και με μια γαλήνη να είμαι ευγνώμων για τα πράγματα που με περιβάλλουν. Να εστιάζω στην ομορφιά. Και να βλέπω σε όλα τα μέρη μια ομορφιά που να είναι η δική μου εικόνα για το μέλλον. Να βιώνω τον Έρωτα για ό,τι αποτελεί τον κόσμο μου με έναν τρόπο που να νικιέται κάθε στιγμή το σκοτάδι και το παράλογο. Θα έλεγα πως θέλω πάντα να δημιουργώ και να πλάθω τα κομμάτια που έχω μέσα μου σε απτές εκφράσεις ενός κόσμου. Μα το τελευταίο δεν είναι τόσο μια επιλογή όσο η έκφραση μιας ανάγκης, οπότε το αφήνω στην δική του Ροή. Θέλω να επαυξήσω την ανθρωπινότητά μου και να βρεθώ ανάμεσα στον κόσμο, και με μια ήσυχη μα διαυγή δύναμη για πάλη του κάθε σκοταδιού. Ίσως είναι αφηρημένα σχέδια, ωστόσο όλο και πιο συχνά αντιλαμβάνομαι και συνειδητοποιώ πως έχουμε μόλις ένα τώρα. Και σε αυτό το τώρα εύχομαι και ελπίζω ότι σε κάθε σημείο του μπορούμε και έχουμε την δύναμη να πλάθουμε την ομορφιά. Άλλωστε στο τέλος σημασία έχουν μόνο οι στιγμές που εστιάσαμε στην ομορφιά και που κοιτάξαμε τον διπλανό μας με απαλή συμπόνοια.
-Ποιο γεγονός αποτέλεσε η αρχή για την συγκεκριμένη ποιητική συλλογή;
Είναι για μένα το σύμβολο ενός κύκλου της εσωτερικής αλλά και της εξωτερικής μου ζωής. Μια στροφή και μια έξοδος από το σκοτάδι στο φως. Είναι η ανάγκη μου να εκφράσω το απλό αλλά πάγιο, ότι κανένα σκοτάδι δεν είναι ανίκητο και ότι μέσα μας είναι η ύλη και το πεδίο για το φως. Πρωτίστως αυτή η συλλογή γεννήθηκε για να κλείσει ακριβώς αυτό μέσα της και για να γίνει ένας δίαυλος – ένας κοινωνός αυτής μου της πίστης που έφτιαξε και ενδυνάμωσε το βαθύτερο σκοτάδι της ως τώρα ζωής μου. Αυτοί οι χρόνοι ήταν καταλύτες για πολλούς από εμάς με πολλούς τρόπους. Πολλοί παλεύουμε και παλέψαμε να μην νικηθούμε. Κάποιοι κάποτε νικηθήκαμε και έρχεται η ήττα. Μα μόνο προσωρινά. Και αυτή η ισχυρή μου πεποίθηση πως πάντα νικιέται το σκοτάδι, πως πάντα θριαμβεύει η καρδιά και το φως. Αυτή η πεποίθηση είναι το κλειδί για αυτήν την σειρά από ποιήματα. Ο πυρήνας αυτός είναι η ανάγκη μου μονάχα να εκφράσω αυτήν την απλή μου αλήθεια: Σωζόμαστε μόνο μέσα από την Αγάπη. Μόνο παραμένοντας άνθρωποι απλοί μπορούμε να παλέψουμε έναν παράλογο κόσμο και να είμαστε επαναστατημένοι μέσα μας. Και στο τέλος να σταθούμε νικητές, μα σημαντικότερα καθαροί και αληθινοί. Μέσα από την αγάπη.
Ευχαριστώ θερμά για τις ερωτήσεις, το βήμα και τον όμορφο χώρο στην απλότητα της αλήθειας μου.
Βιογραφικό
Ο Ευάγγελος Ρ. Ρουσσάκης, μεγάλωσε στην Κάρπαθο και σπούδασε στο Ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πραγματοποίησε την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Νύχτες Χωρίς» το 2012. Ακολούθησαν η «Νοσταλγία του ανεκπλήρωτου» και οι «Νυχτερινές Προσευχές». Εξέδωσε επίσης την υπαρξιακή νουβέλα «Το σχοινί» (Φεγγίτης, 2020). Από μικρός έτρεφε ενδιαφέρον για την Τέχνη σε διάφορες μορφές της. Έφηβος, ξεκίνησε να δοκιμάζει την έκφραση μέσω της ποίησης. Ως άτομο βαθιά ευαίσθητο και επηρεασμένο από το νησιωτικό, ακριτικό περιβάλλον γράφει με λυρισμό και νόστο δημιουργώντας ονειρικές εικόνες. Ταυτόχρονα, όμως, αγαπά να δοκιμάζεται στο διαφορετικό και να «χτυπά» τον αναγνώστη με στοιχεία ανοικείωσης. Πέρα από προσωπική έκφραση, η ποίηση αποτελεί γι’ αυτόν μέσο επικοινωνίας είδη παιχνιδιού και αλληλεπίδρασης. Μοιράζεται στιγμές αυθόρμητης σύνθεσης και αλληλεπίδρασης ποιημάτων με άτομα που φέρουν κοινό ενδιαφέρον και συνδυάζοντας με αυτό και άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης όπως η ζωγραφική, η κίνηση, η δραματοποίηση του ποιήματος, η φωτογραφία. Ασχολείται ακόμα με την απόδοση ξενόγλωσσων ποιημάτων στα ελληνικά. Στο παρόν είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
Από την Ειρήνη Λόκα
